Kleutertje luister.

Wees gerust, ik ben niet kinds aan het worden.
Vorige week was ik met mijn moeder wat herinneringen aan het ophalen.
We kregen het opeens over mijn peuter- en kleutertijd.
En dat begrippen zoals BSO en NSO nog niet bestonden. En dat de term "tweeverdieners"  nog niet was uitgevonden.
Nee, de vader des huizes vertrok 's morgens fluitend per fiets naar zijn werk en de moeder des huizes bleef thuis. Om de hele dag het huishouden te doen.
De kleuterschool was zo ongeveer het eerste waar je als 4 jarige naar toe mocht. Ja, mocht, want de leerplicht begon bij 6 jaar.
Als mijn vader dus fluitend op zijn fiets werkwaarts was vertrokken bleven mijn moeder en ik gezellig thuis. Om dan "samen" het huishouden te doen.
Het schijnt dat ik een "voorlijk" kind was. Hoe mijn moeder daar nou weer bijkwam...geen idee!
Ik kon lezen toen ik drie was, een beetje schrijven en tellen en wilde overal mee helpen, wilde alles zelf doen en tetterde haar de hele dag de oren van haar hoofd. Hoezo voorlijk!

De morgen begon met aankleden, zelf doen natuurlijk, en daar was ik dan een poosje zoet mee, tot grote vreugde van mijn moeder uiteraard. Die kon dan ondertussen alvast wat huishoudelijke klusjes verrichten.
Nadat ik mezelf had aangekleed begon het grote helpen van mijn kant. In de slaapkamers hadden we linoleum vloeren die regelmatig gepoetst werden.
Mijn moeder knoopte dan stofdoeken om mijn voeten en onder het luidkeels genot van muziek, wat een grote rol speelde in ons huishouden, poetste ik de vloer. Swingend op het ritme van Dry Bones....

Ons huishouden was voor die tijd redelijk modern. Wij hadden een pick-up waar mijn moeder een hele serie singletjes oplegde. Van Wim Sonneveld tot Annie M.G. Smidt. Van Catootje tot Dikkertje Dap, ik brul ze allemaal nog mee als ik ze hoor.
Tot het tijd was voor Kleutertje Luister.
De exacte volgorde weet ik niet meer, maar na gedane voetpoetswerkzaamheden was het tijd voor een pauze. Mijn moeder nam een kopje koffie, ik kreeg thee en de radio ging aan.
Ochtendgymnastiek, een meneer die op een piano allerlei oefeningen begeleidde die ik natuurlijk dappertjes meedeed. Armen omhoog, armen omlaag, zwaaien met die benen!
Daarna volgde "groenteman, wat eten we vandaag?"
En dan, het ultieme genot: Kleutertje Luister.
Verhaaltjes, muziekjes, Paulus de Boskabouter en mijn kleutergeluk was compleet.

Gekluisterd aan de radio kon mijn moeder eindelijk iets voor zichzelf doen, ze had geen kind meer aan mij.

Nee, ik vind niet dat alles beter was vroeger. Maar sommige dingen waren gewoon leuk(er) ...........



https://www.youtube.com/watch?v=M4FJcahKotc

Het Heerlijke Huishouden.

Wat was het toch allemaal simpel vroeger.
Je had overal een vaste dag voor en hoefde nooit te bedenken wat je maandag nou eens zou gaan doen.
Wassen natuurlijk!
Je nam een grote wasketel, zette die op het vuur, kookte de lakens, stampte wat met een stok door de was en uiteindelijk kon je relaxt gaan spoelen. Met de hand uiteraard. Bij hardnekkige vlekken gebruikte je nog even het wasbord en met rode en schrale handen haalde je de hele boel door de wringer.
Dan nog even aan de waslijn of op het bleekveldje te drogen en je bed was alweer klaar om opgemaakt te worden.
Onderlaken, slopen, bovenlaken en naar gelang het jaargetijde en de temperatuur één, twee, drie of vier dekens. Rand omslaan en hopla, je bed was weer schoon en fris.
Een kind kan de was doen nietwaar?
Tegenwoordig is het allemaal een stuk ingewikkelder.
Op welke dag moet je nu wassen?
Als de wasmand vol is dan maar.
Dekbedovertrek ( wie o wie heeft toch ooit bedacht dat we massaal de wollen deken hebben afgeschaft?) , hoeslaken en slopen in de wasmachine. Knopje indrukken en wachten tot de was klaar is. Dan de slopen uit het overtrek peuteren want die komen er elke keer op miraculeuze wijze in, de hele boel in de droger en als de bevrijdende piepjes klinken weer de slopen uit het overtrek peuteren.
Even controleren of alles echt droog is en indien nodig nog maar een rondje droger draaien.
Dan het hoeslaken om het matras wurmen. Als je net de ene kant erom gefrummeld hebt schiet de andere kant er weer uit. Boven op het matras proberen je armen uit te rekken tot de breedte van je bed.
Met een rood hoofd lukt het eindelijk alle vier de punten netjes om de hoeken van het matras te krijgen.
Slopen om de kussens, een eitje.
Dan volgt het grootste genot, je dekbed in het overtrek stoppen.
Binnenste buiten, achterste voren, onderste boven klim je met dekbed en al  in je overtrek tot je eindelijk twee punten beet hebt. Kreunend en steunend schud je het geheel van onderen naar boven of andersom tot ook de zijkanten enigszins op de juiste plek zijn.
Na nog een paar keer flink schudden en trekken zit dat ding eindelijk in zijn overtrek. Met een rood en schraal hoofd nog even de laatste rimpeltjes gladstrijken en je bed is weer schoon en fris.
Welk kind doet nu nog de was?

En na al deze huishoudelijke bezigheden haal ik een eerder gekookte maaltijd uit de diepvries, zet deze in de magnetron en mijmer nog een beetje over hoe simpel Het Huishouden vroeger was ...... :-D

Stoere jongens, ferme knapen.

Twee jaar geleden hebben we voor een prikkie een polyester sloep met trailer op de kop getikt.
Een opknappertje maar daar had Peter geen enkel probleem mee.
Wekenlang werd er geschuurd, geplamuurd en geverfd en het resultaat mag er zijn.
Een mooi bootje is het geworden, met een speciaal voor mij gemaakt bankje voorin, een biminitop en een compleet gerestaureerde trailer die nu letterlijk loopt als een lier.

Als het weer het toelaat, en onze tijd natuurlijk, gaan we graag een stukje varen. We rijden dan naar een klein haventje bij ons in de buurt met een boothelling en kieperen het bootje het water in.
Of liever gezegd ik sta aan de kant, hou een touwtje vast en Peter liert de boot het water in.

Als het hele spul dobbert wordt de buitenboordmotor gestart, klim ik voorin, gooien we de trossen los en varen we het haventje uit.

Het varen laat ik graag aan Peter over. Ik zit wel prinsesheerlijk op mijn bankje voorin, een goed gevulde koelbox en ons schippershondje aan mijn voeten, pet en zonnebril op, lekker genietend en kijkend.
Ik heb het wel geprobeerd hoor, dat varen,  maar ik vergeet telkens weer dat als je rechtsaf wilt, stuurboord in vaktermen, je de stuurboom, of hoe zoiets ook maar heet, links moet duwen.
Nadat we door mijn stuurmanskunsten een keer vast kwamen te zitten heeft Peter het roer weer in eigen handen genomen en heb ik mezelf compleet vrijwillig tot ketelbinkie gepromoveerd.

De rol van bijvaarder bevalt me prima, ik heb genoeg te zien onderweg. Zo nu en dan kom ik in actie bij een sluis, maar ik geniet vooral van alles wat ik onderweg zie.

Ook op het water kom je van alles tegen. Gezinnetjes die voorzichtig varen, badkuipjes met motor, waterfietsen die compleet vast zitten en ferme jongens, stoere knapen met 250 pk motoren die je meewarend kijkend voorbij stuiven en een enorme boeggolf achterlaten waarvan ze hopen dat je er kleddernat van wordt. Gelukkig is Peter een ervaren stuurman en weet precies hoe je de golven moet breken. ( Vergeef me dat ik als landrot hier en daar vast wat zeemanstermen doorelkaar heen smijt ...)

Op de terugweg van één van onze tochtjes kwam ons een boot achterop met een enorme motor. Aan boord twee zeer ferme jongens en behoorlijk stoere knapen. Je kent dat wel, duur merk t-shirt aan, een Ray Ban zonnebril op hun zeer gebruinde neuzen, zo'n lange korte broek, ook van een duur merk, witte sokken en sportschoenen.
Peter nam bij het haventje gas terug, niet dat we erg hard gingen met ons 5 pk-tje, om rustig naar de boothelling te varen zonder boten die in de haven lagen te storen.
De stoere jongens vonden natuurlijk dat ze er nog wel even voorbij konden om zo als eerste bij de helling aan te komen.
Best hoor, wij hadden geen haast en gingen rustig aan de steiger liggen wachten tot het onze beurt was.
Nou zag Peter al aan de manier waarop ze heel ferm en stoer de trailer het water in reden dat ze dit nog niet zo heel erg vaak hadden gedaan.
Tja, en wat doe je dan als ervaren schipper? Je gaat lekker aan de wal staan wachten tot je kunt lachen.
Tuurlijk, de beste stuurlui staan aan wal maar in dit geval was dat ook echt zo.
Er werd gestunteld door de stoere jongens en die ferme knapen kregen met geen mogelijkheid hun boot weer op de trailer.
Na een kwartiertje of zo kon Peter zich niet langer beheersen en vroeg heel tactvol of ze vaak met hun boot op pad waren.
Nee, was het antwoord, dit is de eerste keer.
Zonder een spier te vertrekken, knap hoor want ik lag ondertussen al in een deuk, bood Peter wat hulp aan.
Ondertussen waren hun hoofden niet meer bruin maar knalrood aangelopen en aangezien Peter wel wat spierballen in zijn merkloze t-shirt heeft werd de hulp dankbaar aanvaard.
Boot weer los, lierband uit de knoop, trailer meer in het midden, drie flinke zwaaien van Peter aan de lier en de boot zat op de trailer.
Nog even wat stoere zeemanspraat en na een hartelijk bedankje vertrokken de ferme knapen met hun boot richting huis.
En konden wij eindelijk ons bootje uit het water hijsen wat in nog geen 5 minuten bekeken was.

De hele terugweg naar huis keken we elkaar om de paar minuten aan en lagen we weer in een deuk om die stoere jongens en ferme knapen.

En wat eet je dan na zo'n zeemansavontuur?

Captain's Dinner natuurlijk!

Wegwerkzaamheden.

Soms verdenk ik de planners van de wegenbouw er wel eens van een sadistisch genoegen te scheppen in het zoveel mogelijk wegen tegelijkertijd af te sluiten i.v.m. onderhoud.
Ik vermoed dat ze eerst de kaart van een bepaalde regio erbij halen en dan besluiten dat alle wegen van A naar B, op één rijstrookje na, best tegelijk dicht kunnen.
En dan kom je als nietsvermoedende automobilist opeens terecht in een oerwoud van gele borden.
Omleiding, verkeershinder, volg A, volg B.
Zwetend probeer je dan een weg te vinden in dat gele oerwoud. En als je dan eindelijk, na vele volg A's en volg B's op dat ene rijstrookje beland bent, sta je gezellig tandenknarsend met duizenden verdwaalde automobilisten in een kilometers lange file.
En ik weet zeker dat ik ze langs de kant van de weg heb zien staan, die planners, in een wegenbouw busje, gniffelend.
Nou kun je zelf natuurlijk ook proberen een B route te vinden.
Met mijn enorme topografische kennis betekent dat al gauw dat ik waarschijnlijk via Friesland van Veendam naar Groningen rijd.
Daar heeft het thuisfront wat op gevonden. Hij weet elk weggetje, paadje, elke sluiproute in de omgeving maar weet ook dat als hij zegt dat ik twee keer links en dan drie keer rechts moet ik geheid heel ergens anders uitkom. Maar als ik het een keertje rijd vergeet ik het nooit weer.
Dus hopla, op een avond samen in de auto een alternatieve route rijden.
En wat kwamen we tegen onderweg? Een geweldig hondenuitlaatbos!
Losloopgebied, water en heerlijk rustig.
Wij lopen nu elke dag in dat bos dankzij jullie geplan.
Waar? In Tripscompagnie. Tripscompagnie? Nog nooit van gehoord. Maar je kunt er zelfs asperges kopen onderweg en aardappelen en kaas.
Dus planners ..... bedankt!

P.s.
Geen voorzieningen dus zelf versnaperingen meenemen.

Het ei van Columbus.

Volgens mijn omgeving kan ik best lekker koken. Een sterrenkok ben ik niet maar ik kan me heel aardig en smaakvol redden in de keuken.
Ik durf te experimenteren, sla er kookboeken op na en kan het niet laten overal een vleugje "Ineke" aan te geven.
Een snufje dit, een lepeltje dat, een scheutje zo. Ruiken, proeven en kijken.
Of het nu gaat om een stamppotje, éénpansgerecht of iets meergangerigs.

Nou zijn er van die hele stomme, simpele dingen die ik maar niet onder de knie krijg.
Wat dacht je van een gepocheerd eitje. Hoe moeilijk kan dat zijn. Zucht...
Talloze manieren heb ik geprobeerd. Eindeloze verhoudingen qua water en azijn. Diverse soorten azijn. Elk filmpje heb ik bekeken. Ik heb me wezenloos geroerd aan draaikolken. Op den duur had ik zulke grote draaikolken dat de Titanic er makkelijk schipbreuk in had kunnen lijden.
Ik heb zo ongeveer het ei onder de kip vandaan getrokken onder luid gekakel ( van de kip ) om maar zoveel mogelijk tegemoet te komen aan het begrip "kakelvers".
Van zachtjes vanuit een kopje in het net niet bruisende water gieten tot en met het ei met een soeplepel in het azijnwater vleien.
Ik kreeg alleen maar een vreemdsoortig gevormd frommeltje.

En toen zag ik het licht! Of liever gezegd vond ik het ei van Columbus. Dankzij de Allerhande. ( Geen reclame, ik heb geen aandelen en ben niet aansprakelijk voor de inhoud ;-)  ).
Bekleed een kommetje of kopje ruim met vershoudfolie en smeer dat licht in met olie. Breek daar een ei in. Draai de folie aan de bovenkant dicht en doe dat pakketje voorzichtig in een pan met water dat net tegen de kook aan is. Laat 4 minuten pocheren. Haal het pakketje uit het water en verwijder voorzichtig de folie.
Hadden ze dat nou niet even eerder kunnen bedenken?

Vanavond eten we huisgemaakte aardappelsalade met een gepocheerd ei!

Kook 500 gram vastkokende krieltjes met schil bijna gaar in 1 liter bouillon. ( Roseval, Opperdoezer )
Draai het vuur uit en laat nog 10 minuten nagaren in de bouillon.
Giet de aardappeltje af en bewaar een flinke scheut van de bouillon.
Maak een sausje van de bouillon, een scheut azijn, een aantal flinke lepels mayonaise en versgemalen peper. Als je het graag wat pittig hebt nog een lepel mosterd.
Snijd de nog warme aardappeltjes zodra ze te hanteren zijn in plakjes en meng ze met de saus. Mag best royaal zijn, doordat de aardappels nog warm zijn zullen ze veel saus opnemen.
Snijd een handvol augurkjes in snippers en meng alles goed dooreen.
Laat minstens een paar uur afkoelen.
Dit is de basis.
Maak de salade verder af naar eigen smaak. Met of zonder vlees, vis, kruiden, of doe eens Gronings! Meng er flinterdunne plakjes droge worst door. Of chorizo en kappertjes. Een restant gaar rundvlees. Olijven en feta, laat je fantasie erop los.
En maak het geheel af met een fantastisch gepocheerd eitje.....

Wie wat bewaart die heeft wat.

Ongetwijfeld zijn wij niet het enige stel dat regelmatig keuvelt en kibbelt over opruimen, bewaren en weggooien.
Nou geef ik toe, ik kan er zelf ook wat van, van bewaren bedoel ik.
Maar natuurlijk zijn alle dingen die IK in laatjes, kastjes of de kelder bewaar uitermate nuttig en onmisbaar.
Wat is er nou mis met een hele la vol snoertjes, stekkertjes en opladers? Niets toch? Je zult maar zoiets nodig hebben en misgrijpen.
En ongetwijfeld ben ik ook niet de enige vrouw die de wenkbrauwen fronst bij alles wat manlief verzamelt en bewaart. Wat heb je nou aan een garage vol plankjes, schroefjes, boutjes en moertjes? Niets toch?

Al een poosje zie ik op Facebook allerlei steigerhouten spullen voorbij komen.
Dat steigerhout vind ik persoonlijk niet zo mooi maar de ideeën soms wel.
Opeens zag ik een wandbord en liet dat aan manlief zien. Dat leek me wel leuk voor een nog steeds kale plek aan de muur in onze woonkamer.
Manlief knikte welwillend. Ja hoor leuk.
Na het eten moest hij opeens vreselijk dringend iets doen in de garage. Ik bemoei me nooit met die garage vol plankjes, schroefjes, boutjes en moertjes. Aangezien zijn brommers daar ook staan dacht ik dat hij iets brommerigs ging doen. Dat gebeurt namelijk regelmatig.
Na een paar uur kwam hij weer binnen om een kopje koffie te drinken. En vroeg of ik even mee ging naar de garage.
Zuchtend slofte ik mee, ik zou wel weer een motorblokje met een prachtig knetterend geluid moeten bewonderen.
En daar lag hij dan, op de werkbank, een wandbord! Precies zoals ik had laten zien. Eigenlijk nog mooier, gemaakt van plankjes, schroefjes, boutjes en moertjes die hij had bewaard.......

Vanaf nu zal ik nooit meer zuchten, kreunen, steunen of mijn wenkbrauwen fronsen als er weer een plankje, schroefje, boutje of moertje bewaard wordt.

Nou zag ik laatst toch een heel leuk hoekbankje voor bij de eettafel...........

De digitale wereld

Soms vraag ik me wel eens af hoe de wereld eruit zag voor de digitale revolutie.
En voel me opeens stokoud.... ;-)
Ik kreeg vroeger een dubbeltje mee zodat ik in een telefooncel naar huis kon bellen als er iets was. Telefooncel? Ja, zo'n openbaar hokje met een hoorn aan een draadje en als je geluk had zelfs een telefoonboek. En een gleufje waar je een dubbeltje of kwartje in kon gooien.
En als je dan iemand aan de lijn kreeg hoefde je nooit te vragen "waar ben je?''. Degene was toch gewoon thuis?
Mijn eerste mobiel was een sensatie. Model koelkast, ik had er zo ongeveer een boodschappentas voor nodig en je kon er .... mee bellen dus. En met een beetje luxe een sms mee versturen. Moest de andere partij dat natuurlijk wel kunnen ontvangen.
De volgende stap was mms. Joepie, plaatjes en foto's, mits je een kleurenscherm had.
En nu? Ik geloof dat ik zo ongeveer alles kan met mijn mobieltje. Mailen, foto's maken, appen, internetten en zelfs bellen.
Mijn eerste computer kreeg ik op mijn 40-ste. Inmiddels bezit ik laptop nummer zoveel, tablet en een smartphone. En ik weet ook nog eens hoe het, in grote lijnen, werkt.
Inbellen, weten jullie nog? Handen vol geld kostte dat.
Maar wat een ervaring, zomaar contact met iedereen over de hele wereld. Tjonge, dat was wat! Muziek downloaden duurde een eeuwigheid maar dan had je ook wat.
En eigenlijk vind ik dat allemaal nog steeds heel bijzonder. Waar je ook bent je kunt overal van je laten horen, een berichtje sturen, op facebook kletsen, foto's sturen. Ik geniet ervan maar probeer daar toch ook mijn eigen balans in te vinden. Ik wil niet altijd bereikbaar zijn, heb er geen behoefte aan om in de supermarkt naar huis te bellen dat de sperziebonen in de aanbieding zijn of tijdens een visite, etentje, in de bus of waar dan ook aldoor met mijn "social media" bezig te zijn. Dan ben ik gewoon sociaal en praat met mensen.
Praten: je weet wel, met je mond, met oogcontact, what's appen in het echt...:-D

Genoeg gemijmer, ik kook nog steeds in de niet digitale keuken. Met een pan op het vuur. En een doekje om het gasfornuis schoon te maken.