En voel me opeens stokoud.... ;-)
Ik kreeg vroeger een dubbeltje mee zodat ik in een telefooncel naar huis kon bellen als er iets was. Telefooncel? Ja, zo'n openbaar hokje met een hoorn aan een draadje en als je geluk had zelfs een telefoonboek. En een gleufje waar je een dubbeltje of kwartje in kon gooien.
En als je dan iemand aan de lijn kreeg hoefde je nooit te vragen "waar ben je?''. Degene was toch gewoon thuis?
Mijn eerste mobiel was een sensatie. Model koelkast, ik had er zo ongeveer een boodschappentas voor nodig en je kon er .... mee bellen dus. En met een beetje luxe een sms mee versturen. Moest de andere partij dat natuurlijk wel kunnen ontvangen.
De volgende stap was mms. Joepie, plaatjes en foto's, mits je een kleurenscherm had.
En nu? Ik geloof dat ik zo ongeveer alles kan met mijn mobieltje. Mailen, foto's maken, appen, internetten en zelfs bellen.
Mijn eerste computer kreeg ik op mijn 40-ste. Inmiddels bezit ik laptop nummer zoveel, tablet en een smartphone. En ik weet ook nog eens hoe het, in grote lijnen, werkt.
Inbellen, weten jullie nog? Handen vol geld kostte dat.
Maar wat een ervaring, zomaar contact met iedereen over de hele wereld. Tjonge, dat was wat! Muziek downloaden duurde een eeuwigheid maar dan had je ook wat.
En eigenlijk vind ik dat allemaal nog steeds heel bijzonder. Waar je ook bent je kunt overal van je laten horen, een berichtje sturen, op facebook kletsen, foto's sturen. Ik geniet ervan maar probeer daar toch ook mijn eigen balans in te vinden. Ik wil niet altijd bereikbaar zijn, heb er geen behoefte aan om in de supermarkt naar huis te bellen dat de sperziebonen in de aanbieding zijn of tijdens een visite, etentje, in de bus of waar dan ook aldoor met mijn "social media" bezig te zijn. Dan ben ik gewoon sociaal en praat met mensen.
Praten: je weet wel, met je mond, met oogcontact, what's appen in het echt...:-D
Genoeg gemijmer, ik kook nog steeds in de niet digitale keuken. Met een pan op het vuur. En een doekje om het gasfornuis schoon te maken.
.JPG)
