Kerst....

Menigeen zal bij deze titel de wenkbrauwen fronsen.
En denken: heeft dat mens hulp nodig?
Zullen we vast een busje bestellen en een opname regelen?
Niet nodig hoor, ik ken en weet mijn afwijkingen.

Kerst betekent voor mij al jaren meer dan twee dagen onder de Kerstboom zitten.
Voor mij is Kerst een hele periode.
Een periode van warmte, gezelligheid.
Zodra de dagen beginnen te korten begint het bij mij te kriebelen.
Niet dat ik meteen de Kerstboom van zolder ga halen. Dat nog net niet.
Maar de behoefte om binnenshuis wat sfeer en gezelligheid te creëren is daar.
In de vorm van kaarsjes, lampjes, tafereeltjes.
Kacheltje aan, een hapje en een drankje, meer hoeft het niet te zijn.

Eindeloos kan ik genieten als ik voor iets simpels, zoals boterhamzakjes, door de Action zwerf.
Kerstspullen alom!
Het meest geniet ik van al het commentaar.
Ja, het is inderdaad nog niet eens Sinterklaas.
Maar aangezien wij geen Sinterklaas vieren maakt mij dat niets uit.
En het is toch prettig als je een kleine beurs hebt dat je je inkopen wat kunt spreiden?

Nee, laat mij maar gek zijn en in oktober al genieten van al dat Kerstgedoe.

Des te langer kan ik ervan genieten.
Als ik tenminste niet onverhoopt word opgenomen....

Nazomeren

Ik weet het, je mag vooral niet over het weer klagen.
Je behoort blij te zijn met elk zonnestraaltje.
En vooral niet zemelen dat het (te) warm is.
Het is toch heerlijk als het 30 graden of meer is?
Pfffff, maar wat nou als je daar gewoon niet tegen kunt?


Dat je zo ongeveer op apegapen ligt boven de 25 graden?
Nee, het is heerlijk.

Maar ik zeg het maar eerlijk en dapper, ik ben klaar met de zomer en de nazomer.
Klaar met sla, barbecue en tropische temperaturen.
Tijd voor de herfst en ik geniet daarvan!
Dwarrelende bladeren, wind, eikels en dennenappels, regen, heerlijk!

Binnenshuis maak ik alles herfstklaar.
Kaarsjes, tafereeltjes, stamppotten en stoofschotels.
Lekker vroeg donker, sfeerverlichting, pompoenen en de kachel weer aan.

Spruitjes, boerenkool, rode kool met hachee.

Dag zomer, welkom herfst!

Hoe ouder hoe gekker........

Het moge u niet ontgaan zijn dat ik mij zo langzamerhand in mijn tweede muzikale jeugd bevind.
In mijn eerste muzikale jeugd jubelde ik er al vrolijk op los.
Te pas en te onpas uiteraard.
Maar dat te onpas leverde mij van de iets oudere medemens meestal een vriendelijke en begripvolle glimlach op.
Op mijn beurt schonk ik de iets oudere medemens een meewarig glimlachje als die iets raars of geks deed in mijn ogen.
Zo langzamerhand zijn de rollen omgedraaid.
Bij een spontane uitbarsting, een flashmob bijvoorbeeld ( ja, ik ben best met mijn tijd meegegaan ), ben ik nu degene die een vriendelijke en begripvolle glimlach geef.
En als ik eens raar doe, als iets ouder medemens, krijg ik die meewarige glimlach van de jeugd.

Zoals vorige week, in de plaatselijke supermarkt.
Sinds ik "op koor" zit jubel ik er in mijn tweede muzikale jeugd weer lustig op los.
Te pas en te onpas.
Nou is dat te pas niet zo'n probleem.
In de besloten veiligheid van mijn eigen huis hoef ik alleen maar wat oordopjes uit te delen aan mijn huisgenoten.
En als ik in de auto jubel valt het ook wel mee. Ik krijg wel eens wat bevreemde blikken van medeweggebruikers als ze mij inhalen of naast me in de file staan, maar ach, dat is nog steeds in de veilige beslotenheid van mijn eigen auto en niemand die verder wat hoort. Ze zien me alleen maar rare gezichten trekken.
Lastiger wordt het in de supermarkt.
Opeens hoor ik tijdens het winkelen aldoor maar liedjes die wij op het koor zingen.
En ik kan het dan blijkbaar niet laten om gezellig achter mijn winkelwagentje "mijn partij" mee te zingen.
Vorige week hoorde ik opeens tijdens het winkelen :" All about that bass".
Fantastisch! Enthousiast begon ik mee te zingen, even vergetend dat ik me niet in de veilige beslotenheid van huis of auto bevond.
En kreeg ik  opeens wat meewarige blikken van de jeugd waar ik niets van snapte.
Totdat ik door kreeg dat ik swingend achter mijn winkelwagentje nogal hard en te onpas aan het meebrullen was.......
Gelukkig dat ik met twee handen het wagentje moest duwen anders had ik er vast ook nog de bijbehorende dansjes bijgedaan.
Welke blikken ik dan van de jeugd had gekregen weet ik niet!

Misschien moet ik de volgende keer als ik boodschappen ga doen maar een briefje meenemen waarop staat dat ik ongevaarlijk ben, mijn pilletjes heb gehad en dat er geen busje gebeld hoeft te worden.

Laatbloeier.

Alhoewel ik als kind in bepaalde opzichten zeer "voorlijk" was volgens mijn moeder, zijn bepaalde talenten pas later tot ontwikkeling gekomen.
Ik kon al heel jong lezen en schrijven. En praten natuurlijk. Ik tetterde de hele dag mijn moeder de oren van het hoofd.
Net zoals water was ook muziek een belangrijk onderdeel in mijn leven. Met een zeer muzikale moeder was dat ook geen wonder.
De radio stond altijd aan, òf er werden platen gedraaid.
En ik blèrde altijd mee.
Verhaaltjes schrijven deed ik ook al zeer jong. Op school was mijn lievelingsvak dan ook taal. Opstellen schrijven vond ik geweldig en had daar hoge cijfers voor.
Als mij dan ook werd gevraagd wat ik later wilde worden antwoordde ik steevast: zangeres en kinderboekenschrijfster.
Schriften vol verhaaltjes en gedichtjes heb ik geschreven als voorbereiding op mijn schrijfsterschap.
En zingen deed ik altijd en overal, vooral onder de douche. Dat galmde zo leuk.
Ja, er was voor mij zeer beslist een grootse carrière weggelegd.
Ook mijn neven, toen nog neefjes, hadden een muzikale toekomst in petto.
Als ik daar logeerde gaven wij schitterende concerten in de huiskamer. Met een zelfgemaakte kartonnen gitaar, een drumstel van lege blikken en een haarborstel als microfoon speelden wij de sterren van de hemel tot groot genoegen van onze ouders.....
Mijn neven spelen trouwens nu allebei in een band.
Maar zoals dat wel vaker gaat in het leven kreeg mijn leven een andere wending.
In plaats van schrijfster en zangeres werd ik eerst maar eens moeder en later ging ik in de catering werken.
Ook leuk hoor! Doe dat nu nog steeds met heel veel plezier.
Een paar maal ben ik  wel gevraagd om in een band te komen zingen maar heb daar toch vanaf gezien.
Dat zingen vond en vind ik wel erg leuk, maar zo'n leven van sex en drugs en rock 'n roll was toch niet helemaal mijn ding.
Ik zong liever maar door onder de douche. Zonder publiek. :-D

Maar nu, op mijn "ouwe" dag ben ik toch nog een beetje mijn talenten aan het ontwikkelen.
Alleen als hobby, een carrière ambieer ik niet meer.
Ik schrijf voor de vuist weg wat blogjes.
En....ik ben sinds kort lid geworden van een popkoor!
Met een 20-tal vrouwen zingen wij prachtige liedjes.
Weliswaar niet onder de douche maar in een oefenlokaaltje.
En ik geniet hiervan, blèr me een ongeluk en deel hier gratis oordopjes uit als ik oefen.
Tot mijn grote schrik hebben we binnenkort ook nog eens een optreden. Dat wordt nog heel veel oefenen, hihi.

Tja, een laatbloeier dus....

Waterpret.

Wel een beetje bijzonder om over waterpret te schrijven als de ijzel je om de oren vliegt.
Maar ach, dat is tenslotte ook water, ook al is het in bevroren vorm.

Zolang ik me kan herinneren heeft water een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me gehad.
Vooral bewegend water. Fonteinen, watervallen, stromende beekjes, ik kon en kan er geen genoeg van krijgen.
Als kind woonden wij in een stadswijk met veel vijvers. Ik was daar niet weg te slaan. Vooral die ene vijver met in het midden een waterspuwende olifant. Daar wilde ik elke dag naartoe.
Het liefst zou ik dwars door de vijver naar die olifant lopen.
Sputterbootje noemde ik het volgens mijn moeder.
Aangezien ik het gevaar van water absoluut niet zag heeft mijn moeder mij al op zeer jonge leeftijd, voor die tijd, op zwemles gedaan.
En zo had ik al op 5-jarige leeftijd zwemdiploma A en B.
Moeder kon met een gerust hart mij naar die sputterbootjesvijver laten gaan zonder in angst te hoeven zitten dat ik zwemdiplomaloos dwars door die vijver naar die olifant zou waden.

Elke vakantie stond in het teken van water. Tenminste zo heb ik dat ervaren.
Stuwmeer, beek, waterval.
Snorkel, zwemvliezen, rubberboot.
Hoe koud het water ook was, ik was, stond, zwom erin.

In de loop der jaren is dat hele puriteinse van hoe koud het water ook is er wel een beetje afgegaan.
Maar nog steeds kan ik stromend water niet weerstaan.

En nu heb ik een fantastisch compromis.
In mijn lekkere warme kamer heb ik een huisfonteintje.
Liever gezegd twee!
Zo kan ik genieten van stromend en bewegend water bij een graadje of 20 zonder ijzel.....

Het Dorp

Nee, dit gaat niet over  het onvergetelijke lied van Wim Sonneveld.

Na het Opzetten van de Kunstkerstboom is Het Dorp aan de beurt.
Elk jaar maak ik een dorpje op het dressoir.
En net zoals bij de boom ben ik daarin een ontzettend Pietje Precies.

Allereerst moet het dressoir, zonder plastic rozen, ontruimd worden. Ik pak de hele boel in een doos en hoop dat ik over een paar weken nog weet waar ik alles gelaten heb.

Eerst de ondergrond, een wit fleece kleed.
Dan de compositie.
Welk huisje komt waar?
Waar laat ik de lampjes, de snoertjes, de bomen?
Bij mij mag er geen snoertje zichtbaar zijn.
Ik frommel en frutsel net zo lang tot alles naar mijn zin staat.
Peter is dan meestal het huis al uitgevlucht.....

En dan volgt de afwerking, de finishing touch.
Met eindeloos geduld ben ik in de weer met plukjes kunstsneeuw.
Werk hier een snoertje weg, daar een batterijdingetje, net zolang tot het geheel op een winters sneeuwlandschap lijkt zonder zichtbare snoeren of batterijkastjes.
Die zitten netjes verstopt onder de sneeuw.

Het enige "probleem" is dat ik alleen weet waar alle aan- en uitknopjes onder de sneeuw verstopt zitten.
Met als resultaat dat ik dan ook degene ben die elke dag alles aan en uit doe. :-D

Maar ........ ik doe het gewoon elk jaar weer, op mijn dressoir, zonder plastic rozen.

De Kunstkerstboom.

Als je denkt dat het opzetten van een kunstkerstboom een eenvoudige klus is, heb je het helemaal mis.
Tenminste hier, in huize Pietje Precies.
Ik heb al eens eerder geschreven dat ik elk jaar mopper dat ik dit nooit meer doe, maar toch, elk jaar halverwege november de Kerstkriebels weer toeslaan.
Heel voorzichtig begin ik dan echtgenoot erop voor te bereiden dat de kerstspullen binnenkort weer van zolder afgehaald moeten worden.
Na het gebruikelijke gemopper, gezucht en gekreun wordt de trap gehaald en komt doos, na doos, na doos van zolder.
Het lijkt wel of het elk jaar meer wordt, en dat is natuurlijk ook zo aangezien ik het niet kan laten elk jaar iets te kopen wat ik opeens nog vreselijk dringend nodig heb. :-D

En dan begint het Grote Kerstprutsen!
Deel voor deel sleep ik als eerste de kerstboom naar beneden.
Na bijna een jaar opgesloten in een doos op zolder te zijn geweest, zijn alle takken wat stram en stijf.
Niks geen simpel openklappen en hij staat, nee, elke tak wordt gerangschikt, gebogen en op de juiste plaats gezet totdat er geen draadje van de lampjes of de stam meer te zien is.
Uren later zijn de ballen aan de beurt.
Elke bal wordt met een rood strikje zorgvuldig aan de, inmiddels soepele takken, bevestigd.
Als laatste, ik zit inmiddels onder de schrammen en glitters, volgt het bedekken met engelenhaar.
Dat is gewoon een tik van mij, ik vind het mooi als de kerstboom er een beetje diffuus uitziet.
Geen felle lampjes, maar een wat verborgen schijnsel.

Ook al zeg ik het zelf, na uren prutsen, mag het eindresultaat er zijn.

En nu staan er slecht een doosje of tien met huisjes, lampjes, dorpjes ........... maar dat is voor morgen.

Ik denk dat we maar een patatje gaan eten, hahaha!