Het Dorp

Nee, dit gaat niet over  het onvergetelijke lied van Wim Sonneveld.

Na het Opzetten van de Kunstkerstboom is Het Dorp aan de beurt.
Elk jaar maak ik een dorpje op het dressoir.
En net zoals bij de boom ben ik daarin een ontzettend Pietje Precies.

Allereerst moet het dressoir, zonder plastic rozen, ontruimd worden. Ik pak de hele boel in een doos en hoop dat ik over een paar weken nog weet waar ik alles gelaten heb.

Eerst de ondergrond, een wit fleece kleed.
Dan de compositie.
Welk huisje komt waar?
Waar laat ik de lampjes, de snoertjes, de bomen?
Bij mij mag er geen snoertje zichtbaar zijn.
Ik frommel en frutsel net zo lang tot alles naar mijn zin staat.
Peter is dan meestal het huis al uitgevlucht.....

En dan volgt de afwerking, de finishing touch.
Met eindeloos geduld ben ik in de weer met plukjes kunstsneeuw.
Werk hier een snoertje weg, daar een batterijdingetje, net zolang tot het geheel op een winters sneeuwlandschap lijkt zonder zichtbare snoeren of batterijkastjes.
Die zitten netjes verstopt onder de sneeuw.

Het enige "probleem" is dat ik alleen weet waar alle aan- en uitknopjes onder de sneeuw verstopt zitten.
Met als resultaat dat ik dan ook degene ben die elke dag alles aan en uit doe. :-D

Maar ........ ik doe het gewoon elk jaar weer, op mijn dressoir, zonder plastic rozen.

De Kunstkerstboom.

Als je denkt dat het opzetten van een kunstkerstboom een eenvoudige klus is, heb je het helemaal mis.
Tenminste hier, in huize Pietje Precies.
Ik heb al eens eerder geschreven dat ik elk jaar mopper dat ik dit nooit meer doe, maar toch, elk jaar halverwege november de Kerstkriebels weer toeslaan.
Heel voorzichtig begin ik dan echtgenoot erop voor te bereiden dat de kerstspullen binnenkort weer van zolder afgehaald moeten worden.
Na het gebruikelijke gemopper, gezucht en gekreun wordt de trap gehaald en komt doos, na doos, na doos van zolder.
Het lijkt wel of het elk jaar meer wordt, en dat is natuurlijk ook zo aangezien ik het niet kan laten elk jaar iets te kopen wat ik opeens nog vreselijk dringend nodig heb. :-D

En dan begint het Grote Kerstprutsen!
Deel voor deel sleep ik als eerste de kerstboom naar beneden.
Na bijna een jaar opgesloten in een doos op zolder te zijn geweest, zijn alle takken wat stram en stijf.
Niks geen simpel openklappen en hij staat, nee, elke tak wordt gerangschikt, gebogen en op de juiste plaats gezet totdat er geen draadje van de lampjes of de stam meer te zien is.
Uren later zijn de ballen aan de beurt.
Elke bal wordt met een rood strikje zorgvuldig aan de, inmiddels soepele takken, bevestigd.
Als laatste, ik zit inmiddels onder de schrammen en glitters, volgt het bedekken met engelenhaar.
Dat is gewoon een tik van mij, ik vind het mooi als de kerstboom er een beetje diffuus uitziet.
Geen felle lampjes, maar een wat verborgen schijnsel.

Ook al zeg ik het zelf, na uren prutsen, mag het eindresultaat er zijn.

En nu staan er slecht een doosje of tien met huisjes, lampjes, dorpjes ........... maar dat is voor morgen.

Ik denk dat we maar een patatje gaan eten, hahaha!

Groeisoep.

Er zijn van die gerechten waarvan het me maar niet lukt een kleine hoeveelheid te maken.
Soep is er één van.
Vooral maaltijdsoep.
Elke keer neem ik me voor deze keer niet meer dan 1, hooguit 1 1/2 liter soep te fabriceren.
En elke keer eindig ik met een pan soep genoeg om de hele straat te voorzien en ook nog eens de halve diepvries.
Zo ook vandaag.
Witte bonensoep stond er op het programma.
Netjes gisteravond de witte bonen volgens aangegeven hoeveelheid in de week gezet.
Mmmmm, leek toch wat weinig, hopla, nog een handje bonen erbij.
Vanmorgen had ik tot mijn grote schrik een enorme pan met geweekte bonen.
Zonde om weg te gooien, dan maar wat water erbij.
Inmiddels had ik minstens 2 liter....
Schouderkarbonade erin, koken en toen de boel gaar was karbonades eruit gevist.
Maar toen moesten de soepgroenten er nog in.
Help! Stamppot soep was ook niet helemaal de bedoeling, dus maar weer wat water erbij.
Inmiddels was het niveau gestegen tot 3 liter soep.
En dan moet de worst er ook nog bij......

Groeisoep noem ik het. Het is geëindigd in een flinke pan van minstens 3 liter soep.
De diepvriesbakjes staan al klaar.
En straks ga ik de straat door met mijn pan soep. :-P

 

Kastje kijken.

Soms vinden we het leuk om in plaats van op de bank te hangen en kastje te kijken een stukje te gaan rijden.
Hier in de omgeving zijn nog zoveel mooie plekjes en leuke weggetjes te vinden.
Prachtige natuurgebieden, spannende laantjes en boerenweggetjes.
Mijn voorkeur gaat altijd uit naar ritjes door de rimboe.
Gelukkig kent Peter de omgeving hier als zijn broekzak en weet hij altijd weer nieuwe paden te vinden.
Dat ik daar iets minder goed in ben is zo langzamerhand wel bekend.

Een tijdje geleden hadden we weer zo'n ritje. Geen zin in kastje kijken dus de paden op, de lanen in.
Ik wilde iets avontuurlijks, zei ik.

En inderdaad, een poosje later reden we ergens langs een kanaal, dwars door bossen en maïsvelden over een zeer avontuurlijk zandpad.
Dit was toch veel leuker dan kastje kijken?
En het werd nog veel avontuurlijker toen het zandpad langzamerhand veranderde in een modderpad.
Ik kreeg het wel eventjes benauwd toen ik die modderpoelen zag maar als ervaren chauffeur stuurde Peter ons terreinwagentje er probleemloos door.
Rustig doortokkelen zei hij. Jaja!
Maar na het laatste stukje over het fietspad kwamen we toch weer heelhuids op een verharde weg.
Zucht....
Ik met mijn avontuurlijk.....

Zoals gewoonlijk vraagt Peter dan, wil je gewoon terug of toeristisch?
En zoals gewoonlijk antwoord ik dan: toeristisch!

We zijn door plaatsjes gekomen waar ik nog van had gehoord.
Eigenlijk waren het meer nederzettingen, aan rustige landweggetjes( dit keer wel verhard).

En zomaar opeens, ergens aan de kant van de weg, zagen we een huis met een verlicht kastje ervoor.
Nieuwsgierig en avontuurlijk als ik ben wilde ik natuurlijk erg graag weten wat er in dat kastje stond.
Wij stoppen en naar dat kastje kijken. Er stonden allerlei potten in.
Dan maar uitstappen en van dichtbij naar dat kastje kijken.
Geweldig!
Het hele kastje stond vol met potten en flessen zelfgemaakte jam, gelei, vruchtensaus, chutney en ook nog dozen met scharreleieren.
Op elk potje zat een handgeschreven etiket met opgave van inhoud en de prijs.
Onderin het kastje stond een geldkistje.

Ik vind zoiets zo ontzettend leuk dat ik het niet kon laten jam, chutney en eieren te kopen. Mijn geld in het geldkistje gedaan en het was nog eens fantastisch lekker ook.

Twee weken geleden vroeg Peter: zullen we kastje kijken of kastje kijken?
Toen ik antwoordde: kastje kijken wist hij meteen wat ik bedoelde.

Drie potten chutney en 10 scharreleieren rijker, voor nog geen €10,00, kwamen we zeer voldaan thuis.
Ik heb een leeg eierdoosje en een briefje achtergelaten. ( En het geld uiteraard in het geldkistje gedaan).

A trip down memory lane...

Om het maar even in goed Duits te zeggen ...

Vanaf mijn vroegste jeugd gingen wij op vakantie naar de Harz.
Tussen Braunlage en Bad Lauterberg bevond zich de Oderstausee en de camping : Erikabrücke.
Die Stausee is er altijd nog, de camping helaas niet meer.
Prachtige herinneringen heb ik aan deze vakanties.
Wij vertrokken 's morgen heel vroeg en moesten soms nog voor de grens wachten. Toen had je dat nog; douane, paspoorten laten zien, slagbomen.
Mijn ouders hielden me dan rustig door me te vertellen dat ik goed op smokkelaars moest letten.
En dat deed ik dan ook. Ogen op steeltjes en maar speuren naar smokkelaars.
Ik heb er nooit een gezien .....
En dan verder naar de eindbestemming, de Harz. In die tijd was er natuurlijk alleen nog maar de west kant.
De oost kant was hermetisch afgesloten met grote hekwerken en waarschuwingsborden: Halt! Zonengrenze!

Wat was er nou spannender dan even heel stiekem met een voetje over die grens te stappen!
Ons zomerverblijf werd elk jaar een beetje luxer. Van eenvoudige punttent, bungalowtent, travelsleeper tot caravan. De camping veranderde niets. Een oud toiletgebouw, geen voorzieningen, een simpel restaurantje, een loket  waar je broodjes en een krant kon halen en verder helemaal niets, behalve water en andere kinderen.
Eigenlijk gewoon fantastisch!
Elektriciteit was er uiteraard ook niet. Wij gingen in het donker met een zaklantaren naar de sanitaire voorzieningen. En aldaar liet ik mijn zaklantaren in de w.c. vallen. Die w.c. bestond dus uit een plankje  met een gat................Elke dag ging ik kijken of mijn zaklantaren nog in die stinkende diepte scheen. Hahahaha. Een dag of drie heeft de zaklantaren het volgehouden.
En je wilt niet weten hoeveel buitenlandse talen ik sprak. Ik sprak vloeiend Duits en Deens!
Elke avond was het hoogtepunt : de Wildfütterung.
Recht tegenover de camping was een soort weiland, aan de rand van het bos. En elke avond, zo tegen de schemering verzamelde zich de ganse bevolking van de camping om te wachten en te genieten van de herten en everzwijnen die op het geroep van de voederaar langzaam het bos uit kwamen schrijden.
Ik hoor het nog: Komm! Komm!
En als je maar genoeg geduld had kwamen er soms wel 7 herten statig stap voor stap richting voederbak stappen. Om daarna uit de hand van de voedermeneer te eten.
Ik had een keertje Deense  campingvriendjes en ik riep toen in vloeiend Deens: "Most es kieken, sèven hèrten!
Tja, een talennatuurtalent was ik!
Afgelopen augustus ben ik met met mijn moeder een weekje naar de Harz geweest.
We hebben samen alle oude plaatsjes van vroeger bezocht.
Ook de Erikabrücke.
En samen, net als vroeger, over het hek geleund tegenover de Wildfütterung.
De herten zagen we in herinnering met een brede grijns en glimlach.
Ook al was de camping er niet meer, het terrein was er nog wel. We zijn nog even op zoek gegaan naar het toiletgebouw. Afgebroken en geen spoor meer natuurlijk van mijn zaklantaren. :-D
Naast oude herinneringen hebben we samen ook nieuwe herinneringen gemaakt.
De Oost - Harz!
Wernigerode en omstreken verkend.
Verdwaald met Tomtom ( hoe kan het ook anders...)
Maar vooral, genoten!

To hoax or not to hoax ...

Nou ben ik zeer beslist niet roomser dan de Paus.
Ook ben ik geen betweter die alles beter weet en is niets menselijks mij vreemd.
En ik moet eerlijk bekennen dat ik, toen ik ruim 15 jaar geleden mijn eerste voorzichtige schreden op de digitale snelweg zette, ik werkelijk alles geloofde wat ik mijn mailbox belandde.
MSN heette dat geloof ik.
En ik deelde braaf alles wat ik binnenkreeg.
Stel je voor, hele rampen kon ik voorkomen door mensen te waarschuwen en berichtjes te delen.
Ik kon de hele wereld redden!
Inmiddels ben ik een heel stuk wijzer en minder naïef geworden.
Mede dankzij mijn zoon die mij wat meer wegwijs maakte op het gebied van hoaxes.
Hoaxes?
Ja, je weet wel, van die nepberichten die alleen maar tot doel hebben om paniek te zaaien en de boel te ontregelen.
Van hem heb ik geleerd nooit zomaar klakkeloos te delen en juist alert te zijn als er staat: zoveel mogelijk delen met het liefst zoveel mogelijk  uitroeptekens!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Wat mij dan verbaast is dat de laatste tijd de ene na de andere hoax massaal gedeeld wordt zonder even te verifiëren of dit nou echt of nep is.

En dat is toch zo simpel. Virus alert, hoaxwijzer, er zijn legio mogelijkheden.

 Nogmaals, dit blogje is absoluut niet belerend bedoeld. Ik ben zelf echt door schade en schande "wijs" geworden.

Maar ik wilde dit toch even delen, zonder hoofdletters en uitroeptekens.

En ga nu verder tot de orde van de dag : chili con carne !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Klierige neefjes.

Ook al lijkt het weer nog niet helemaal mee te werken, vandaag is het toch echt zomer.
Gisteren had ik de kachel nog aan, vandaag is het wat warmer maar miezert het gestaag.
De klierige neefjes lijken zich van het weer niets aan te trekken. Ze zijn gewoon irritant aanwezig.
En nee, ik heb het niet over mijn geliefde familieleden maar over mijn iets minder geliefde gevleugelde "vriendjes".
Je (her)kent het vast wel.
Gewapend met een vliegenmepper betreed je vastberaden des 's avonds je slaapkamer.
Je inspecteert elk hoekje en gaatje, met de vliegenmepper in de aanslag, van het slaapvertrek.
Nergens, maar dan ook nergens een gevleugeld "vriendje" te vinden.
Opgelucht kruip je onder je dekbed.
Nog even lezen, t.v. kijken en dan letterlijk en figuurlijk het lampje uit.
Argwanend lig je de eerste minuten te wachten maar nee, (opgeluchte zucht ) het blijft stil.
Ontspannen nestel je je in je bedje, klaar om te gaan slapen.
En dan, net als je bijna slaapt, hoor je opeens een oorverdovend gezoem en gebrom in je oor.
Een Kamikazepiloot!
Recht overeind, lamp aan, vliegenmepper in de hand.
Wederom een complete inspectie van het slaapvertrek en natuurlijk in geen velden of wegen ook maar iets met vleugeltjes te bekennen.
Zucht......weer onder dat dekbed. Nu maar met de lakens tot over de oren omhoog getrokken.
Maar na een paar minuten begint dat toch wel wat benauwd te worden.
Dekens maar weer onder de oren.
Bijna in slaap en .... ja hoor, daar heb je die straaljager weer.
Hopla, voor de tweede keer lamp aan, terwijl die eigenlijk al compleet uit was, vliegenmepper paraat maar wederom niks.
Ondertussen klaar wakker, maar even plassen, weer naar boven, weer inspectie ronde en weer een poging doen om te slapen.
Laat die straaljagers maar de rambam krijgen.
Uitgeput val je toch uiteindelijk in slaap om de volgende morgen wakker te worden met talloze jeukbulten.

Ik denk dat het nu tijd wordt voor een nieuwe hobby: vleesetende planten!

Zure haringen.

Nou kunnen wij, echtgenoot en ik, best heel goed samenwerken.
Ons huishouden loopt op rolletjes en de rolletjes zijn prima verdeeld.
Wassen, stofzuigen, dweilen, strijken, stoffen, bedden verschonen, geen enkel probleem en geen enkel strijdpuntje.
Ook het samen klussen gaat voortreffelijk.
Ik sta erbij en kijk ernaar en geef feilloos de juiste plankjes, schroefjes, boutjes en moertjes aan.
Ondertussen weet ik ook precies wat een waterpomptang is, wat een Engelse sleutel is en hanteer de decoupeerzaag als geen ander.
Piece of cake allemaal.
Maar ......... hebben jullie wel eens samen een tent opgezet?
Dat vergt ietsje meer van een in een op rolletjes lopende relatie.
Echtgenoot had weer eens een lumineus idee. Zucht.
We konden toch veel meer uit onze bootjesvreugde halen door met mooi weer een paar dagen rond te dobberen en onderweg ergens te gaan kamperen. Met een tentje.
Leuk!
Na wat onderzoek op internet togen wij naar de Vrijbuiter om een tent te kopen.
We wisten precies wat we wilden, een lichtgewicht tent, makkelijk op te zetten en toch met wat royale slaap- en woonruimte. Ook omdat we ons viervoetertje mee willen nemen.
Eerst zagen we door de  vele tenten het bos niet meer maar na een aantal rondjes door tentenland kwamen we elke keer bij dezelfde tent uit.
Prijs was naar onze zin, grootte ook en in de beschrijving stond dat zelfs onervaren kampeerders deze tent makkelijk in 15 minuten zouden kunnen opzetten. Helemaal goed dus.
In een makkelijke draagtas droegen wij de tent naar de kassa.
Eerst even naar huis om de beschrijving goed door te lezen.
Tjonge wat simpel, eitje dachten we.
Tent weer in de auto, hamer mee en naar een grasveld in de buurt om te oefenen.
Onze tuin is niet geschikt, wel groot genoeg maar we hebben drie niveau verschillen.
Perfect grasveldje gevonden en ons grote tentavontuur begon.
Zoals gezegd, we doen veel dingen samen maar samen een tent opzetten hadden we nog nooit gedaan en dat hebben we geweten, hahaha.
De tent uit de draagtas halen was zo gedaan.
En toen begon het.
Die vreselijk duidelijke beschrijving was opeens iets minder duidelijk.
Waar begin je, welke stok moet eerst, waar is die band nou voor, waarom zit daar een oogje en waar is het bijbehorende haakje. Kortom, veel haken en niet voorziene ogen.
Na twee uur hadden we eindelijk een redelijke tent staan. Ik weet niet wie van ons het meest gemopperd ( en dan zeg ik het nog heel voorzichtig ) heeft.
Maar zelfs de slaapcabine hing op zijn plek en we hebben de hamer alleen gebruikt om ( zure ) haringen de grond in te slaan en niet elkaars hersens.
Slap van het lachen hebben we de strijdhamer begraven, de zure haringen weer uit de grond getrokken en de tent weer opgevouwen en het is zelfs gelukt het hele gebeuren weer in die tas te proppen.
We hebben afgesproken dat we nog een paar keer gaan oefenen, hebben een schemaatje gemaakt van de juiste volgorde en hebben elkaar beloofd dat we niet eerder op vakantie gaan voordat we in een half uur die tent samen op kunnen zetten.

Ik kan me nu voorstellen dat er hele huwelijkscrisissen kunnen ontstaan bij kamperen...............:-D

Spare ribs?

Nadat ik laatst had geschreven dat ons leven absoluut niet enkel en alleen uit blunders bestaat moet ik toch heel voorzichtig ( want anders doet het zeer ) mijn mening wat gaan bijstellen.
Koningsdag 2015, een dag om nooit te vergeten!
Manlief wilde voor de eerste keer ons nieuwe bootje gaan uitproberen. Ik bleef thuis en was zeer ijverig. Het complete huisje gekuist ( zoals een Belgische vriendin van me pleegt te zeggen ) en zelfs de ramen van buiten en binnen gelapt. Dat is voor mij heel wat, ik heb een gruwelijke hekel aan ramen wassen.
De kapitein kwam thuis, met boot, en was die aan het uitruimen.
Netjes een trappetje ernaast om het klimmen in de kajuit wat te vergemakkelijken.
Als trouwe schippersvrouw kwam ik ook even naar buiten om hem bij te staan met niet gewenste raad en daad.
Nou, die daad heb ik geweten!
Of ik misschien even de laatste tas uit de boot wilde halen.
Natuurlijk! Lenig klom ik op het trappetje en zou bevallig in de kajuit stappen. Wist ik veel dat hij de boot met spanbanden had vastgezet op de trailer.
Blijf ik met mijn bescheiden schoenmaatje 39 niet achter die spanband haken?
En hopla, iets minder bevallig kletter ik dus met mijn ribbenkast bovenop de buitenboordmotor.
Tjonge, wat zijn die Yamaha's van tegenwoordig van uitstekende kwaliteit!
De motor heeft nog geen deukje of schrammetje, mijn ribbenkastje helaas wel.
Na een bezoek aan huisarts en ziekenhuis voor een foto luidde de diagnose: een niet verplaatste breuk.
Hoe je het ook noemt, het doet gewoon zeer.
Ik ben een half uur bezig met van de ligstand in de zitstand te komen, dan weer een half uur om van de zitstand naar de staanstand, dan een half uur om de trap naar beneden te komen, dan een half uur om naar en van het toilet te komen ( intieme details laat ik achterwege ...) en dan ben ik eindelijk toe aan een kopje liefdevol ingeschonken koffie.
Ondertussen is mijn persoonlijke verpleger druk in de weer met mijn kleren, sokken en wat dies meer zij.
Tegen de tijd dat hij naar zijn werk gaat begin ik een heel klein beetje mobiel te worden.
En natuurlijk, ik weet het, er zijn vast ergere dingen op de wereld.
Maar zoals mijn nog steeds wijze moeder altijd zegt: je voelt alleen jezelf. En geloof me, zo'n gebroken rib voel je absoluut!
Ondertussen heb ik een complete dagtaak aan die rib. Tegen de tijd dat ik mijn broodje en koffie op heb ben ik al weer zo moe dat ik een uurtje op de bank ga liggen.
En dan begint het allemaal weer van voren af aan. Van de ligstand ....etc.
Zo, aangezien ik toch niet veel meer kan dan zitten en in stilte "lijden", dacht ik, ik plaag de wereld nog maar weer eens met een blogje.

Eten?

Geen idee, ik hoef alleen geen spare ribs, hahahahaha.

Eet-leed en vreugde.

Ik dien maar weer eens een bordje eetherinneringen op.
Voor de tijd en de omgeving waarin ik opgroeide was het bij ons best modern qua eten. We hebben het hier wel over begin jaren 60 én het hoge noorden natuurlijk.
Zelfs mijn oma, geboren in 1898 kookte regelmatig "buitenlands".
Macaroni, nasi, saté.
En mijn andere grootouders waren ook zeer modern voor die tijd, wij aten soep en broodjes in de voorkamer terwijl we dan naar Bonanza keken....

Mijn vader had gevaren en was bekend met de Indische/Chinese keuken. Zo haalden wij regelmatig Chinees.
Ik weet het nog precies, er waren nog geen plastic bakjes, nee, je kreeg je nasi in lege conservenblikken met een krant er om gewikkeld.
Die blikken werden dan op de kachel gezet zodat de nasi en de saté warm bleven.
Hoezo HACCP?

Natuurlijk waren er ook gruwels. In mijn smaakbeleving dan. Elke maandag kregen we opgebakken aardappelen met meegebakken sperziebonen. Brrrrr, ik lust nog steeds geen opgebakken sperziebonen. Maar ja, weggooien deed je niet en de restanten van de deftige zondag werden op simpele maandag verwerkt.

En wat dacht je van levertraan? Ik zie de fles nog voor me. Ebel Ebels levertraan. Met een "mooi" plaatje erop van een stoere visser. Als ik eraan denk proef ik het weer. Bah!
Maar het was zo gezond en goed voor je weerstand en zo.
Wat mij nog steeds frustreert is dat tegen de tijd dat ik die levertraan niet meer hoefde er levertraancapsules werden uitgevonden. Hadden ze dat nou niet een paar jaar eerder kunnen bedenken?

Nou heeft mijn man iets met pasta. Of liever gezegd iets tegen pasta.
Als ik het woord macaroni noem krijgt hij spontaan buikkrampen. Hij krijgt dan visioenen van een bord met kleffe, veel te gaar gekookte macaroni met blokjes Smac en een klodder tomatenketchup.
Pasta is hier in huize A. dan ook een hele tijd taboe geweest.

Maar laatst dacht ik, bekijk het maar, ik heb zin in pasta.
Dan eet jij maar een broodje....
Al op tijd begonnen met de saus ( ragu Bolognese ) zodat die lekker lang kon pruttelen.
Grote pan met water en verse tagliatelle in de aanslag.
Meneer kwam thuis en vroeg natuurlijk: wat eten we vandaag?
Bij het woord pasta kwam er even een wat pijnlijke blik en een klein buikkrampje tevoorschijn.
A la minute de pasta al dente gekookt, lekkere schep saus, geraspte kaas en een salade van tomaat en mozzarella erbij. Na de eerste voorzichtige hap klaarde zijn gezicht op.
En toen het bord leeg was .......... ehm.......mag ik nog een beetje?

En daarmee is het macaronileed voltooid verleden tijd.
Nu die gebakken sperziebonen nog, en de levertraan uiteraard, hahahaha!

Meten is weten.....

Nou moeten jullie niet denken dat ons hele leven een aaneenschakeling is van blunders hoor.
Absoluut niet.

Meestal, bijna altijd eigenlijk, zijn we zeer handig, slim en praktisch. Echt waar!
Maar een nieuw bed kan een heleboel lief en leed veroorzaken.
Toen onze slaapkamer, compleet met nieuw bed, een mooi plankje erboven, geverfde kozijnen, deuren en vooral geverfde louvredeuren een feit was, bedachten we dat, nu we toch bezig waren, het slim was de rest van de bovenverdieping ook maar gelijk aan te pakken.
Zo gezegd zo gedaan.
De waskamer werd een boekenkastkamer en de rommelkamer zou een waskamer worden.
Wasdroger, strijkplank en wasrek kregen een nieuw plekje.
We sleepten wat met zowel het exterieur als het interieur van een aantal kasten en kwamen tot de ontdekking dat we zomaar meer boeken dan kastruimte hadden.
Nou behoort na de Action ook Marktplaats tot mijn aandelenpakket.
En jawel, na enig speurwerk vonden we twee mooie boekenkasten in de aanbieding.
Een paar mailtjes later was de afspraak gemaakt en togen we gewapend met onze aanhanger richting boekenkastenverkoper.
Jaren geleden ben ik op vakantie geweest in Schotland en heb daar een aantal kastelen bezocht.
Ik heb me daar volledig vergaapt aan de bibliotheken!
Aangezien ons complete huis zo ongeveer past in één zo'n bibliotheekkamer had ik echt niet de illusie van een grote open haard met aan weerszijden een enorme leesstoel, twee staande leeslampen ernaast en minstens 10 meter boekenkast.
Maar een bescheiden boekenkastje met een bescheiden stoeltje lag toch wel in de lijn der verwachtingen c.q. mogelijkheden.
Zoals gezegd, twee boekenkasten gingen mee op de aanhanger richting bescheiden woning.
De overbuurman werd opgetrommeld voor wat extra spierkracht om de kasten naar boven te brengen.
Mouwen werden opgestroopt en met hier en daar wat gespierde taal belandden de kasten boven.

En pasten niet in het daarvoor bestemde boekenkastenkamertje..............................aaaaaaaaaaaaaaahhhhh!!!!!

Na een gepaste pauze, wat aangepaste gespierde taal, een paar koppen koffie en rijp beraad werd ons kasteeltje wederom verherbouwd.
Nu hebben we een waskamer met twee prachtige boekenkasten, een rommelkamer met een prachtige leesstoel en we hebben elkaar plechtig beloofd dat we nooit, maar dan ook nooit meer iets gaan verplaatsen of veranderen totdat we naar een bejaardentehuis gaan.

Van het één komt het ander....

Meneer P. had op een mooie zaterdag opeens het lumineuze idee naar een ander bed te gaan kijken.
We "kibbelden" al maanden over ons (toen nog) huidige bed.
Ik wilde weer een boxspring, meneer P. een "gewoon" bed.
Wij naar de beddenwinkel. Dat zou wat worden, zucht....
Ik ging linksaf, meneer P. ging rechtsaf.
En opeens kwamen we elkaar tegen bij een bed dat we allebei mooi vonden!
De koop was gauw gesloten, een paar hele goede matrassen erbij en allebei tevreden verlieten we het beddenparadijs.
Tja, wat nu met het oude bed? Even op marktplaats zetten. Levertijd nieuw bed was 4 weken dus tijd genoeg het "oude" bed te verkopen.
Tot mijn grote schrik was ons bed binnen één dag verkocht.
Weg is weg dachten we. Dan maar een paar weekjes kamperen.
Maar ja, van het één komt dus het ander.
Slaapkamer leeg, en wederom had meneer P. een lumineus idee. Het meest ideale moment de slaapkamer te verven en op te knappen.
Op naar de Ga..pieeeeeeep en verf uitgezocht.
Een lading kwasten, rollertjes, roerstaafjes, schuurpapier en verf rijker begonnen we opgewekt aan de klus.
De kozijnen waren het probleem niet. We wonen in een oud huis en hebben kleine ramen, dus kleine kozijnen.
Maar de complete linkerkant van onze slaapkamer is voorzien van louvredeurtjes.
De hele schuine wand is ooit omgetoverd tot een enorme kastwand met maar liefst 8, 8? ja 8 louvredeuren.
Wel eens louvredeuren geverfd? Ik bedoel maar.
Enthousiast gingen we aan de slag. Elk randje, elk richeltje van de louvredeurtjes werd minutieus in de verf gezet.
Nou zit ik al onder de verf als ik op 5 meter afstand sta te kijken als iemand anders verft. Kun je nagaan hoe ik eruit zie als ik zelf verf.
Nou vind ik dus zelf dat ik best wel praktisch ben.
Dat zelfbeeld heeft na vanavond een flinke deuk gekregen.
Het werd na gedane arbeid hoog nodig tijd eens een flinke douche te nemen.
Verfboel opgeruimd, kwasten in de diepvries en ik zou wat schone kleren pakken....
Kwam mijn praktische ik opeens tot de ontdekking dat alles, inclusief de handvatten van de louvredeuren waarachter mijn kledingkasten schuilgaan, nog nat waren en ik ze niet kon openen.
Help, geen schone kleren!

Gelukkig hebben we de handdoeken in een andere, niet geverfde kast.

Nu zit ik hier, gedoucht en wel in een lichtelijk vreemde outfit bij te komen van al het verfgeweld en heb me heel praktisch een lekker wijntje ingeschonken.

En duik strakjes mijn kampeerbed in en droom alvast van ons nieuwe bed en neem me stellig voor nooit, maar dan ook nooit meer te reageren op welk lumineus idee van meneer P. dan ook.