Laatbloeier.

Alhoewel ik als kind in bepaalde opzichten zeer "voorlijk" was volgens mijn moeder, zijn bepaalde talenten pas later tot ontwikkeling gekomen.
Ik kon al heel jong lezen en schrijven. En praten natuurlijk. Ik tetterde de hele dag mijn moeder de oren van het hoofd.
Net zoals water was ook muziek een belangrijk onderdeel in mijn leven. Met een zeer muzikale moeder was dat ook geen wonder.
De radio stond altijd aan, òf er werden platen gedraaid.
En ik blèrde altijd mee.
Verhaaltjes schrijven deed ik ook al zeer jong. Op school was mijn lievelingsvak dan ook taal. Opstellen schrijven vond ik geweldig en had daar hoge cijfers voor.
Als mij dan ook werd gevraagd wat ik later wilde worden antwoordde ik steevast: zangeres en kinderboekenschrijfster.
Schriften vol verhaaltjes en gedichtjes heb ik geschreven als voorbereiding op mijn schrijfsterschap.
En zingen deed ik altijd en overal, vooral onder de douche. Dat galmde zo leuk.
Ja, er was voor mij zeer beslist een grootse carrière weggelegd.
Ook mijn neven, toen nog neefjes, hadden een muzikale toekomst in petto.
Als ik daar logeerde gaven wij schitterende concerten in de huiskamer. Met een zelfgemaakte kartonnen gitaar, een drumstel van lege blikken en een haarborstel als microfoon speelden wij de sterren van de hemel tot groot genoegen van onze ouders.....
Mijn neven spelen trouwens nu allebei in een band.
Maar zoals dat wel vaker gaat in het leven kreeg mijn leven een andere wending.
In plaats van schrijfster en zangeres werd ik eerst maar eens moeder en later ging ik in de catering werken.
Ook leuk hoor! Doe dat nu nog steeds met heel veel plezier.
Een paar maal ben ik  wel gevraagd om in een band te komen zingen maar heb daar toch vanaf gezien.
Dat zingen vond en vind ik wel erg leuk, maar zo'n leven van sex en drugs en rock 'n roll was toch niet helemaal mijn ding.
Ik zong liever maar door onder de douche. Zonder publiek. :-D

Maar nu, op mijn "ouwe" dag ben ik toch nog een beetje mijn talenten aan het ontwikkelen.
Alleen als hobby, een carrière ambieer ik niet meer.
Ik schrijf voor de vuist weg wat blogjes.
En....ik ben sinds kort lid geworden van een popkoor!
Met een 20-tal vrouwen zingen wij prachtige liedjes.
Weliswaar niet onder de douche maar in een oefenlokaaltje.
En ik geniet hiervan, blèr me een ongeluk en deel hier gratis oordopjes uit als ik oefen.
Tot mijn grote schrik hebben we binnenkort ook nog eens een optreden. Dat wordt nog heel veel oefenen, hihi.

Tja, een laatbloeier dus....

Waterpret.

Wel een beetje bijzonder om over waterpret te schrijven als de ijzel je om de oren vliegt.
Maar ach, dat is tenslotte ook water, ook al is het in bevroren vorm.

Zolang ik me kan herinneren heeft water een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me gehad.
Vooral bewegend water. Fonteinen, watervallen, stromende beekjes, ik kon en kan er geen genoeg van krijgen.
Als kind woonden wij in een stadswijk met veel vijvers. Ik was daar niet weg te slaan. Vooral die ene vijver met in het midden een waterspuwende olifant. Daar wilde ik elke dag naartoe.
Het liefst zou ik dwars door de vijver naar die olifant lopen.
Sputterbootje noemde ik het volgens mijn moeder.
Aangezien ik het gevaar van water absoluut niet zag heeft mijn moeder mij al op zeer jonge leeftijd, voor die tijd, op zwemles gedaan.
En zo had ik al op 5-jarige leeftijd zwemdiploma A en B.
Moeder kon met een gerust hart mij naar die sputterbootjesvijver laten gaan zonder in angst te hoeven zitten dat ik zwemdiplomaloos dwars door die vijver naar die olifant zou waden.

Elke vakantie stond in het teken van water. Tenminste zo heb ik dat ervaren.
Stuwmeer, beek, waterval.
Snorkel, zwemvliezen, rubberboot.
Hoe koud het water ook was, ik was, stond, zwom erin.

In de loop der jaren is dat hele puriteinse van hoe koud het water ook is er wel een beetje afgegaan.
Maar nog steeds kan ik stromend water niet weerstaan.

En nu heb ik een fantastisch compromis.
In mijn lekkere warme kamer heb ik een huisfonteintje.
Liever gezegd twee!
Zo kan ik genieten van stromend en bewegend water bij een graadje of 20 zonder ijzel.....

Het Dorp

Nee, dit gaat niet over  het onvergetelijke lied van Wim Sonneveld.

Na het Opzetten van de Kunstkerstboom is Het Dorp aan de beurt.
Elk jaar maak ik een dorpje op het dressoir.
En net zoals bij de boom ben ik daarin een ontzettend Pietje Precies.

Allereerst moet het dressoir, zonder plastic rozen, ontruimd worden. Ik pak de hele boel in een doos en hoop dat ik over een paar weken nog weet waar ik alles gelaten heb.

Eerst de ondergrond, een wit fleece kleed.
Dan de compositie.
Welk huisje komt waar?
Waar laat ik de lampjes, de snoertjes, de bomen?
Bij mij mag er geen snoertje zichtbaar zijn.
Ik frommel en frutsel net zo lang tot alles naar mijn zin staat.
Peter is dan meestal het huis al uitgevlucht.....

En dan volgt de afwerking, de finishing touch.
Met eindeloos geduld ben ik in de weer met plukjes kunstsneeuw.
Werk hier een snoertje weg, daar een batterijdingetje, net zolang tot het geheel op een winters sneeuwlandschap lijkt zonder zichtbare snoeren of batterijkastjes.
Die zitten netjes verstopt onder de sneeuw.

Het enige "probleem" is dat ik alleen weet waar alle aan- en uitknopjes onder de sneeuw verstopt zitten.
Met als resultaat dat ik dan ook degene ben die elke dag alles aan en uit doe. :-D

Maar ........ ik doe het gewoon elk jaar weer, op mijn dressoir, zonder plastic rozen.

De Kunstkerstboom.

Als je denkt dat het opzetten van een kunstkerstboom een eenvoudige klus is, heb je het helemaal mis.
Tenminste hier, in huize Pietje Precies.
Ik heb al eens eerder geschreven dat ik elk jaar mopper dat ik dit nooit meer doe, maar toch, elk jaar halverwege november de Kerstkriebels weer toeslaan.
Heel voorzichtig begin ik dan echtgenoot erop voor te bereiden dat de kerstspullen binnenkort weer van zolder afgehaald moeten worden.
Na het gebruikelijke gemopper, gezucht en gekreun wordt de trap gehaald en komt doos, na doos, na doos van zolder.
Het lijkt wel of het elk jaar meer wordt, en dat is natuurlijk ook zo aangezien ik het niet kan laten elk jaar iets te kopen wat ik opeens nog vreselijk dringend nodig heb. :-D

En dan begint het Grote Kerstprutsen!
Deel voor deel sleep ik als eerste de kerstboom naar beneden.
Na bijna een jaar opgesloten in een doos op zolder te zijn geweest, zijn alle takken wat stram en stijf.
Niks geen simpel openklappen en hij staat, nee, elke tak wordt gerangschikt, gebogen en op de juiste plaats gezet totdat er geen draadje van de lampjes of de stam meer te zien is.
Uren later zijn de ballen aan de beurt.
Elke bal wordt met een rood strikje zorgvuldig aan de, inmiddels soepele takken, bevestigd.
Als laatste, ik zit inmiddels onder de schrammen en glitters, volgt het bedekken met engelenhaar.
Dat is gewoon een tik van mij, ik vind het mooi als de kerstboom er een beetje diffuus uitziet.
Geen felle lampjes, maar een wat verborgen schijnsel.

Ook al zeg ik het zelf, na uren prutsen, mag het eindresultaat er zijn.

En nu staan er slecht een doosje of tien met huisjes, lampjes, dorpjes ........... maar dat is voor morgen.

Ik denk dat we maar een patatje gaan eten, hahaha!

Groeisoep.

Er zijn van die gerechten waarvan het me maar niet lukt een kleine hoeveelheid te maken.
Soep is er één van.
Vooral maaltijdsoep.
Elke keer neem ik me voor deze keer niet meer dan 1, hooguit 1 1/2 liter soep te fabriceren.
En elke keer eindig ik met een pan soep genoeg om de hele straat te voorzien en ook nog eens de halve diepvries.
Zo ook vandaag.
Witte bonensoep stond er op het programma.
Netjes gisteravond de witte bonen volgens aangegeven hoeveelheid in de week gezet.
Mmmmm, leek toch wat weinig, hopla, nog een handje bonen erbij.
Vanmorgen had ik tot mijn grote schrik een enorme pan met geweekte bonen.
Zonde om weg te gooien, dan maar wat water erbij.
Inmiddels had ik minstens 2 liter....
Schouderkarbonade erin, koken en toen de boel gaar was karbonades eruit gevist.
Maar toen moesten de soepgroenten er nog in.
Help! Stamppot soep was ook niet helemaal de bedoeling, dus maar weer wat water erbij.
Inmiddels was het niveau gestegen tot 3 liter soep.
En dan moet de worst er ook nog bij......

Groeisoep noem ik het. Het is geëindigd in een flinke pan van minstens 3 liter soep.
De diepvriesbakjes staan al klaar.
En straks ga ik de straat door met mijn pan soep. :-P

 

Kastje kijken.

Soms vinden we het leuk om in plaats van op de bank te hangen en kastje te kijken een stukje te gaan rijden.
Hier in de omgeving zijn nog zoveel mooie plekjes en leuke weggetjes te vinden.
Prachtige natuurgebieden, spannende laantjes en boerenweggetjes.
Mijn voorkeur gaat altijd uit naar ritjes door de rimboe.
Gelukkig kent Peter de omgeving hier als zijn broekzak en weet hij altijd weer nieuwe paden te vinden.
Dat ik daar iets minder goed in ben is zo langzamerhand wel bekend.

Een tijdje geleden hadden we weer zo'n ritje. Geen zin in kastje kijken dus de paden op, de lanen in.
Ik wilde iets avontuurlijks, zei ik.

En inderdaad, een poosje later reden we ergens langs een kanaal, dwars door bossen en maïsvelden over een zeer avontuurlijk zandpad.
Dit was toch veel leuker dan kastje kijken?
En het werd nog veel avontuurlijker toen het zandpad langzamerhand veranderde in een modderpad.
Ik kreeg het wel eventjes benauwd toen ik die modderpoelen zag maar als ervaren chauffeur stuurde Peter ons terreinwagentje er probleemloos door.
Rustig doortokkelen zei hij. Jaja!
Maar na het laatste stukje over het fietspad kwamen we toch weer heelhuids op een verharde weg.
Zucht....
Ik met mijn avontuurlijk.....

Zoals gewoonlijk vraagt Peter dan, wil je gewoon terug of toeristisch?
En zoals gewoonlijk antwoord ik dan: toeristisch!

We zijn door plaatsjes gekomen waar ik nog van had gehoord.
Eigenlijk waren het meer nederzettingen, aan rustige landweggetjes( dit keer wel verhard).

En zomaar opeens, ergens aan de kant van de weg, zagen we een huis met een verlicht kastje ervoor.
Nieuwsgierig en avontuurlijk als ik ben wilde ik natuurlijk erg graag weten wat er in dat kastje stond.
Wij stoppen en naar dat kastje kijken. Er stonden allerlei potten in.
Dan maar uitstappen en van dichtbij naar dat kastje kijken.
Geweldig!
Het hele kastje stond vol met potten en flessen zelfgemaakte jam, gelei, vruchtensaus, chutney en ook nog dozen met scharreleieren.
Op elk potje zat een handgeschreven etiket met opgave van inhoud en de prijs.
Onderin het kastje stond een geldkistje.

Ik vind zoiets zo ontzettend leuk dat ik het niet kon laten jam, chutney en eieren te kopen. Mijn geld in het geldkistje gedaan en het was nog eens fantastisch lekker ook.

Twee weken geleden vroeg Peter: zullen we kastje kijken of kastje kijken?
Toen ik antwoordde: kastje kijken wist hij meteen wat ik bedoelde.

Drie potten chutney en 10 scharreleieren rijker, voor nog geen €10,00, kwamen we zeer voldaan thuis.
Ik heb een leeg eierdoosje en een briefje achtergelaten. ( En het geld uiteraard in het geldkistje gedaan).

A trip down memory lane...

Om het maar even in goed Duits te zeggen ...

Vanaf mijn vroegste jeugd gingen wij op vakantie naar de Harz.
Tussen Braunlage en Bad Lauterberg bevond zich de Oderstausee en de camping : Erikabrücke.
Die Stausee is er altijd nog, de camping helaas niet meer.
Prachtige herinneringen heb ik aan deze vakanties.
Wij vertrokken 's morgen heel vroeg en moesten soms nog voor de grens wachten. Toen had je dat nog; douane, paspoorten laten zien, slagbomen.
Mijn ouders hielden me dan rustig door me te vertellen dat ik goed op smokkelaars moest letten.
En dat deed ik dan ook. Ogen op steeltjes en maar speuren naar smokkelaars.
Ik heb er nooit een gezien .....
En dan verder naar de eindbestemming, de Harz. In die tijd was er natuurlijk alleen nog maar de west kant.
De oost kant was hermetisch afgesloten met grote hekwerken en waarschuwingsborden: Halt! Zonengrenze!

Wat was er nou spannender dan even heel stiekem met een voetje over die grens te stappen!
Ons zomerverblijf werd elk jaar een beetje luxer. Van eenvoudige punttent, bungalowtent, travelsleeper tot caravan. De camping veranderde niets. Een oud toiletgebouw, geen voorzieningen, een simpel restaurantje, een loket  waar je broodjes en een krant kon halen en verder helemaal niets, behalve water en andere kinderen.
Eigenlijk gewoon fantastisch!
Elektriciteit was er uiteraard ook niet. Wij gingen in het donker met een zaklantaren naar de sanitaire voorzieningen. En aldaar liet ik mijn zaklantaren in de w.c. vallen. Die w.c. bestond dus uit een plankje  met een gat................Elke dag ging ik kijken of mijn zaklantaren nog in die stinkende diepte scheen. Hahahaha. Een dag of drie heeft de zaklantaren het volgehouden.
En je wilt niet weten hoeveel buitenlandse talen ik sprak. Ik sprak vloeiend Duits en Deens!
Elke avond was het hoogtepunt : de Wildfütterung.
Recht tegenover de camping was een soort weiland, aan de rand van het bos. En elke avond, zo tegen de schemering verzamelde zich de ganse bevolking van de camping om te wachten en te genieten van de herten en everzwijnen die op het geroep van de voederaar langzaam het bos uit kwamen schrijden.
Ik hoor het nog: Komm! Komm!
En als je maar genoeg geduld had kwamen er soms wel 7 herten statig stap voor stap richting voederbak stappen. Om daarna uit de hand van de voedermeneer te eten.
Ik had een keertje Deense  campingvriendjes en ik riep toen in vloeiend Deens: "Most es kieken, sèven hèrten!
Tja, een talennatuurtalent was ik!
Afgelopen augustus ben ik met met mijn moeder een weekje naar de Harz geweest.
We hebben samen alle oude plaatsjes van vroeger bezocht.
Ook de Erikabrücke.
En samen, net als vroeger, over het hek geleund tegenover de Wildfütterung.
De herten zagen we in herinnering met een brede grijns en glimlach.
Ook al was de camping er niet meer, het terrein was er nog wel. We zijn nog even op zoek gegaan naar het toiletgebouw. Afgebroken en geen spoor meer natuurlijk van mijn zaklantaren. :-D
Naast oude herinneringen hebben we samen ook nieuwe herinneringen gemaakt.
De Oost - Harz!
Wernigerode en omstreken verkend.
Verdwaald met Tomtom ( hoe kan het ook anders...)
Maar vooral, genoten!