Wegwerkzaamheden.

Soms verdenk ik de planners van de wegenbouw er wel eens van een sadistisch genoegen te scheppen in het zoveel mogelijk wegen tegelijkertijd af te sluiten i.v.m. onderhoud.
Ik vermoed dat ze eerst de kaart van een bepaalde regio erbij halen en dan besluiten dat alle wegen van A naar B, op één rijstrookje na, best tegelijk dicht kunnen.
En dan kom je als nietsvermoedende automobilist opeens terecht in een oerwoud van gele borden.
Omleiding, verkeershinder, volg A, volg B.
Zwetend probeer je dan een weg te vinden in dat gele oerwoud. En als je dan eindelijk, na vele volg A's en volg B's op dat ene rijstrookje beland bent, sta je gezellig tandenknarsend met duizenden verdwaalde automobilisten in een kilometers lange file.
En ik weet zeker dat ik ze langs de kant van de weg heb zien staan, die planners, in een wegenbouw busje, gniffelend.
Nou kun je zelf natuurlijk ook proberen een B route te vinden.
Met mijn enorme topografische kennis betekent dat al gauw dat ik waarschijnlijk via Friesland van Veendam naar Groningen rijd.
Daar heeft het thuisfront wat op gevonden. Hij weet elk weggetje, paadje, elke sluiproute in de omgeving maar weet ook dat als hij zegt dat ik twee keer links en dan drie keer rechts moet ik geheid heel ergens anders uitkom. Maar als ik het een keertje rijd vergeet ik het nooit weer.
Dus hopla, op een avond samen in de auto een alternatieve route rijden.
En wat kwamen we tegen onderweg? Een geweldig hondenuitlaatbos!
Losloopgebied, water en heerlijk rustig.
Wij lopen nu elke dag in dat bos dankzij jullie geplan.
Waar? In Tripscompagnie. Tripscompagnie? Nog nooit van gehoord. Maar je kunt er zelfs asperges kopen onderweg en aardappelen en kaas.
Dus planners ..... bedankt!

P.s.
Geen voorzieningen dus zelf versnaperingen meenemen.

Het ei van Columbus.

Volgens mijn omgeving kan ik best lekker koken. Een sterrenkok ben ik niet maar ik kan me heel aardig en smaakvol redden in de keuken.
Ik durf te experimenteren, sla er kookboeken op na en kan het niet laten overal een vleugje "Ineke" aan te geven.
Een snufje dit, een lepeltje dat, een scheutje zo. Ruiken, proeven en kijken.
Of het nu gaat om een stamppotje, éénpansgerecht of iets meergangerigs.

Nou zijn er van die hele stomme, simpele dingen die ik maar niet onder de knie krijg.
Wat dacht je van een gepocheerd eitje. Hoe moeilijk kan dat zijn. Zucht...
Talloze manieren heb ik geprobeerd. Eindeloze verhoudingen qua water en azijn. Diverse soorten azijn. Elk filmpje heb ik bekeken. Ik heb me wezenloos geroerd aan draaikolken. Op den duur had ik zulke grote draaikolken dat de Titanic er makkelijk schipbreuk in had kunnen lijden.
Ik heb zo ongeveer het ei onder de kip vandaan getrokken onder luid gekakel ( van de kip ) om maar zoveel mogelijk tegemoet te komen aan het begrip "kakelvers".
Van zachtjes vanuit een kopje in het net niet bruisende water gieten tot en met het ei met een soeplepel in het azijnwater vleien.
Ik kreeg alleen maar een vreemdsoortig gevormd frommeltje.

En toen zag ik het licht! Of liever gezegd vond ik het ei van Columbus. Dankzij de Allerhande. ( Geen reclame, ik heb geen aandelen en ben niet aansprakelijk voor de inhoud ;-)  ).
Bekleed een kommetje of kopje ruim met vershoudfolie en smeer dat licht in met olie. Breek daar een ei in. Draai de folie aan de bovenkant dicht en doe dat pakketje voorzichtig in een pan met water dat net tegen de kook aan is. Laat 4 minuten pocheren. Haal het pakketje uit het water en verwijder voorzichtig de folie.
Hadden ze dat nou niet even eerder kunnen bedenken?

Vanavond eten we huisgemaakte aardappelsalade met een gepocheerd ei!

Kook 500 gram vastkokende krieltjes met schil bijna gaar in 1 liter bouillon. ( Roseval, Opperdoezer )
Draai het vuur uit en laat nog 10 minuten nagaren in de bouillon.
Giet de aardappeltje af en bewaar een flinke scheut van de bouillon.
Maak een sausje van de bouillon, een scheut azijn, een aantal flinke lepels mayonaise en versgemalen peper. Als je het graag wat pittig hebt nog een lepel mosterd.
Snijd de nog warme aardappeltjes zodra ze te hanteren zijn in plakjes en meng ze met de saus. Mag best royaal zijn, doordat de aardappels nog warm zijn zullen ze veel saus opnemen.
Snijd een handvol augurkjes in snippers en meng alles goed dooreen.
Laat minstens een paar uur afkoelen.
Dit is de basis.
Maak de salade verder af naar eigen smaak. Met of zonder vlees, vis, kruiden, of doe eens Gronings! Meng er flinterdunne plakjes droge worst door. Of chorizo en kappertjes. Een restant gaar rundvlees. Olijven en feta, laat je fantasie erop los.
En maak het geheel af met een fantastisch gepocheerd eitje.....

Wie wat bewaart die heeft wat.

Ongetwijfeld zijn wij niet het enige stel dat regelmatig keuvelt en kibbelt over opruimen, bewaren en weggooien.
Nou geef ik toe, ik kan er zelf ook wat van, van bewaren bedoel ik.
Maar natuurlijk zijn alle dingen die IK in laatjes, kastjes of de kelder bewaar uitermate nuttig en onmisbaar.
Wat is er nou mis met een hele la vol snoertjes, stekkertjes en opladers? Niets toch? Je zult maar zoiets nodig hebben en misgrijpen.
En ongetwijfeld ben ik ook niet de enige vrouw die de wenkbrauwen fronst bij alles wat manlief verzamelt en bewaart. Wat heb je nou aan een garage vol plankjes, schroefjes, boutjes en moertjes? Niets toch?

Al een poosje zie ik op Facebook allerlei steigerhouten spullen voorbij komen.
Dat steigerhout vind ik persoonlijk niet zo mooi maar de ideeën soms wel.
Opeens zag ik een wandbord en liet dat aan manlief zien. Dat leek me wel leuk voor een nog steeds kale plek aan de muur in onze woonkamer.
Manlief knikte welwillend. Ja hoor leuk.
Na het eten moest hij opeens vreselijk dringend iets doen in de garage. Ik bemoei me nooit met die garage vol plankjes, schroefjes, boutjes en moertjes. Aangezien zijn brommers daar ook staan dacht ik dat hij iets brommerigs ging doen. Dat gebeurt namelijk regelmatig.
Na een paar uur kwam hij weer binnen om een kopje koffie te drinken. En vroeg of ik even mee ging naar de garage.
Zuchtend slofte ik mee, ik zou wel weer een motorblokje met een prachtig knetterend geluid moeten bewonderen.
En daar lag hij dan, op de werkbank, een wandbord! Precies zoals ik had laten zien. Eigenlijk nog mooier, gemaakt van plankjes, schroefjes, boutjes en moertjes die hij had bewaard.......

Vanaf nu zal ik nooit meer zuchten, kreunen, steunen of mijn wenkbrauwen fronsen als er weer een plankje, schroefje, boutje of moertje bewaard wordt.

Nou zag ik laatst toch een heel leuk hoekbankje voor bij de eettafel...........

De digitale wereld

Soms vraag ik me wel eens af hoe de wereld eruit zag voor de digitale revolutie.
En voel me opeens stokoud.... ;-)
Ik kreeg vroeger een dubbeltje mee zodat ik in een telefooncel naar huis kon bellen als er iets was. Telefooncel? Ja, zo'n openbaar hokje met een hoorn aan een draadje en als je geluk had zelfs een telefoonboek. En een gleufje waar je een dubbeltje of kwartje in kon gooien.
En als je dan iemand aan de lijn kreeg hoefde je nooit te vragen "waar ben je?''. Degene was toch gewoon thuis?
Mijn eerste mobiel was een sensatie. Model koelkast, ik had er zo ongeveer een boodschappentas voor nodig en je kon er .... mee bellen dus. En met een beetje luxe een sms mee versturen. Moest de andere partij dat natuurlijk wel kunnen ontvangen.
De volgende stap was mms. Joepie, plaatjes en foto's, mits je een kleurenscherm had.
En nu? Ik geloof dat ik zo ongeveer alles kan met mijn mobieltje. Mailen, foto's maken, appen, internetten en zelfs bellen.
Mijn eerste computer kreeg ik op mijn 40-ste. Inmiddels bezit ik laptop nummer zoveel, tablet en een smartphone. En ik weet ook nog eens hoe het, in grote lijnen, werkt.
Inbellen, weten jullie nog? Handen vol geld kostte dat.
Maar wat een ervaring, zomaar contact met iedereen over de hele wereld. Tjonge, dat was wat! Muziek downloaden duurde een eeuwigheid maar dan had je ook wat.
En eigenlijk vind ik dat allemaal nog steeds heel bijzonder. Waar je ook bent je kunt overal van je laten horen, een berichtje sturen, op facebook kletsen, foto's sturen. Ik geniet ervan maar probeer daar toch ook mijn eigen balans in te vinden. Ik wil niet altijd bereikbaar zijn, heb er geen behoefte aan om in de supermarkt naar huis te bellen dat de sperziebonen in de aanbieding zijn of tijdens een visite, etentje, in de bus of waar dan ook aldoor met mijn "social media" bezig te zijn. Dan ben ik gewoon sociaal en praat met mensen.
Praten: je weet wel, met je mond, met oogcontact, what's appen in het echt...:-D

Genoeg gemijmer, ik kook nog steeds in de niet digitale keuken. Met een pan op het vuur. En een doekje om het gasfornuis schoon te maken.

Zegeltjes en airmiles.

Mijn moeder en mijn oma spaarden zegeltjes en punten.
Ik denk dat ik erfelijk belast ben want ik heb dezelfde tic.
Weliswaar nu in een wat moderner jasjes gegoten, ik knip geen punten meer van pakjes margarine en jampotjes ( Flipje!) maar heb een lading klantenkaarten in mijn portemonnee.
Dat is soms wel eens lastig bij de kassa als ik me eerste een ongeluk moet zoeken naar de juiste kaart maar ik laat me geen enkel spaarpuntje ontgaan.
Wel spaar ik nog koopzegels van Albert Heijn.

Mijn moeder bewaarde in elke trommel ( uitgeknipte) punten; Douwe Egberts, Zeeuws Meisje, Blue Band, Betuwe jam en uiteraard toen ook al Albert Heijn zegels.
Wat een vreugde als er weer een boekje vol was en er iets gratis verkregen kon worden!
Een pan, een mixer, een servies, Flipje boekjes, noem maar op.
Sparen loont dus kreeg ik hierdoor mee.

De grootste vreugde beleefde ik bij mijn grootouders. In de keuken stond een enorme eettafel met twee laden in het midden. Als ik daar ging logeren mocht ik zegeltjes plakken. Oma bewaarde alle zegeltjes in één van die laden en kleine ikke mocht ze in de boekjes plakken.
Achteraf gezien natuurlijk zeer wijs van oma, ik was uren zoet!
Gezeten aan de keukentafel kreeg ik een schoteltje met een nat sponsje. Daar bevochtigde ik dan die zegeltjes mee en plakte ze zo netjes mogelijk in de boekjes.

En raar maar waar, ik doe nu nog steeds hetzelfde. Ik bewaar alle zegeltjes in een la van mijn dressoir en ben uren zoet om ze één keer in de zoveel tijd netjes in de boekjes te plakken.
En eerlijk gezegd ben ik nog steeds net zo blij als ik een boekje vol heb.....hahaha.

Vandaag was het dubbele vreugde voor mij.
Ik had twee zegelboekjes van Albert Heijn volgeplakt maar had ondertussen ook ongemerkt een hele lading airmiles gespaard. Die vergeet ik vaak, je laat je kaart scannen maar ziet er verder eigenlijk niets van.
En de airmiles aanbiedingen die je via de mail krijgt vind ik bijna nooit interessant.
Vanmorgen liep ik in de Albert Heijn omdat ik wat vergeten was en opeens zag ik een bonusaanbieding die ik niet kon weerstaan.
Een gietijzeren Hackman braadpan! Die wilde ik al een hele tijd maar was me te duur. En daar stond ie dan, voor de helft van de prijs bij inwisselen van airmiles.
Nou ja, zegelboekje ingeleverd, airmiles ingewisseld en nu ben ik "gratis" in het bezit van een nieuwe gietijzeren Hackman braadpan.
Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen....

De pan is afgewassen en wordt nu ingewijd door er een lekkere boeuf bourguignon in te bereiden.

Help, mijn man heeft een hobby!

Mijn man heeft een hobby, hij verzamelt oldtimers.
Ondertussen hebben wij een heel assortiment "ouwe troep" zoals hij het noemt.
Een motor, een camper, een auto, een bootje en .... brommers.

Het begon allemaal een paar jaar geleden toen hij het plan opvatte lid te worden van een oldtimer brommerclub.
Iets van jongensjaren herbeleven, krijg je geloof ik als man op een bepaalde leeftijd. :-)
De leeftijd van de meeste leden is dan ook 50 +.
Het eerste brommertje was gauw gevonden en gekocht, een Puch.

En toen begon het....
Oranje was het geval, uit 1976 en in originele staat (dat schijnt belangrijk te zijn) en alvorens er mee gereden kon worden moest er uiteraard aan gesleuteld worden.
Uit de garage kwamen de meest vreselijke geluiden. Starten, stilte, geknetter. En er kwamen rookwolken uit zowel de garage als uit Peters oren. En dat geknetter kwam ook regelmatig uit de mond van Peter.
Diverse onderdelen passeerden de revue. Voor mij Chinees; blokjes, cilinders, mengsmering, bougies en nog veel meer.

Eindelijk was het oranje gevaarte klaar om geschouwd te worden. Op naar Groningen en gelukkig werd het kenteken verstrekt.

Toen volgde natuurlijk de eerste rit met de club! Bepakt en bezakt met een rugzak koffie en ( ja hoor, daar zijn ze weer) broodjes ei ging Peter strijdvaardig zijn eerste rit aan.
Wonder boven wonder ging alles goed, de rit werd volbracht zonder problemen, misschien alleen een klein beetje "zadelpijn".
Na afloop een borreltje drinken en iedereen ging voldaan huiswaarts.
Tja.................
En toen ging de telefoon ... : " Als je lacht, vermoord ik je".
Onderweg naar huis begon de brommer opeens wat rare geluiden te maken.
Mmmmmwbob, mmmmmmmmwbob, mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmwbob, klik, stil.
Midden in de rimboe stond hij stil.........zonder benzine!!!!!!
Natuurlijk heb ik absoluut niet gelachen en ben met een jerrycan benzine naar hem toe gereden en heb hem als toegewijde echtgenote gered van een nachtje doorbrengen in een hooiberg.

Zelf ben ik ook een keertje mee geweest, in de bezemwagen, en ik heb me kostelijk vermaakt. Al die volwassen, iets oudere mannen, op hun jongensdroom. Sommigen hadden niet helemaal meer het postuur van een 16 jarige en zaten zowat met hun oren tussen hun knieën op een Kreidler, Zundapp of weet ik veel wat.

Na het oranje geval kwam er een paarse. Een "aandrukkertje" heet dat geloof ik. Maar nadat Peter tot groot vermaak van alle buren met een steeds roder hoofd de straat op en neer rende om die brommer aan de loop te krijgen werd dat snel veranderd in een kickstarter.

En nu staan er inmiddels 3 in de garage. En aan elke brommer wordt gesleuteld, komen de rookwolken overal uit evenals het geknetter.

Wat er nou zo leuk aan is om door weer en wind, met ijzige kou, een rit van 50 km te maken en dan verkleumd tot op het bot en met een houten kont thuis te komen zal ik nooit begrijpen. Daar moet je vast een man voor zijn boven een bepaalde leeftijd.

Ik blijf lekker thuis, bij de telefoon uiteraard, met een jerrycan benzine startklaar bij de hand.

En na zo'n rit is er niets lekkerder dan eerst een hete douche ( geen foto ) en dan een kommetje gloeiend hete uiensoep en een bordje stamppot andijvie om weer op temperatuur te komen. En na deze ontdooiing komen uiteraard de stoere verhalen.

Maar ik lach hem nooit uit, hahahahaha.

.

Nina

In de loop der tijd heb ik her en der verhaaltjes geschreven en geplaatst. Op smulweb, hyves en een blog die ik kwijt ben. Gelukkig heb ik het één en ander opgeslagen en ben nu alles aan het verzamelen op één blog.
Voor sommigen zullen het dus bekende verhaaltjes zijn....

Hier het verhaal van Nina:

Eigenlijk is dit een anti-culinair verhaal. Oftewel hoe een schaap niet eindigt als broodje shoarma.

Wat doe je als je als stadjer op het platteland terecht komt?
Juist, je wordt ook een beetje plattelands.
En neemt een schaap.

Fris uit de stad, daar geboren en getogen, kocht ik een huisje op het platteland.
Heerlijk, rust, ruimte en een enorme tuin.
Achter het huis bevond zich een, in mijn stadse ogen, enorm weiland van wel 10 are groot.
Wat moet je daar nou mee als je uit een omgeving komt van tuintjes met de afmeting van een postzegel.
Zo’n enorm stuk land was geschikt voor minstens een hele kudde koeien.
Daar durfde ik nou niet direct aan te beginnen als nieuwbakken boerin, een schaap, of lammetje, dat leek me een beter begin.
In het dorp was een lammetje gauw gevonden, ik was direct verkocht, het lammetje ook.

Gaas werd gehaald, palen geleverd, hekken geplaatst, zelfs een hokje voor barre weersomstandigheden om in te schuilen kwam er.
En Nina’s nieuwe onderkomen was klaar.
Pakken hooi, stro en zakken brokken, niets stond een gelukkig samenzijn meer in de weg.

Nina werd gebracht en in haar enorme weiland gehuisvest.
Wat ontzettend leuk zo’n lammetje, ik zat dag en nacht in de wei.
Het leven op het platteland was toch wel heel erg leuk!

Nina groeide op tot een voorbeeldig groot schaap met een enorme eetlust.
Letterlijk zo mak als een lammetje, en later als schaap.
Soms wandelde ze mee naar de keuken, schooide ze om een suikerklontje.
In de zomer mocht ze los lopen als ik ook buiten was.
Dan jatte ze chips en dronk stiekem ranja met ijsblokjes.

Achteraf bleek het enorme weiland qua afmetingen en grasproductie toch wat tegen te vallen.
Tja, je kunt als stadjer ook niet overal verstand van hebben toch?
Een schaap eet dus veel, heel veel gras, en mijn enorme weiland bleek voor plattelandse begrippen toch niet zo enorm te zijn.

Niet getreurd, een oplossing was relatief simpel gevonden.
Ze ging uit logeren.
Als een soort mobiele grasmaaier maakte ze zo nu en dan een uitstapje bij vrienden.
Daar graasde ze dan het gazon kaal, trapte met haar hoefjes alles even stevig aan en zorgde ook nog even en passant voor een zeer natuurlijke bemesting van het geheel.
Wat wil je nog meer.

Het vervoer van Nina naar haar logeeradres zorgde regelmatig voor wat hilariteit in het dorp.
Hoofdschuddend om mijn stadse fratsen keken de plattelandse buurmannen toe als ik Nina naar haar logeeradres bracht.
Als het niet te ver was bracht ik haar lopend, jawel, aan een hondenriem, naar haar logeeradres.
Was het wat verder weg ging ze mee in de auto.
Ik had een piepklein Renaultje 5, ideaal voor schapenvervoer.
Ik hoefde de achterklep maar open te doen of Nina sprong zelf naar binnen.
De buurmannen zijn er aan gewend geraakt, het hoofdschudden ging over in een goedkeurend glimlachen en op den duur hielpen ze de stadse fratser zowaar.
Ze regelden zelfs een schapenscheerder voor me, zodat Nina ook elk jaar haar warme woljasje uitkreeg. Kostte me niets, de wol voor het scheren.

Talloze malen heb ik Nina kunnen verkopen, maar het idee dat ze zou eindigen als broodje shoarma vond ik maar niets.
Helemaal plattelands ben ik nooit geworden, bij mij mocht ze gewoon bejaard worden.

En dat is dan ook gebeurd.
Jaren lang heeft Nina bij me gewoond, als stads schaap op het platteland.
Suikerklontjes schooiend, ranja drinkend en chips jattend.
Uit logeren gaand, uitgelaten worden aan de hondenriem, ritjes makend achter in de auto.

Van ouderdom is ze gestorven, heel rustig in haar enorme weiland, na een zeer prettig leven op het platteland bij haar stadse eigenaresse.


Vanavond eten we shoarma, van varkensvlees uiteraard..........