Gemengde gevoelens.

Soms heb je er opeens een jaarwisseling tussen met gemengde gevoelens.
Waarbij de melancholie plotseling om de hoek komt kijken.
Nou ben ik van nature geen dramatisch ingesteld persoon, maar dit jaar komt bij mij de melancholie gewoon even langs.
Nou ja, dan laat ik die maar binnen, is dat ook maar weer gebeurd.

Elk jaar heeft uiteraard zowel diepte- als hoogtepunten.
En soms komt alles bij elkaar en haal je in je hoofd herinneringen op.
Denk je opeens aan iemand die er niet meer is, of juist aan iemand die er gelukkig nog wel is.

Breek je met bepaalde tradities, of houdt ze juist in ere. Of begint met een nieuwe traditie! ( Deze moet ik nog even bedenken ...)

Dit jaar bak ik geen oliebollen. Bakken we geen kniepertjes. Maar gaan we wel voor gevulde eieren en de traditionele pan met snert.

Nee, niks zieligs, gewoon een jaaruiteinde van bezinning.

Wat klinkt dit opeens filosofisch!

Haha, bezinning met een flinke dosis humor en zelfspot hoor!

Ondertussen zit ik hier met een zeer drukke hond die gelukkig niet bang is voor vuurwerk maar het er wel heel druk mee heeft op zijn manier. We hebben een extra mandje bij de t.v. neergezet, de t.v. wat harder aan en dat gaat prima. Helaas is het niet voor elk dier zo.

Tussen alle bedrijven door ben ik de hapjes voor vanavond aan het maken, brul zo nu en dan een liedje mee, pink een traantje weg, (glim)lach bij een fijne herinnering en kan me eigenlijk helemaal niet voorstellen dat er zomaar weer een heel jaar voorbij is.
Zucht ....... waar blijft de tijd toch?

Ik eindig dit blogje dan ook maar met een uitspraak van mijn moeder ( als kind vroeg ik haar de oren van de kop, dus ook waar de tijd bleef) : daar maken ze nieuwe tijd van.

En zo is het maar net!

Op naar de nieuwe tijd, gemaakt van de oude tijd.

Einde van dit filosofisch verhaaltje.

Iedereen die dit leest wens ik een fijne jaarwisseling toe.

Met of zonder oliebollen, kniepertjes, snert, hapjes, vuurwerk en tradities!

Op de valreep.

Het einde van 2014 is in zicht.
Iedereen is vast bezig met allerlei voorbereidingen, herinneringen op allerlei gebied.
Ik doe dit jaar niet mee aan het fantastische jaar gebeuren van facebook.
Niet voor iedereen was het een fantastisch jaar.
Toch nog even een kleine terugblik met humor om het jaar af te sluiten.
De laatste verjaarde blunder zal ik maar zeggen.

Wederom vond het plaats op Kardinge.
Elk jaar op 1 januari werden er de zogenaamde nieuwjaarsritten gereden. Op de schaats wel te verstaan.
Het hele gebeuren werd voorafgegaan met een vreugdevol samenzijn onder het genot van warme chocolademelk.
Die chocolademelk werd door ons geleverd aan de rand van de ijsbaan in grote containers.
Op het moment dat de wedstrijden begonnen waren werd aan mij gevraagd die containers van de ijsbaan af te halen.
Natuurlijk wilde ik dat met veel plezier doen.
Ik toog met een Marietje ( karretje) richting ijsbaan om de hele heisa op te halen.
Enthousiast als ik ben laadde ik de chocomelkcontainers op mijn karretje waarbij ik de eerste de beste stekker die ik tegen kwam resoluut uit het stopcontact trok.

Opeens zag ik wat verbijsterde blikken van schaatsers toen ze richting scorebord kwamen. En er stoven plotseling wat juryleden de ijsbaan op.
Wat was er toch aan de hand?
Oeps, ik had nietsvermoedend per ongeluk de stekker van het scorebord in plaats van die van de container enthousiast uit het stopcontact getrokken.
Mijn poging om deze fout nog gauw te herstellen door middel van de stekker er weer heel snel in te stoppen mislukte helaas.
De score bleef 000,000

Met een rood hoofd vertrok ik naar boven, met lege containers chocomelk.
Op de vraag waarom heb je zo'n rood hoofd heb ik wijselijk niet gereageerd.
Pas later, heel veel later, heb ik verteld wat ik had uitgespookt.
En ik hoefde nooit meer op 1 januari chocomelkcontainers op te halen.....

Langs deze weg wil ik iedereen fijne herinneringsdagen toewensen.
Mooie, komische, verdrietige, humorvolle, maar vooral met de blik gericht op de toekomst en de tijd om alles een plekje te geven.

Blunders.

Wie maakt er nou nooit eens een blunder op zijn/haar werk?
Nou, ik kan er een boekje over schrijven. Of een blogje.

Jaren geleden werkte ik op sportcentrum Kardinge in Groningen. Volgens mij is mijn blunder ondertussen verjaard dus durf ik het hier nu wel neer te zetten.

Er vond een prijsuitreiking plaats bij ons, in de V.I.P.-room. De stimuleringssportprijs.
Alle hotemetoten waren aanwezig: de burgemeester, de wethouder sportzaken, de schrijvende pers ( ja, schrijvende, er bestond nog geen twitter, facebook of ander sociale media gelukkig....) en de presentator Jacques d'Ancona.

Nou hadden wij in die tijd een vreemd omroepsysteem. Alle luidsprekers en microfoons waren met elkaar verbonden. Als wij dus iets brulden in de microfoon in het restaurant, waar ik op dat moment werkzaam was,  kon je dit in het complete gebouw horen, tot op het terras aan toe.
Aangezien de prijsuitreiking plaats vond in de V.I.P,-room, ook verbonden met die microfoon, werd ons dan ook vriendelijk maar dringend verzocht niets door de microfoon te roepen.

Natuurlijk deden we dat niet, ben je gek!

Ons restaurant had een afhaal/bonnensysteem. Iemand bestelde wat te eten en wij riepen door die microfoon dat de bestelling klaar was en afgehaald kon worden.

Begint er inmiddels al een klein lichtje te branden?

Tja, de eerste tijd ging het prima hoor, Geen vuiltje aan de lucht. Het restaurant draaide geluidloos, de prijsuitreiking was in volle gang en verliep vlekkeloos.

Tot het opeens erg druk werd en de bestellingen ons om de oren vlogen.
En ondergetekende in de hectiek helemaal vergat dat de microfoon niet gebruikt mocht worden.
Net op het moment dat Jacques wilde aankondigen wie de prijs had gewonnen brulde ik :"Bestelling 22 staat voor u klaar, 2 patat, 3 frikandellen en 1 kroket".
Kreun......mijn baas kwam met een rood hoofd uit de V.I.P.-room rennen . Ik dacht van kwaadheid en ik dacht: "nu word ik ontslagen!"
Dat rode hoofd was echter van het ingehouden lachen.....
Hij heeft eerst een tijd in de keuken op een kruk zitten brullen van het lachen, ik had me ondertussen verstopt in de afwaskeuken en heb me de rest van mijn dienst niet meer laten zien achter de bar.
Hij vertelde dat iedereen opeens overeind schoot en de pers begon te schrijven.
Ik durfde de volgende dag geen krant in te kijken en ben hier jaren mee geplaagd.
Elke keer als er iets te doen was in de V.I.P.-room en ik had dienst, werd de microfoon demonstratief afgeplakt met meters tape!
Gelukkig heeft men het systeem later aangepast.


Maar nog steeds als ik een patatje eet met een frikandel of kroket moet ik hieraan denken.

Vanavond gaan we voor bestelling 22. Patat met een kroket en een frikandel. Hahaha.

Vrouw zoekt absoluut geen boer!

Eerlijk, ik heb ze allemaal geprobeerd.
Maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het niet in me heb.
Doodongelukkig word ik van zaaien, oogsten, melken, eieren rapen, voeren, ploegen, hooien, tomaten plukken etc.
Dus voor mij geen Farmville, Landleven, Happy Acres en alles wat met boerderijen te maken heeft.
Ik word helemaal nerveus als ik op een trekker rondscheur om op tijd de oogst binnen te halen. Compleet van slag ben ik als ik mijn gewassen laat verpieteren omdat ik vergeet ze water te geven.
Slapeloze nachten heb ik omdat mijn koeien gemolken moeten worden en de kippen van slag zijn omdat ik de eieren niet op tijd raap.

Nee, het boerenleven is niets voor mij.

Nou heb ik begrepen dat het uit den boze is vrienden ongevraagd uit te nodigen voor spelletjes.
Dat zal ik dan ook zeker niet doen.
Voor je het weet word je ontvriend en nog een trauma erbij kan ik niet gebruiken hoor!

Maar, als je het persé wilt weten, ik vind Pearl's Peril erg leuk. En Cookie Jam, Pig & Dragon, Candy Crush Soda, Solitale Dragon Solitaire, Atlantis Adventure, Monster Busters, Fruit Farm Frenzy, Magic Kitchen.
Verder nergens om hoor, gewoon ter informatie .... :-D

Zucht ... ik denk dat ik vanavond maar eens "boeren"kool ga eten.
En ik ga wat boerderijmini's naar het overbuurmeisje brengen.

En mocht ik ooit vrijgezel worden, ik zal me nooit en te nimmer aanmelden voor boer zoekt vrouw!!!!!

Kleutertje luister.

Wees gerust, ik ben niet kinds aan het worden.
Vorige week was ik met mijn moeder wat herinneringen aan het ophalen.
We kregen het opeens over mijn peuter- en kleutertijd.
En dat begrippen zoals BSO en NSO nog niet bestonden. En dat de term "tweeverdieners"  nog niet was uitgevonden.
Nee, de vader des huizes vertrok 's morgens fluitend per fiets naar zijn werk en de moeder des huizes bleef thuis. Om de hele dag het huishouden te doen.
De kleuterschool was zo ongeveer het eerste waar je als 4 jarige naar toe mocht. Ja, mocht, want de leerplicht begon bij 6 jaar.
Als mijn vader dus fluitend op zijn fiets werkwaarts was vertrokken bleven mijn moeder en ik gezellig thuis. Om dan "samen" het huishouden te doen.
Het schijnt dat ik een "voorlijk" kind was. Hoe mijn moeder daar nou weer bijkwam...geen idee!
Ik kon lezen toen ik drie was, een beetje schrijven en tellen en wilde overal mee helpen, wilde alles zelf doen en tetterde haar de hele dag de oren van haar hoofd. Hoezo voorlijk!

De morgen begon met aankleden, zelf doen natuurlijk, en daar was ik dan een poosje zoet mee, tot grote vreugde van mijn moeder uiteraard. Die kon dan ondertussen alvast wat huishoudelijke klusjes verrichten.
Nadat ik mezelf had aangekleed begon het grote helpen van mijn kant. In de slaapkamers hadden we linoleum vloeren die regelmatig gepoetst werden.
Mijn moeder knoopte dan stofdoeken om mijn voeten en onder het luidkeels genot van muziek, wat een grote rol speelde in ons huishouden, poetste ik de vloer. Swingend op het ritme van Dry Bones....

Ons huishouden was voor die tijd redelijk modern. Wij hadden een pick-up waar mijn moeder een hele serie singletjes oplegde. Van Wim Sonneveld tot Annie M.G. Smidt. Van Catootje tot Dikkertje Dap, ik brul ze allemaal nog mee als ik ze hoor.
Tot het tijd was voor Kleutertje Luister.
De exacte volgorde weet ik niet meer, maar na gedane voetpoetswerkzaamheden was het tijd voor een pauze. Mijn moeder nam een kopje koffie, ik kreeg thee en de radio ging aan.
Ochtendgymnastiek, een meneer die op een piano allerlei oefeningen begeleidde die ik natuurlijk dappertjes meedeed. Armen omhoog, armen omlaag, zwaaien met die benen!
Daarna volgde "groenteman, wat eten we vandaag?"
En dan, het ultieme genot: Kleutertje Luister.
Verhaaltjes, muziekjes, Paulus de Boskabouter en mijn kleutergeluk was compleet.

Gekluisterd aan de radio kon mijn moeder eindelijk iets voor zichzelf doen, ze had geen kind meer aan mij.

Nee, ik vind niet dat alles beter was vroeger. Maar sommige dingen waren gewoon leuk(er) ...........



https://www.youtube.com/watch?v=M4FJcahKotc

Het Heerlijke Huishouden.

Wat was het toch allemaal simpel vroeger.
Je had overal een vaste dag voor en hoefde nooit te bedenken wat je maandag nou eens zou gaan doen.
Wassen natuurlijk!
Je nam een grote wasketel, zette die op het vuur, kookte de lakens, stampte wat met een stok door de was en uiteindelijk kon je relaxt gaan spoelen. Met de hand uiteraard. Bij hardnekkige vlekken gebruikte je nog even het wasbord en met rode en schrale handen haalde je de hele boel door de wringer.
Dan nog even aan de waslijn of op het bleekveldje te drogen en je bed was alweer klaar om opgemaakt te worden.
Onderlaken, slopen, bovenlaken en naar gelang het jaargetijde en de temperatuur één, twee, drie of vier dekens. Rand omslaan en hopla, je bed was weer schoon en fris.
Een kind kan de was doen nietwaar?
Tegenwoordig is het allemaal een stuk ingewikkelder.
Op welke dag moet je nu wassen?
Als de wasmand vol is dan maar.
Dekbedovertrek ( wie o wie heeft toch ooit bedacht dat we massaal de wollen deken hebben afgeschaft?) , hoeslaken en slopen in de wasmachine. Knopje indrukken en wachten tot de was klaar is. Dan de slopen uit het overtrek peuteren want die komen er elke keer op miraculeuze wijze in, de hele boel in de droger en als de bevrijdende piepjes klinken weer de slopen uit het overtrek peuteren.
Even controleren of alles echt droog is en indien nodig nog maar een rondje droger draaien.
Dan het hoeslaken om het matras wurmen. Als je net de ene kant erom gefrummeld hebt schiet de andere kant er weer uit. Boven op het matras proberen je armen uit te rekken tot de breedte van je bed.
Met een rood hoofd lukt het eindelijk alle vier de punten netjes om de hoeken van het matras te krijgen.
Slopen om de kussens, een eitje.
Dan volgt het grootste genot, je dekbed in het overtrek stoppen.
Binnenste buiten, achterste voren, onderste boven klim je met dekbed en al  in je overtrek tot je eindelijk twee punten beet hebt. Kreunend en steunend schud je het geheel van onderen naar boven of andersom tot ook de zijkanten enigszins op de juiste plek zijn.
Na nog een paar keer flink schudden en trekken zit dat ding eindelijk in zijn overtrek. Met een rood en schraal hoofd nog even de laatste rimpeltjes gladstrijken en je bed is weer schoon en fris.
Welk kind doet nu nog de was?

En na al deze huishoudelijke bezigheden haal ik een eerder gekookte maaltijd uit de diepvries, zet deze in de magnetron en mijmer nog een beetje over hoe simpel Het Huishouden vroeger was ...... :-D

Stoere jongens, ferme knapen.

Twee jaar geleden hebben we voor een prikkie een polyester sloep met trailer op de kop getikt.
Een opknappertje maar daar had Peter geen enkel probleem mee.
Wekenlang werd er geschuurd, geplamuurd en geverfd en het resultaat mag er zijn.
Een mooi bootje is het geworden, met een speciaal voor mij gemaakt bankje voorin, een biminitop en een compleet gerestaureerde trailer die nu letterlijk loopt als een lier.

Als het weer het toelaat, en onze tijd natuurlijk, gaan we graag een stukje varen. We rijden dan naar een klein haventje bij ons in de buurt met een boothelling en kieperen het bootje het water in.
Of liever gezegd ik sta aan de kant, hou een touwtje vast en Peter liert de boot het water in.

Als het hele spul dobbert wordt de buitenboordmotor gestart, klim ik voorin, gooien we de trossen los en varen we het haventje uit.

Het varen laat ik graag aan Peter over. Ik zit wel prinsesheerlijk op mijn bankje voorin, een goed gevulde koelbox en ons schippershondje aan mijn voeten, pet en zonnebril op, lekker genietend en kijkend.
Ik heb het wel geprobeerd hoor, dat varen,  maar ik vergeet telkens weer dat als je rechtsaf wilt, stuurboord in vaktermen, je de stuurboom, of hoe zoiets ook maar heet, links moet duwen.
Nadat we door mijn stuurmanskunsten een keer vast kwamen te zitten heeft Peter het roer weer in eigen handen genomen en heb ik mezelf compleet vrijwillig tot ketelbinkie gepromoveerd.

De rol van bijvaarder bevalt me prima, ik heb genoeg te zien onderweg. Zo nu en dan kom ik in actie bij een sluis, maar ik geniet vooral van alles wat ik onderweg zie.

Ook op het water kom je van alles tegen. Gezinnetjes die voorzichtig varen, badkuipjes met motor, waterfietsen die compleet vast zitten en ferme jongens, stoere knapen met 250 pk motoren die je meewarend kijkend voorbij stuiven en een enorme boeggolf achterlaten waarvan ze hopen dat je er kleddernat van wordt. Gelukkig is Peter een ervaren stuurman en weet precies hoe je de golven moet breken. ( Vergeef me dat ik als landrot hier en daar vast wat zeemanstermen doorelkaar heen smijt ...)

Op de terugweg van één van onze tochtjes kwam ons een boot achterop met een enorme motor. Aan boord twee zeer ferme jongens en behoorlijk stoere knapen. Je kent dat wel, duur merk t-shirt aan, een Ray Ban zonnebril op hun zeer gebruinde neuzen, zo'n lange korte broek, ook van een duur merk, witte sokken en sportschoenen.
Peter nam bij het haventje gas terug, niet dat we erg hard gingen met ons 5 pk-tje, om rustig naar de boothelling te varen zonder boten die in de haven lagen te storen.
De stoere jongens vonden natuurlijk dat ze er nog wel even voorbij konden om zo als eerste bij de helling aan te komen.
Best hoor, wij hadden geen haast en gingen rustig aan de steiger liggen wachten tot het onze beurt was.
Nou zag Peter al aan de manier waarop ze heel ferm en stoer de trailer het water in reden dat ze dit nog niet zo heel erg vaak hadden gedaan.
Tja, en wat doe je dan als ervaren schipper? Je gaat lekker aan de wal staan wachten tot je kunt lachen.
Tuurlijk, de beste stuurlui staan aan wal maar in dit geval was dat ook echt zo.
Er werd gestunteld door de stoere jongens en die ferme knapen kregen met geen mogelijkheid hun boot weer op de trailer.
Na een kwartiertje of zo kon Peter zich niet langer beheersen en vroeg heel tactvol of ze vaak met hun boot op pad waren.
Nee, was het antwoord, dit is de eerste keer.
Zonder een spier te vertrekken, knap hoor want ik lag ondertussen al in een deuk, bood Peter wat hulp aan.
Ondertussen waren hun hoofden niet meer bruin maar knalrood aangelopen en aangezien Peter wel wat spierballen in zijn merkloze t-shirt heeft werd de hulp dankbaar aanvaard.
Boot weer los, lierband uit de knoop, trailer meer in het midden, drie flinke zwaaien van Peter aan de lier en de boot zat op de trailer.
Nog even wat stoere zeemanspraat en na een hartelijk bedankje vertrokken de ferme knapen met hun boot richting huis.
En konden wij eindelijk ons bootje uit het water hijsen wat in nog geen 5 minuten bekeken was.

De hele terugweg naar huis keken we elkaar om de paar minuten aan en lagen we weer in een deuk om die stoere jongens en ferme knapen.

En wat eet je dan na zo'n zeemansavontuur?

Captain's Dinner natuurlijk!

Wegwerkzaamheden.

Soms verdenk ik de planners van de wegenbouw er wel eens van een sadistisch genoegen te scheppen in het zoveel mogelijk wegen tegelijkertijd af te sluiten i.v.m. onderhoud.
Ik vermoed dat ze eerst de kaart van een bepaalde regio erbij halen en dan besluiten dat alle wegen van A naar B, op één rijstrookje na, best tegelijk dicht kunnen.
En dan kom je als nietsvermoedende automobilist opeens terecht in een oerwoud van gele borden.
Omleiding, verkeershinder, volg A, volg B.
Zwetend probeer je dan een weg te vinden in dat gele oerwoud. En als je dan eindelijk, na vele volg A's en volg B's op dat ene rijstrookje beland bent, sta je gezellig tandenknarsend met duizenden verdwaalde automobilisten in een kilometers lange file.
En ik weet zeker dat ik ze langs de kant van de weg heb zien staan, die planners, in een wegenbouw busje, gniffelend.
Nou kun je zelf natuurlijk ook proberen een B route te vinden.
Met mijn enorme topografische kennis betekent dat al gauw dat ik waarschijnlijk via Friesland van Veendam naar Groningen rijd.
Daar heeft het thuisfront wat op gevonden. Hij weet elk weggetje, paadje, elke sluiproute in de omgeving maar weet ook dat als hij zegt dat ik twee keer links en dan drie keer rechts moet ik geheid heel ergens anders uitkom. Maar als ik het een keertje rijd vergeet ik het nooit weer.
Dus hopla, op een avond samen in de auto een alternatieve route rijden.
En wat kwamen we tegen onderweg? Een geweldig hondenuitlaatbos!
Losloopgebied, water en heerlijk rustig.
Wij lopen nu elke dag in dat bos dankzij jullie geplan.
Waar? In Tripscompagnie. Tripscompagnie? Nog nooit van gehoord. Maar je kunt er zelfs asperges kopen onderweg en aardappelen en kaas.
Dus planners ..... bedankt!

P.s.
Geen voorzieningen dus zelf versnaperingen meenemen.

Het ei van Columbus.

Volgens mijn omgeving kan ik best lekker koken. Een sterrenkok ben ik niet maar ik kan me heel aardig en smaakvol redden in de keuken.
Ik durf te experimenteren, sla er kookboeken op na en kan het niet laten overal een vleugje "Ineke" aan te geven.
Een snufje dit, een lepeltje dat, een scheutje zo. Ruiken, proeven en kijken.
Of het nu gaat om een stamppotje, éénpansgerecht of iets meergangerigs.

Nou zijn er van die hele stomme, simpele dingen die ik maar niet onder de knie krijg.
Wat dacht je van een gepocheerd eitje. Hoe moeilijk kan dat zijn. Zucht...
Talloze manieren heb ik geprobeerd. Eindeloze verhoudingen qua water en azijn. Diverse soorten azijn. Elk filmpje heb ik bekeken. Ik heb me wezenloos geroerd aan draaikolken. Op den duur had ik zulke grote draaikolken dat de Titanic er makkelijk schipbreuk in had kunnen lijden.
Ik heb zo ongeveer het ei onder de kip vandaan getrokken onder luid gekakel ( van de kip ) om maar zoveel mogelijk tegemoet te komen aan het begrip "kakelvers".
Van zachtjes vanuit een kopje in het net niet bruisende water gieten tot en met het ei met een soeplepel in het azijnwater vleien.
Ik kreeg alleen maar een vreemdsoortig gevormd frommeltje.

En toen zag ik het licht! Of liever gezegd vond ik het ei van Columbus. Dankzij de Allerhande. ( Geen reclame, ik heb geen aandelen en ben niet aansprakelijk voor de inhoud ;-)  ).
Bekleed een kommetje of kopje ruim met vershoudfolie en smeer dat licht in met olie. Breek daar een ei in. Draai de folie aan de bovenkant dicht en doe dat pakketje voorzichtig in een pan met water dat net tegen de kook aan is. Laat 4 minuten pocheren. Haal het pakketje uit het water en verwijder voorzichtig de folie.
Hadden ze dat nou niet even eerder kunnen bedenken?

Vanavond eten we huisgemaakte aardappelsalade met een gepocheerd ei!

Kook 500 gram vastkokende krieltjes met schil bijna gaar in 1 liter bouillon. ( Roseval, Opperdoezer )
Draai het vuur uit en laat nog 10 minuten nagaren in de bouillon.
Giet de aardappeltje af en bewaar een flinke scheut van de bouillon.
Maak een sausje van de bouillon, een scheut azijn, een aantal flinke lepels mayonaise en versgemalen peper. Als je het graag wat pittig hebt nog een lepel mosterd.
Snijd de nog warme aardappeltjes zodra ze te hanteren zijn in plakjes en meng ze met de saus. Mag best royaal zijn, doordat de aardappels nog warm zijn zullen ze veel saus opnemen.
Snijd een handvol augurkjes in snippers en meng alles goed dooreen.
Laat minstens een paar uur afkoelen.
Dit is de basis.
Maak de salade verder af naar eigen smaak. Met of zonder vlees, vis, kruiden, of doe eens Gronings! Meng er flinterdunne plakjes droge worst door. Of chorizo en kappertjes. Een restant gaar rundvlees. Olijven en feta, laat je fantasie erop los.
En maak het geheel af met een fantastisch gepocheerd eitje.....

Wie wat bewaart die heeft wat.

Ongetwijfeld zijn wij niet het enige stel dat regelmatig keuvelt en kibbelt over opruimen, bewaren en weggooien.
Nou geef ik toe, ik kan er zelf ook wat van, van bewaren bedoel ik.
Maar natuurlijk zijn alle dingen die IK in laatjes, kastjes of de kelder bewaar uitermate nuttig en onmisbaar.
Wat is er nou mis met een hele la vol snoertjes, stekkertjes en opladers? Niets toch? Je zult maar zoiets nodig hebben en misgrijpen.
En ongetwijfeld ben ik ook niet de enige vrouw die de wenkbrauwen fronst bij alles wat manlief verzamelt en bewaart. Wat heb je nou aan een garage vol plankjes, schroefjes, boutjes en moertjes? Niets toch?

Al een poosje zie ik op Facebook allerlei steigerhouten spullen voorbij komen.
Dat steigerhout vind ik persoonlijk niet zo mooi maar de ideeën soms wel.
Opeens zag ik een wandbord en liet dat aan manlief zien. Dat leek me wel leuk voor een nog steeds kale plek aan de muur in onze woonkamer.
Manlief knikte welwillend. Ja hoor leuk.
Na het eten moest hij opeens vreselijk dringend iets doen in de garage. Ik bemoei me nooit met die garage vol plankjes, schroefjes, boutjes en moertjes. Aangezien zijn brommers daar ook staan dacht ik dat hij iets brommerigs ging doen. Dat gebeurt namelijk regelmatig.
Na een paar uur kwam hij weer binnen om een kopje koffie te drinken. En vroeg of ik even mee ging naar de garage.
Zuchtend slofte ik mee, ik zou wel weer een motorblokje met een prachtig knetterend geluid moeten bewonderen.
En daar lag hij dan, op de werkbank, een wandbord! Precies zoals ik had laten zien. Eigenlijk nog mooier, gemaakt van plankjes, schroefjes, boutjes en moertjes die hij had bewaard.......

Vanaf nu zal ik nooit meer zuchten, kreunen, steunen of mijn wenkbrauwen fronsen als er weer een plankje, schroefje, boutje of moertje bewaard wordt.

Nou zag ik laatst toch een heel leuk hoekbankje voor bij de eettafel...........

De digitale wereld

Soms vraag ik me wel eens af hoe de wereld eruit zag voor de digitale revolutie.
En voel me opeens stokoud.... ;-)
Ik kreeg vroeger een dubbeltje mee zodat ik in een telefooncel naar huis kon bellen als er iets was. Telefooncel? Ja, zo'n openbaar hokje met een hoorn aan een draadje en als je geluk had zelfs een telefoonboek. En een gleufje waar je een dubbeltje of kwartje in kon gooien.
En als je dan iemand aan de lijn kreeg hoefde je nooit te vragen "waar ben je?''. Degene was toch gewoon thuis?
Mijn eerste mobiel was een sensatie. Model koelkast, ik had er zo ongeveer een boodschappentas voor nodig en je kon er .... mee bellen dus. En met een beetje luxe een sms mee versturen. Moest de andere partij dat natuurlijk wel kunnen ontvangen.
De volgende stap was mms. Joepie, plaatjes en foto's, mits je een kleurenscherm had.
En nu? Ik geloof dat ik zo ongeveer alles kan met mijn mobieltje. Mailen, foto's maken, appen, internetten en zelfs bellen.
Mijn eerste computer kreeg ik op mijn 40-ste. Inmiddels bezit ik laptop nummer zoveel, tablet en een smartphone. En ik weet ook nog eens hoe het, in grote lijnen, werkt.
Inbellen, weten jullie nog? Handen vol geld kostte dat.
Maar wat een ervaring, zomaar contact met iedereen over de hele wereld. Tjonge, dat was wat! Muziek downloaden duurde een eeuwigheid maar dan had je ook wat.
En eigenlijk vind ik dat allemaal nog steeds heel bijzonder. Waar je ook bent je kunt overal van je laten horen, een berichtje sturen, op facebook kletsen, foto's sturen. Ik geniet ervan maar probeer daar toch ook mijn eigen balans in te vinden. Ik wil niet altijd bereikbaar zijn, heb er geen behoefte aan om in de supermarkt naar huis te bellen dat de sperziebonen in de aanbieding zijn of tijdens een visite, etentje, in de bus of waar dan ook aldoor met mijn "social media" bezig te zijn. Dan ben ik gewoon sociaal en praat met mensen.
Praten: je weet wel, met je mond, met oogcontact, what's appen in het echt...:-D

Genoeg gemijmer, ik kook nog steeds in de niet digitale keuken. Met een pan op het vuur. En een doekje om het gasfornuis schoon te maken.

Zegeltjes en airmiles.

Mijn moeder en mijn oma spaarden zegeltjes en punten.
Ik denk dat ik erfelijk belast ben want ik heb dezelfde tic.
Weliswaar nu in een wat moderner jasjes gegoten, ik knip geen punten meer van pakjes margarine en jampotjes ( Flipje!) maar heb een lading klantenkaarten in mijn portemonnee.
Dat is soms wel eens lastig bij de kassa als ik me eerste een ongeluk moet zoeken naar de juiste kaart maar ik laat me geen enkel spaarpuntje ontgaan.
Wel spaar ik nog koopzegels van Albert Heijn.

Mijn moeder bewaarde in elke trommel ( uitgeknipte) punten; Douwe Egberts, Zeeuws Meisje, Blue Band, Betuwe jam en uiteraard toen ook al Albert Heijn zegels.
Wat een vreugde als er weer een boekje vol was en er iets gratis verkregen kon worden!
Een pan, een mixer, een servies, Flipje boekjes, noem maar op.
Sparen loont dus kreeg ik hierdoor mee.

De grootste vreugde beleefde ik bij mijn grootouders. In de keuken stond een enorme eettafel met twee laden in het midden. Als ik daar ging logeren mocht ik zegeltjes plakken. Oma bewaarde alle zegeltjes in één van die laden en kleine ikke mocht ze in de boekjes plakken.
Achteraf gezien natuurlijk zeer wijs van oma, ik was uren zoet!
Gezeten aan de keukentafel kreeg ik een schoteltje met een nat sponsje. Daar bevochtigde ik dan die zegeltjes mee en plakte ze zo netjes mogelijk in de boekjes.

En raar maar waar, ik doe nu nog steeds hetzelfde. Ik bewaar alle zegeltjes in een la van mijn dressoir en ben uren zoet om ze één keer in de zoveel tijd netjes in de boekjes te plakken.
En eerlijk gezegd ben ik nog steeds net zo blij als ik een boekje vol heb.....hahaha.

Vandaag was het dubbele vreugde voor mij.
Ik had twee zegelboekjes van Albert Heijn volgeplakt maar had ondertussen ook ongemerkt een hele lading airmiles gespaard. Die vergeet ik vaak, je laat je kaart scannen maar ziet er verder eigenlijk niets van.
En de airmiles aanbiedingen die je via de mail krijgt vind ik bijna nooit interessant.
Vanmorgen liep ik in de Albert Heijn omdat ik wat vergeten was en opeens zag ik een bonusaanbieding die ik niet kon weerstaan.
Een gietijzeren Hackman braadpan! Die wilde ik al een hele tijd maar was me te duur. En daar stond ie dan, voor de helft van de prijs bij inwisselen van airmiles.
Nou ja, zegelboekje ingeleverd, airmiles ingewisseld en nu ben ik "gratis" in het bezit van een nieuwe gietijzeren Hackman braadpan.
Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen....

De pan is afgewassen en wordt nu ingewijd door er een lekkere boeuf bourguignon in te bereiden.

Help, mijn man heeft een hobby!

Mijn man heeft een hobby, hij verzamelt oldtimers.
Ondertussen hebben wij een heel assortiment "ouwe troep" zoals hij het noemt.
Een motor, een camper, een auto, een bootje en .... brommers.

Het begon allemaal een paar jaar geleden toen hij het plan opvatte lid te worden van een oldtimer brommerclub.
Iets van jongensjaren herbeleven, krijg je geloof ik als man op een bepaalde leeftijd. :-)
De leeftijd van de meeste leden is dan ook 50 +.
Het eerste brommertje was gauw gevonden en gekocht, een Puch.

En toen begon het....
Oranje was het geval, uit 1976 en in originele staat (dat schijnt belangrijk te zijn) en alvorens er mee gereden kon worden moest er uiteraard aan gesleuteld worden.
Uit de garage kwamen de meest vreselijke geluiden. Starten, stilte, geknetter. En er kwamen rookwolken uit zowel de garage als uit Peters oren. En dat geknetter kwam ook regelmatig uit de mond van Peter.
Diverse onderdelen passeerden de revue. Voor mij Chinees; blokjes, cilinders, mengsmering, bougies en nog veel meer.

Eindelijk was het oranje gevaarte klaar om geschouwd te worden. Op naar Groningen en gelukkig werd het kenteken verstrekt.

Toen volgde natuurlijk de eerste rit met de club! Bepakt en bezakt met een rugzak koffie en ( ja hoor, daar zijn ze weer) broodjes ei ging Peter strijdvaardig zijn eerste rit aan.
Wonder boven wonder ging alles goed, de rit werd volbracht zonder problemen, misschien alleen een klein beetje "zadelpijn".
Na afloop een borreltje drinken en iedereen ging voldaan huiswaarts.
Tja.................
En toen ging de telefoon ... : " Als je lacht, vermoord ik je".
Onderweg naar huis begon de brommer opeens wat rare geluiden te maken.
Mmmmmwbob, mmmmmmmmwbob, mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmwbob, klik, stil.
Midden in de rimboe stond hij stil.........zonder benzine!!!!!!
Natuurlijk heb ik absoluut niet gelachen en ben met een jerrycan benzine naar hem toe gereden en heb hem als toegewijde echtgenote gered van een nachtje doorbrengen in een hooiberg.

Zelf ben ik ook een keertje mee geweest, in de bezemwagen, en ik heb me kostelijk vermaakt. Al die volwassen, iets oudere mannen, op hun jongensdroom. Sommigen hadden niet helemaal meer het postuur van een 16 jarige en zaten zowat met hun oren tussen hun knieën op een Kreidler, Zundapp of weet ik veel wat.

Na het oranje geval kwam er een paarse. Een "aandrukkertje" heet dat geloof ik. Maar nadat Peter tot groot vermaak van alle buren met een steeds roder hoofd de straat op en neer rende om die brommer aan de loop te krijgen werd dat snel veranderd in een kickstarter.

En nu staan er inmiddels 3 in de garage. En aan elke brommer wordt gesleuteld, komen de rookwolken overal uit evenals het geknetter.

Wat er nou zo leuk aan is om door weer en wind, met ijzige kou, een rit van 50 km te maken en dan verkleumd tot op het bot en met een houten kont thuis te komen zal ik nooit begrijpen. Daar moet je vast een man voor zijn boven een bepaalde leeftijd.

Ik blijf lekker thuis, bij de telefoon uiteraard, met een jerrycan benzine startklaar bij de hand.

En na zo'n rit is er niets lekkerder dan eerst een hete douche ( geen foto ) en dan een kommetje gloeiend hete uiensoep en een bordje stamppot andijvie om weer op temperatuur te komen. En na deze ontdooiing komen uiteraard de stoere verhalen.

Maar ik lach hem nooit uit, hahahahaha.

.

Nina

In de loop der tijd heb ik her en der verhaaltjes geschreven en geplaatst. Op smulweb, hyves en een blog die ik kwijt ben. Gelukkig heb ik het één en ander opgeslagen en ben nu alles aan het verzamelen op één blog.
Voor sommigen zullen het dus bekende verhaaltjes zijn....

Hier het verhaal van Nina:

Eigenlijk is dit een anti-culinair verhaal. Oftewel hoe een schaap niet eindigt als broodje shoarma.

Wat doe je als je als stadjer op het platteland terecht komt?
Juist, je wordt ook een beetje plattelands.
En neemt een schaap.

Fris uit de stad, daar geboren en getogen, kocht ik een huisje op het platteland.
Heerlijk, rust, ruimte en een enorme tuin.
Achter het huis bevond zich een, in mijn stadse ogen, enorm weiland van wel 10 are groot.
Wat moet je daar nou mee als je uit een omgeving komt van tuintjes met de afmeting van een postzegel.
Zo’n enorm stuk land was geschikt voor minstens een hele kudde koeien.
Daar durfde ik nou niet direct aan te beginnen als nieuwbakken boerin, een schaap, of lammetje, dat leek me een beter begin.
In het dorp was een lammetje gauw gevonden, ik was direct verkocht, het lammetje ook.

Gaas werd gehaald, palen geleverd, hekken geplaatst, zelfs een hokje voor barre weersomstandigheden om in te schuilen kwam er.
En Nina’s nieuwe onderkomen was klaar.
Pakken hooi, stro en zakken brokken, niets stond een gelukkig samenzijn meer in de weg.

Nina werd gebracht en in haar enorme weiland gehuisvest.
Wat ontzettend leuk zo’n lammetje, ik zat dag en nacht in de wei.
Het leven op het platteland was toch wel heel erg leuk!

Nina groeide op tot een voorbeeldig groot schaap met een enorme eetlust.
Letterlijk zo mak als een lammetje, en later als schaap.
Soms wandelde ze mee naar de keuken, schooide ze om een suikerklontje.
In de zomer mocht ze los lopen als ik ook buiten was.
Dan jatte ze chips en dronk stiekem ranja met ijsblokjes.

Achteraf bleek het enorme weiland qua afmetingen en grasproductie toch wat tegen te vallen.
Tja, je kunt als stadjer ook niet overal verstand van hebben toch?
Een schaap eet dus veel, heel veel gras, en mijn enorme weiland bleek voor plattelandse begrippen toch niet zo enorm te zijn.

Niet getreurd, een oplossing was relatief simpel gevonden.
Ze ging uit logeren.
Als een soort mobiele grasmaaier maakte ze zo nu en dan een uitstapje bij vrienden.
Daar graasde ze dan het gazon kaal, trapte met haar hoefjes alles even stevig aan en zorgde ook nog even en passant voor een zeer natuurlijke bemesting van het geheel.
Wat wil je nog meer.

Het vervoer van Nina naar haar logeeradres zorgde regelmatig voor wat hilariteit in het dorp.
Hoofdschuddend om mijn stadse fratsen keken de plattelandse buurmannen toe als ik Nina naar haar logeeradres bracht.
Als het niet te ver was bracht ik haar lopend, jawel, aan een hondenriem, naar haar logeeradres.
Was het wat verder weg ging ze mee in de auto.
Ik had een piepklein Renaultje 5, ideaal voor schapenvervoer.
Ik hoefde de achterklep maar open te doen of Nina sprong zelf naar binnen.
De buurmannen zijn er aan gewend geraakt, het hoofdschudden ging over in een goedkeurend glimlachen en op den duur hielpen ze de stadse fratser zowaar.
Ze regelden zelfs een schapenscheerder voor me, zodat Nina ook elk jaar haar warme woljasje uitkreeg. Kostte me niets, de wol voor het scheren.

Talloze malen heb ik Nina kunnen verkopen, maar het idee dat ze zou eindigen als broodje shoarma vond ik maar niets.
Helemaal plattelands ben ik nooit geworden, bij mij mocht ze gewoon bejaard worden.

En dat is dan ook gebeurd.
Jaren lang heeft Nina bij me gewoond, als stads schaap op het platteland.
Suikerklontjes schooiend, ranja drinkend en chips jattend.
Uit logeren gaand, uitgelaten worden aan de hondenriem, ritjes makend achter in de auto.

Van ouderdom is ze gestorven, heel rustig in haar enorme weiland, na een zeer prettig leven op het platteland bij haar stadse eigenaresse.


Vanavond eten we shoarma, van varkensvlees uiteraard..........

Topografie, een verhaal in een verhaal.

Vroeger op school had ik een gloeiende hekel aan topografie. Ik vond het zo stom en saai om al die plaatsnamen en rivieren uit het hoofd te leren. Ik zag er absoluut het nut niet van in als de meester met een aanwijsstok op de kaart rode stippen aanwees en wij op moesten dreunen welke plaats dat was. Daar had je toch een atlas voor? Kon je gewoon opzoeken welke plaats waar lag, dat vond ik veel handiger.

Toen vorige week mijn neven een optreden aankondigden van hun band in Horst aan de Maas kwam ik tot de ontdekking dat ik misschien toch wat beter had moeten opletten op school.
Ik riep namelijk enthousiast dat wij ook wel even zouden komen. De Maas liep immers door Overijssel? Dat viel wel mee qua afstand dacht ik.
Ik begreep de reacties eerst ook helemaal niet, hoezo heel ver?
Voorzichtig vroeg ik aan het thuisfront of hij wist waar Horst lag. Natuurlijk, in Limburg, hoezo?
Oeps....
Gelukkig kent hij mij en mijn geweldige kennis van de Nederlandse topografie en begon te lachen. Wat heb je nu weer uitgespookt?
Maar aangezien hij autorijden leuk vindt en wel in is voor een spontane actie werd het besluit al gauw genomen "even" van Veendam naar Limburg te rijden.

En bij zoiets krijg ik dan ogenblikkelijk een soort schoolreisjesgevoel.
Mijn moeder maakte vroeger altijd lekkere broodjes als ik op schoolreisje ging of als we een dagje weg gingen.
Nee, in mijn jeugd gingen we niet onderweg langs de McDonald langs de snelweg. Sterker nog, er was amper een snelweg, zeker hier in het Noorden niet.
Krentenbollen met kaas en witte bolletjes met gebakken ei namen we mee. En ranja in een Tupperwarebeker met ijsblokjes zodat het lekker koud bleef.

Toen het besluit genomen was naar Limburg te rijden ben ik direct boodschappen gaan doen. Krentenbollen en witte bolletjes gekocht. En wat flesjes drinken, die ranja met ijsblokjes heb ik maar even bij vroeger gelaten.

We vertrokken mooi op tijd, wilden er een gezellig dagje uit van maken. We waren nog maar nauwelijks Veendam uit of het eerste broodje ei kwam al uit de tas en mijn schoolreisjesgevoel was compleet.

Al met al hebben we een ontzettend leuke dag gehad. Op ons dooie akkertje door een mooi stukje Nederland gereden, krentenbollen met kaas en bolletjes met gebakken ei etende. Onderweg een kopje koffie gekocht, meegebruld met liedjes op de radio en ik kreeg de slappe lach toen we de Waal overreden....

Mijn neven weer gezien na ruim 30 jaar, aangetrouwde nicht en achternichtje leren kennen, bijgekletst voor zover mogelijk in een zeer lawaaierige kroeg waar ze nog nooit van een rookverbod hadden gehoord en ook nog eens genoten van een mooi stukje muziek!

We hebben afgesproken elkaar wederzijds te gaan bezoeken, maar ik weet nu wel waar Druten en Leusden liggen!!!!!!

Groentesoep met papiertjes.

Iedereen heeft wel van die jeugdherinneringen die een glimlach of grijns oproepen.
Dat heb ik elke keer nog steeds als ik groentesoep maak.

Als klein kruimeltje had ik al een grote belangstelling voor eten en koken.
In gedachten zie ik mezelf nog staan bij mijn oma in de keuken.
Op een krukje, anders kon ik niet eens in de pannen kijken.
Roerend en vreselijk ernstig meehelpend.

Op een stoel staand om de koffie te malen met zo'n ding dat aan de muur hing.
Precies zoveel keer aan het hendeltje zwaaiend als oma aangaf, dan was het precies goed.
Slagroom kloppend in een weckfles met een klopmechanisme, ik draaide me een ongeluk tot het bijna boter was.

Maar het maken van groentesoep was toch wel het hoogtepunt van mijn culinaire opvoeding bij oma.

Oma's zijn heel speciaal, daar mag en kan altijd nèt een beetje meer.

Oma kon de lekkerste groentesoep van de hele wereld maken, en dat wilde ik natuurlijk ook leren.

Geen probleem, oma had veel geduld, aandacht en liefde en ik stond overal met mijn neus bovenop, op mijn krukje.
Ik mocht roeren, de soepgroente erin doen, de gehaktballetjes draaien.
Die gehaktballetjes werden bij mij toen nog wat vreemd gevormde knoedeltje, maar de smaak was er niet minder om.

En dan volgde het grote geluk, ik mocht de vermicelli erin doen.
Lekkere ouderwetse krulvermicelli, die ik eerst met mijn minihandjes moest breken voordat ze in de soep terecht kwam.

Als laatste werd de soep op smaak gebracht met echte Maggi bouillonblokjes, je weet wel, van die piepkleine, vierkante blokjes, stevig ingepakt in een dubbel papiertje.

Dat dubbele papiertje had ik als mini kookkabouter absoluut niet door.
Het zilverpapiertje eraf halen was al een hele klus.
Dat er ( vroeger dan)ook  nog zo'n vetvrij, donkerrood papiertje om het bouillonblokje zat had ik als kookturfje op krukje helemaal niet in de gaten.
Ik was vreselijk trots dat ik de bouillonblokjes had ontpeuterd van zilverpapier en gooide de door oma aangegeven hoeveelheid bouillonblokjes dappertjes in de soep.

Het duurde een poosje voordat, al roerend, er allerlei donkerrode papiertjes boven kwamen drijven in de soep.

Oma, met haar eindeloze wijsheid en geduld viste elk papiertje eruit tot de soep papierloos opgediend kon worden.

Nog steeds als ik groentesoep maak en er een paar bouillonblokjes in doe voor de smaak en papiertjes van de blokjes af sta te peuteren komt deze herinnering bij me boven.

Met een glimlach, een grijns, maar  vooral een zeer fijne herinnering aan mijn lieve, geduldige en wijze oma.

( Dit verhaaltje heb ik ooit al eens ergens anders geplaatst, maar weet niet meer waar).

Met andere woorden: vanavond groentesoep zonder papiertjes!

Oliebollenblues en boneklont

De eerste week van januari vind ik altijd een rare week.
Na al het feestgedruis het normale leven en ritme weer terugvinden.
Daar heb ik altijd wat moeite mee.
Oliebollenblues, hahaha.
De kerstspullen zijn inmiddels opgeruimd en de kerstboom ligt weer in zijn doos en het hele spul mag voorlopig weer op zolder bivakkeren.
Elk jaar bij het opruimen mopper ik dat ik dit nooit meer ga doen. Terwijl ik in mijn hart wel weet dat ik zo tegen december toch weer de kerstkriebels krijg.

Na alle versnaperingen van de laatste tijd, in vaste en vloeibare vorm, is de behoefte aan een stevige simpele maaltijd groot.
Hier in het noorden wordt traditioneel op nieuwjaarsdag boneklont gegeten. Ook wel nieuwjaarsstamppot genoemd. Voor de niet noordelingen: stamppot snijbonen met witte bonen.
Een stevige maaltijd, uitstekend geschikt om de laatste restjes oliebollenblues weg te werken.
Nou had ik hier op 1 januari geen zin in, maar ik vind dat dit op 5 januari ook nog wel kan.
Dat wordt het dan ook vanavond. Een lekker bordje boneklont, met een kuiltje voor de jus, uitgebakken spekjes en een slavinkje. Ik houd niet zo van rookworst en kies bij stamppot dan ook vaak een ander stukje vlees.

Die oliebollenblues zijn dan vast voorbij en gaan ook op zolder bij de rest. Tot volgend jaar....