Vanaf mijn vroegste jeugd gingen wij op vakantie naar de Harz.
Tussen Braunlage en Bad Lauterberg bevond zich de Oderstausee en de camping : Erikabrücke.
Die Stausee is er altijd nog, de camping helaas niet meer.
Prachtige herinneringen heb ik aan deze vakanties.
Wij vertrokken 's morgen heel vroeg en moesten soms nog voor de grens wachten. Toen had je dat nog; douane, paspoorten laten zien, slagbomen.
Mijn ouders hielden me dan rustig door me te vertellen dat ik goed op smokkelaars moest letten.
En dat deed ik dan ook. Ogen op steeltjes en maar speuren naar smokkelaars.
Ik heb er nooit een gezien .....
En dan verder naar de eindbestemming, de Harz. In die tijd was er natuurlijk alleen nog maar de west kant.
De oost kant was hermetisch afgesloten met grote hekwerken en waarschuwingsborden: Halt! Zonengrenze!
Wat was er nou spannender dan even heel stiekem met een voetje over die grens te stappen!
Ons zomerverblijf werd elk jaar een beetje luxer. Van eenvoudige punttent, bungalowtent, travelsleeper tot caravan. De camping veranderde niets. Een oud toiletgebouw, geen voorzieningen, een simpel restaurantje, een loket waar je broodjes en een krant kon halen en verder helemaal niets, behalve water en andere kinderen.
Eigenlijk gewoon fantastisch!
Elektriciteit was er uiteraard ook niet. Wij gingen in het donker met een zaklantaren naar de sanitaire voorzieningen. En aldaar liet ik mijn zaklantaren in de w.c. vallen. Die w.c. bestond dus uit een plankje met een gat................Elke dag ging ik kijken of mijn zaklantaren nog in die stinkende diepte scheen. Hahahaha. Een dag of drie heeft de zaklantaren het volgehouden.
En je wilt niet weten hoeveel buitenlandse talen ik sprak. Ik sprak vloeiend Duits en Deens!
Elke avond was het hoogtepunt : de Wildfütterung.
Recht tegenover de camping was een soort weiland, aan de rand van het bos. En elke avond, zo tegen de schemering verzamelde zich de ganse bevolking van de camping om te wachten en te genieten van de herten en everzwijnen die op het geroep van de voederaar langzaam het bos uit kwamen schrijden.
Ik hoor het nog: Komm! Komm!
En als je maar genoeg geduld had kwamen er soms wel 7 herten statig stap voor stap richting voederbak stappen. Om daarna uit de hand van de voedermeneer te eten.
Ik had een keertje Deense campingvriendjes en ik riep toen in vloeiend Deens: "Most es kieken, sèven hèrten!
Tja, een talennatuurtalent was ik!
Afgelopen augustus ben ik met met mijn moeder een weekje naar de Harz geweest.
We hebben samen alle oude plaatsjes van vroeger bezocht.
Ook de Erikabrücke.
En samen, net als vroeger, over het hek geleund tegenover de Wildfütterung.
De herten zagen we in herinnering met een brede grijns en glimlach.
Ook al was de camping er niet meer, het terrein was er nog wel. We zijn nog even op zoek gegaan naar het toiletgebouw. Afgebroken en geen spoor meer natuurlijk van mijn zaklantaren. :-D
Naast oude herinneringen hebben we samen ook nieuwe herinneringen gemaakt.
De Oost - Harz!
Wernigerode en omstreken verkend.
Verdwaald met Tomtom ( hoe kan het ook anders...)
Maar vooral, genoten!
