Tuinieren.

Opgegroeid in Groningen, zeg maar drie hoog achter met alleen een balkonnetje ben ik niet geheel opgegroeid  met een tuin en het tuinieren.

Nou had ik grootouders op het platteland met een enorme tuin waar echt alles werd verbouwd wat maar eetbaar was qua aardappelen, fruit en groente.

Heel voorzichtig heb ik daar, bij opa en oma, geleerd hoe leuk het is je eigen gezaaide en gepote dingetjes te zien opkomen en groeien. Ik kreeg een eigen stukje tuin, met een eigen schoffeltje en harkje.

Achteraf denk ik dat opa en oma mijn mislukkelingen stiekem een beetje hebben bij geschoffeld en geharkt zodat het net leek of mijn tuintje er perfect bij stond.

In de loop der jaren heb ik een soort van haat/liefde relatie gehad met tuinieren. Met een fulltime baan het liefst zo makkelijk mogelijk. Onkruid vond, en vind ik nog steeds een ramp. Ondanks mijn inmiddels volwassen schoffel en hark.

Maar sinds dit jaar heb ik de liefdesrelatie weer ontdekt.

Aangepaste plantenbakken die het bukken veraangenamen, minder onkruid door het gebruiken van split en opeens ga ik weer met die banaan ( nou ja, die heb ik nou net niet gezaaid).

Wel augurken, paprika, tomaten, kruiden en sugar snaps.

En voor mijn verjaardag een tuinkasje gekregen.  Dus ja, ik ga weer tuinieren, op mijn manier en rekening houdend met mijn rug.