zaterdag 21 maart 2015

Eet-leed en vreugde.

Ik dien maar weer eens een bordje eetherinneringen op.
Voor de tijd en de omgeving waarin ik opgroeide was het bij ons best modern qua eten. We hebben het hier wel over begin jaren 60 én het hoge noorden natuurlijk.
Zelfs mijn oma, geboren in 1898 kookte regelmatig "buitenlands".
Macaroni, nasi, saté.
En mijn andere grootouders waren ook zeer modern voor die tijd, wij aten soep en broodjes in de voorkamer terwijl we dan naar Bonanza keken....

Mijn vader had gevaren en was bekend met de Indische/Chinese keuken. Zo haalden wij regelmatig Chinees.
Ik weet het nog precies, er waren nog geen plastic bakjes, nee, je kreeg je nasi in lege conservenblikken met een krant er om gewikkeld.
Die blikken werden dan op de kachel gezet zodat de nasi en de saté warm bleven.
Hoezo HACCP?

Natuurlijk waren er ook gruwels. In mijn smaakbeleving dan. Elke maandag kregen we opgebakken aardappelen met meegebakken sperziebonen. Brrrrr, ik lust nog steeds geen opgebakken sperziebonen. Maar ja, weggooien deed je niet en de restanten van de deftige zondag werden op simpele maandag verwerkt.

En wat dacht je van levertraan? Ik zie de fles nog voor me. Ebel Ebels levertraan. Met een "mooi" plaatje erop van een stoere visser. Als ik eraan denk proef ik het weer. Bah!
Maar het was zo gezond en goed voor je weerstand en zo.
Wat mij nog steeds frustreert is dat tegen de tijd dat ik die levertraan niet meer hoefde er levertraancapsules werden uitgevonden. Hadden ze dat nou niet een paar jaar eerder kunnen bedenken?

Nou heeft mijn man iets met pasta. Of liever gezegd iets tegen pasta.
Als ik het woord macaroni noem krijgt hij spontaan buikkrampen. Hij krijgt dan visioenen van een bord met kleffe, veel te gaar gekookte macaroni met blokjes Smac en een klodder tomatenketchup.
Pasta is hier in huize A. dan ook een hele tijd taboe geweest.

Maar laatst dacht ik, bekijk het maar, ik heb zin in pasta.
Dan eet jij maar een broodje....
Al op tijd begonnen met de saus ( ragu Bolognese ) zodat die lekker lang kon pruttelen.
Grote pan met water en verse tagliatelle in de aanslag.
Meneer kwam thuis en vroeg natuurlijk: wat eten we vandaag?
Bij het woord pasta kwam er even een wat pijnlijke blik en een klein buikkrampje tevoorschijn.
A la minute de pasta al dente gekookt, lekkere schep saus, geraspte kaas en een salade van tomaat en mozzarella erbij. Na de eerste voorzichtige hap klaarde zijn gezicht op.
En toen het bord leeg was .......... ehm.......mag ik nog een beetje?

En daarmee is het macaronileed voltooid verleden tijd.
Nu die gebakken sperziebonen nog, en de levertraan uiteraard, hahahaha!