Nou, ik kan er een boekje over schrijven. Of een blogje.
Jaren geleden werkte ik op sportcentrum Kardinge in Groningen. Volgens mij is mijn blunder ondertussen verjaard dus durf ik het hier nu wel neer te zetten.
Er vond een prijsuitreiking plaats bij ons, in de V.I.P.-room. De stimuleringssportprijs.
Alle hotemetoten waren aanwezig: de burgemeester, de wethouder sportzaken, de schrijvende pers ( ja, schrijvende, er bestond nog geen twitter, facebook of ander sociale media gelukkig....) en de presentator Jacques d'Ancona.
Nou hadden wij in die tijd een vreemd omroepsysteem. Alle luidsprekers en microfoons waren met elkaar verbonden. Als wij dus iets brulden in de microfoon in het restaurant, waar ik op dat moment werkzaam was, kon je dit in het complete gebouw horen, tot op het terras aan toe.
Aangezien de prijsuitreiking plaats vond in de V.I.P,-room, ook verbonden met die microfoon, werd ons dan ook vriendelijk maar dringend verzocht niets door de microfoon te roepen.
Natuurlijk deden we dat niet, ben je gek!
Ons restaurant had een afhaal/bonnensysteem. Iemand bestelde wat te eten en wij riepen door die microfoon dat de bestelling klaar was en afgehaald kon worden.
Begint er inmiddels al een klein lichtje te branden?
Tja, de eerste tijd ging het prima hoor, Geen vuiltje aan de lucht. Het restaurant draaide geluidloos, de prijsuitreiking was in volle gang en verliep vlekkeloos.
Tot het opeens erg druk werd en de bestellingen ons om de oren vlogen.
En ondergetekende in de hectiek helemaal vergat dat de microfoon niet gebruikt mocht worden.
Net op het moment dat Jacques wilde aankondigen wie de prijs had gewonnen brulde ik :"Bestelling 22 staat voor u klaar, 2 patat, 3 frikandellen en 1 kroket".
Kreun......mijn baas kwam met een rood hoofd uit de V.I.P.-room rennen . Ik dacht van kwaadheid en ik dacht: "nu word ik ontslagen!"
Dat rode hoofd was echter van het ingehouden lachen.....
Hij heeft eerst een tijd in de keuken op een kruk zitten brullen van het lachen, ik had me ondertussen verstopt in de afwaskeuken en heb me de rest van mijn dienst niet meer laten zien achter de bar.
Hij vertelde dat iedereen opeens overeind schoot en de pers begon te schrijven.
Ik durfde de volgende dag geen krant in te kijken en ben hier jaren mee geplaagd.
Elke keer als er iets te doen was in de V.I.P.-room en ik had dienst, werd de microfoon demonstratief afgeplakt met meters tape!
Gelukkig heeft men het systeem later aangepast.
Maar nog steeds als ik een patatje eet met een frikandel of kroket moet ik hieraan denken.
Vanavond gaan we voor bestelling 22. Patat met een kroket en een frikandel. Hahaha.
