vrijdag 1 mei 2015

Spare ribs?

Nadat ik laatst had geschreven dat ons leven absoluut niet enkel en alleen uit blunders bestaat moet ik toch heel voorzichtig ( want anders doet het zeer ) mijn mening wat gaan bijstellen.
Koningsdag 2015, een dag om nooit te vergeten!
Manlief wilde voor de eerste keer ons nieuwe bootje gaan uitproberen. Ik bleef thuis en was zeer ijverig. Het complete huisje gekuist ( zoals een Belgische vriendin van me pleegt te zeggen ) en zelfs de ramen van buiten en binnen gelapt. Dat is voor mij heel wat, ik heb een gruwelijke hekel aan ramen wassen.
De kapitein kwam thuis, met boot, en was die aan het uitruimen.
Netjes een trappetje ernaast om het klimmen in de kajuit wat te vergemakkelijken.
Als trouwe schippersvrouw kwam ik ook even naar buiten om hem bij te staan met niet gewenste raad en daad.
Nou, die daad heb ik geweten!
Of ik misschien even de laatste tas uit de boot wilde halen.
Natuurlijk! Lenig klom ik op het trappetje en zou bevallig in de kajuit stappen. Wist ik veel dat hij de boot met spanbanden had vastgezet op de trailer.
Blijf ik met mijn bescheiden schoenmaatje 39 niet achter die spanband haken?
En hopla, iets minder bevallig kletter ik dus met mijn ribbenkast bovenop de buitenboordmotor.
Tjonge, wat zijn die Yamaha's van tegenwoordig van uitstekende kwaliteit!
De motor heeft nog geen deukje of schrammetje, mijn ribbenkastje helaas wel.
Na een bezoek aan huisarts en ziekenhuis voor een foto luidde de diagnose: een niet verplaatste breuk.
Hoe je het ook noemt, het doet gewoon zeer.
Ik ben een half uur bezig met van de ligstand in de zitstand te komen, dan weer een half uur om van de zitstand naar de staanstand, dan een half uur om de trap naar beneden te komen, dan een half uur om naar en van het toilet te komen ( intieme details laat ik achterwege ...) en dan ben ik eindelijk toe aan een kopje liefdevol ingeschonken koffie.
Ondertussen is mijn persoonlijke verpleger druk in de weer met mijn kleren, sokken en wat dies meer zij.
Tegen de tijd dat hij naar zijn werk gaat begin ik een heel klein beetje mobiel te worden.
En natuurlijk, ik weet het, er zijn vast ergere dingen op de wereld.
Maar zoals mijn nog steeds wijze moeder altijd zegt: je voelt alleen jezelf. En geloof me, zo'n gebroken rib voel je absoluut!
Ondertussen heb ik een complete dagtaak aan die rib. Tegen de tijd dat ik mijn broodje en koffie op heb ben ik al weer zo moe dat ik een uurtje op de bank ga liggen.
En dan begint het allemaal weer van voren af aan. Van de ligstand ....etc.
Zo, aangezien ik toch niet veel meer kan dan zitten en in stilte "lijden", dacht ik, ik plaag de wereld nog maar weer eens met een blogje.

Eten?

Geen idee, ik hoef alleen geen spare ribs, hahahahaha.