Van het één komt het ander....

Meneer P. had op een mooie zaterdag opeens het lumineuze idee naar een ander bed te gaan kijken.
We "kibbelden" al maanden over ons (toen nog) huidige bed.
Ik wilde weer een boxspring, meneer P. een "gewoon" bed.
Wij naar de beddenwinkel. Dat zou wat worden, zucht....
Ik ging linksaf, meneer P. ging rechtsaf.
En opeens kwamen we elkaar tegen bij een bed dat we allebei mooi vonden!
De koop was gauw gesloten, een paar hele goede matrassen erbij en allebei tevreden verlieten we het beddenparadijs.
Tja, wat nu met het oude bed? Even op marktplaats zetten. Levertijd nieuw bed was 4 weken dus tijd genoeg het "oude" bed te verkopen.
Tot mijn grote schrik was ons bed binnen één dag verkocht.
Weg is weg dachten we. Dan maar een paar weekjes kamperen.
Maar ja, van het één komt dus het ander.
Slaapkamer leeg, en wederom had meneer P. een lumineus idee. Het meest ideale moment de slaapkamer te verven en op te knappen.
Op naar de Ga..pieeeeeeep en verf uitgezocht.
Een lading kwasten, rollertjes, roerstaafjes, schuurpapier en verf rijker begonnen we opgewekt aan de klus.
De kozijnen waren het probleem niet. We wonen in een oud huis en hebben kleine ramen, dus kleine kozijnen.
Maar de complete linkerkant van onze slaapkamer is voorzien van louvredeurtjes.
De hele schuine wand is ooit omgetoverd tot een enorme kastwand met maar liefst 8, 8? ja 8 louvredeuren.
Wel eens louvredeuren geverfd? Ik bedoel maar.
Enthousiast gingen we aan de slag. Elk randje, elk richeltje van de louvredeurtjes werd minutieus in de verf gezet.
Nou zit ik al onder de verf als ik op 5 meter afstand sta te kijken als iemand anders verft. Kun je nagaan hoe ik eruit zie als ik zelf verf.
Nou vind ik dus zelf dat ik best wel praktisch ben.
Dat zelfbeeld heeft na vanavond een flinke deuk gekregen.
Het werd na gedane arbeid hoog nodig tijd eens een flinke douche te nemen.
Verfboel opgeruimd, kwasten in de diepvries en ik zou wat schone kleren pakken....
Kwam mijn praktische ik opeens tot de ontdekking dat alles, inclusief de handvatten van de louvredeuren waarachter mijn kledingkasten schuilgaan, nog nat waren en ik ze niet kon openen.
Help, geen schone kleren!

Gelukkig hebben we de handdoeken in een andere, niet geverfde kast.

Nu zit ik hier, gedoucht en wel in een lichtelijk vreemde outfit bij te komen van al het verfgeweld en heb me heel praktisch een lekker wijntje ingeschonken.

En duik strakjes mijn kampeerbed in en droom alvast van ons nieuwe bed en neem me stellig voor nooit, maar dan ook nooit meer te reageren op welk lumineus idee van meneer P. dan ook.

Gemengde gevoelens.

Soms heb je er opeens een jaarwisseling tussen met gemengde gevoelens.
Waarbij de melancholie plotseling om de hoek komt kijken.
Nou ben ik van nature geen dramatisch ingesteld persoon, maar dit jaar komt bij mij de melancholie gewoon even langs.
Nou ja, dan laat ik die maar binnen, is dat ook maar weer gebeurd.

Elk jaar heeft uiteraard zowel diepte- als hoogtepunten.
En soms komt alles bij elkaar en haal je in je hoofd herinneringen op.
Denk je opeens aan iemand die er niet meer is, of juist aan iemand die er gelukkig nog wel is.

Breek je met bepaalde tradities, of houdt ze juist in ere. Of begint met een nieuwe traditie! ( Deze moet ik nog even bedenken ...)

Dit jaar bak ik geen oliebollen. Bakken we geen kniepertjes. Maar gaan we wel voor gevulde eieren en de traditionele pan met snert.

Nee, niks zieligs, gewoon een jaaruiteinde van bezinning.

Wat klinkt dit opeens filosofisch!

Haha, bezinning met een flinke dosis humor en zelfspot hoor!

Ondertussen zit ik hier met een zeer drukke hond die gelukkig niet bang is voor vuurwerk maar het er wel heel druk mee heeft op zijn manier. We hebben een extra mandje bij de t.v. neergezet, de t.v. wat harder aan en dat gaat prima. Helaas is het niet voor elk dier zo.

Tussen alle bedrijven door ben ik de hapjes voor vanavond aan het maken, brul zo nu en dan een liedje mee, pink een traantje weg, (glim)lach bij een fijne herinnering en kan me eigenlijk helemaal niet voorstellen dat er zomaar weer een heel jaar voorbij is.
Zucht ....... waar blijft de tijd toch?

Ik eindig dit blogje dan ook maar met een uitspraak van mijn moeder ( als kind vroeg ik haar de oren van de kop, dus ook waar de tijd bleef) : daar maken ze nieuwe tijd van.

En zo is het maar net!

Op naar de nieuwe tijd, gemaakt van de oude tijd.

Einde van dit filosofisch verhaaltje.

Iedereen die dit leest wens ik een fijne jaarwisseling toe.

Met of zonder oliebollen, kniepertjes, snert, hapjes, vuurwerk en tradities!

Op de valreep.

Het einde van 2014 is in zicht.
Iedereen is vast bezig met allerlei voorbereidingen, herinneringen op allerlei gebied.
Ik doe dit jaar niet mee aan het fantastische jaar gebeuren van facebook.
Niet voor iedereen was het een fantastisch jaar.
Toch nog even een kleine terugblik met humor om het jaar af te sluiten.
De laatste verjaarde blunder zal ik maar zeggen.

Wederom vond het plaats op Kardinge.
Elk jaar op 1 januari werden er de zogenaamde nieuwjaarsritten gereden. Op de schaats wel te verstaan.
Het hele gebeuren werd voorafgegaan met een vreugdevol samenzijn onder het genot van warme chocolademelk.
Die chocolademelk werd door ons geleverd aan de rand van de ijsbaan in grote containers.
Op het moment dat de wedstrijden begonnen waren werd aan mij gevraagd die containers van de ijsbaan af te halen.
Natuurlijk wilde ik dat met veel plezier doen.
Ik toog met een Marietje ( karretje) richting ijsbaan om de hele heisa op te halen.
Enthousiast als ik ben laadde ik de chocomelkcontainers op mijn karretje waarbij ik de eerste de beste stekker die ik tegen kwam resoluut uit het stopcontact trok.

Opeens zag ik wat verbijsterde blikken van schaatsers toen ze richting scorebord kwamen. En er stoven plotseling wat juryleden de ijsbaan op.
Wat was er toch aan de hand?
Oeps, ik had nietsvermoedend per ongeluk de stekker van het scorebord in plaats van die van de container enthousiast uit het stopcontact getrokken.
Mijn poging om deze fout nog gauw te herstellen door middel van de stekker er weer heel snel in te stoppen mislukte helaas.
De score bleef 000,000

Met een rood hoofd vertrok ik naar boven, met lege containers chocomelk.
Op de vraag waarom heb je zo'n rood hoofd heb ik wijselijk niet gereageerd.
Pas later, heel veel later, heb ik verteld wat ik had uitgespookt.
En ik hoefde nooit meer op 1 januari chocomelkcontainers op te halen.....

Langs deze weg wil ik iedereen fijne herinneringsdagen toewensen.
Mooie, komische, verdrietige, humorvolle, maar vooral met de blik gericht op de toekomst en de tijd om alles een plekje te geven.

Blunders.

Wie maakt er nou nooit eens een blunder op zijn/haar werk?
Nou, ik kan er een boekje over schrijven. Of een blogje.

Jaren geleden werkte ik op sportcentrum Kardinge in Groningen. Volgens mij is mijn blunder ondertussen verjaard dus durf ik het hier nu wel neer te zetten.

Er vond een prijsuitreiking plaats bij ons, in de V.I.P.-room. De stimuleringssportprijs.
Alle hotemetoten waren aanwezig: de burgemeester, de wethouder sportzaken, de schrijvende pers ( ja, schrijvende, er bestond nog geen twitter, facebook of ander sociale media gelukkig....) en de presentator Jacques d'Ancona.

Nou hadden wij in die tijd een vreemd omroepsysteem. Alle luidsprekers en microfoons waren met elkaar verbonden. Als wij dus iets brulden in de microfoon in het restaurant, waar ik op dat moment werkzaam was,  kon je dit in het complete gebouw horen, tot op het terras aan toe.
Aangezien de prijsuitreiking plaats vond in de V.I.P,-room, ook verbonden met die microfoon, werd ons dan ook vriendelijk maar dringend verzocht niets door de microfoon te roepen.

Natuurlijk deden we dat niet, ben je gek!

Ons restaurant had een afhaal/bonnensysteem. Iemand bestelde wat te eten en wij riepen door die microfoon dat de bestelling klaar was en afgehaald kon worden.

Begint er inmiddels al een klein lichtje te branden?

Tja, de eerste tijd ging het prima hoor, Geen vuiltje aan de lucht. Het restaurant draaide geluidloos, de prijsuitreiking was in volle gang en verliep vlekkeloos.

Tot het opeens erg druk werd en de bestellingen ons om de oren vlogen.
En ondergetekende in de hectiek helemaal vergat dat de microfoon niet gebruikt mocht worden.
Net op het moment dat Jacques wilde aankondigen wie de prijs had gewonnen brulde ik :"Bestelling 22 staat voor u klaar, 2 patat, 3 frikandellen en 1 kroket".
Kreun......mijn baas kwam met een rood hoofd uit de V.I.P.-room rennen . Ik dacht van kwaadheid en ik dacht: "nu word ik ontslagen!"
Dat rode hoofd was echter van het ingehouden lachen.....
Hij heeft eerst een tijd in de keuken op een kruk zitten brullen van het lachen, ik had me ondertussen verstopt in de afwaskeuken en heb me de rest van mijn dienst niet meer laten zien achter de bar.
Hij vertelde dat iedereen opeens overeind schoot en de pers begon te schrijven.
Ik durfde de volgende dag geen krant in te kijken en ben hier jaren mee geplaagd.
Elke keer als er iets te doen was in de V.I.P.-room en ik had dienst, werd de microfoon demonstratief afgeplakt met meters tape!
Gelukkig heeft men het systeem later aangepast.


Maar nog steeds als ik een patatje eet met een frikandel of kroket moet ik hieraan denken.

Vanavond gaan we voor bestelling 22. Patat met een kroket en een frikandel. Hahaha.

Vrouw zoekt absoluut geen boer!

Eerlijk, ik heb ze allemaal geprobeerd.
Maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het niet in me heb.
Doodongelukkig word ik van zaaien, oogsten, melken, eieren rapen, voeren, ploegen, hooien, tomaten plukken etc.
Dus voor mij geen Farmville, Landleven, Happy Acres en alles wat met boerderijen te maken heeft.
Ik word helemaal nerveus als ik op een trekker rondscheur om op tijd de oogst binnen te halen. Compleet van slag ben ik als ik mijn gewassen laat verpieteren omdat ik vergeet ze water te geven.
Slapeloze nachten heb ik omdat mijn koeien gemolken moeten worden en de kippen van slag zijn omdat ik de eieren niet op tijd raap.

Nee, het boerenleven is niets voor mij.

Nou heb ik begrepen dat het uit den boze is vrienden ongevraagd uit te nodigen voor spelletjes.
Dat zal ik dan ook zeker niet doen.
Voor je het weet word je ontvriend en nog een trauma erbij kan ik niet gebruiken hoor!

Maar, als je het persé wilt weten, ik vind Pearl's Peril erg leuk. En Cookie Jam, Pig & Dragon, Candy Crush Soda, Solitale Dragon Solitaire, Atlantis Adventure, Monster Busters, Fruit Farm Frenzy, Magic Kitchen.
Verder nergens om hoor, gewoon ter informatie .... :-D

Zucht ... ik denk dat ik vanavond maar eens "boeren"kool ga eten.
En ik ga wat boerderijmini's naar het overbuurmeisje brengen.

En mocht ik ooit vrijgezel worden, ik zal me nooit en te nimmer aanmelden voor boer zoekt vrouw!!!!!

Kleutertje luister.

Wees gerust, ik ben niet kinds aan het worden.
Vorige week was ik met mijn moeder wat herinneringen aan het ophalen.
We kregen het opeens over mijn peuter- en kleutertijd.
En dat begrippen zoals BSO en NSO nog niet bestonden. En dat de term "tweeverdieners"  nog niet was uitgevonden.
Nee, de vader des huizes vertrok 's morgens fluitend per fiets naar zijn werk en de moeder des huizes bleef thuis. Om de hele dag het huishouden te doen.
De kleuterschool was zo ongeveer het eerste waar je als 4 jarige naar toe mocht. Ja, mocht, want de leerplicht begon bij 6 jaar.
Als mijn vader dus fluitend op zijn fiets werkwaarts was vertrokken bleven mijn moeder en ik gezellig thuis. Om dan "samen" het huishouden te doen.
Het schijnt dat ik een "voorlijk" kind was. Hoe mijn moeder daar nou weer bijkwam...geen idee!
Ik kon lezen toen ik drie was, een beetje schrijven en tellen en wilde overal mee helpen, wilde alles zelf doen en tetterde haar de hele dag de oren van haar hoofd. Hoezo voorlijk!

De morgen begon met aankleden, zelf doen natuurlijk, en daar was ik dan een poosje zoet mee, tot grote vreugde van mijn moeder uiteraard. Die kon dan ondertussen alvast wat huishoudelijke klusjes verrichten.
Nadat ik mezelf had aangekleed begon het grote helpen van mijn kant. In de slaapkamers hadden we linoleum vloeren die regelmatig gepoetst werden.
Mijn moeder knoopte dan stofdoeken om mijn voeten en onder het luidkeels genot van muziek, wat een grote rol speelde in ons huishouden, poetste ik de vloer. Swingend op het ritme van Dry Bones....

Ons huishouden was voor die tijd redelijk modern. Wij hadden een pick-up waar mijn moeder een hele serie singletjes oplegde. Van Wim Sonneveld tot Annie M.G. Smidt. Van Catootje tot Dikkertje Dap, ik brul ze allemaal nog mee als ik ze hoor.
Tot het tijd was voor Kleutertje Luister.
De exacte volgorde weet ik niet meer, maar na gedane voetpoetswerkzaamheden was het tijd voor een pauze. Mijn moeder nam een kopje koffie, ik kreeg thee en de radio ging aan.
Ochtendgymnastiek, een meneer die op een piano allerlei oefeningen begeleidde die ik natuurlijk dappertjes meedeed. Armen omhoog, armen omlaag, zwaaien met die benen!
Daarna volgde "groenteman, wat eten we vandaag?"
En dan, het ultieme genot: Kleutertje Luister.
Verhaaltjes, muziekjes, Paulus de Boskabouter en mijn kleutergeluk was compleet.

Gekluisterd aan de radio kon mijn moeder eindelijk iets voor zichzelf doen, ze had geen kind meer aan mij.

Nee, ik vind niet dat alles beter was vroeger. Maar sommige dingen waren gewoon leuk(er) ...........



https://www.youtube.com/watch?v=M4FJcahKotc

Het Heerlijke Huishouden.

Wat was het toch allemaal simpel vroeger.
Je had overal een vaste dag voor en hoefde nooit te bedenken wat je maandag nou eens zou gaan doen.
Wassen natuurlijk!
Je nam een grote wasketel, zette die op het vuur, kookte de lakens, stampte wat met een stok door de was en uiteindelijk kon je relaxt gaan spoelen. Met de hand uiteraard. Bij hardnekkige vlekken gebruikte je nog even het wasbord en met rode en schrale handen haalde je de hele boel door de wringer.
Dan nog even aan de waslijn of op het bleekveldje te drogen en je bed was alweer klaar om opgemaakt te worden.
Onderlaken, slopen, bovenlaken en naar gelang het jaargetijde en de temperatuur één, twee, drie of vier dekens. Rand omslaan en hopla, je bed was weer schoon en fris.
Een kind kan de was doen nietwaar?
Tegenwoordig is het allemaal een stuk ingewikkelder.
Op welke dag moet je nu wassen?
Als de wasmand vol is dan maar.
Dekbedovertrek ( wie o wie heeft toch ooit bedacht dat we massaal de wollen deken hebben afgeschaft?) , hoeslaken en slopen in de wasmachine. Knopje indrukken en wachten tot de was klaar is. Dan de slopen uit het overtrek peuteren want die komen er elke keer op miraculeuze wijze in, de hele boel in de droger en als de bevrijdende piepjes klinken weer de slopen uit het overtrek peuteren.
Even controleren of alles echt droog is en indien nodig nog maar een rondje droger draaien.
Dan het hoeslaken om het matras wurmen. Als je net de ene kant erom gefrummeld hebt schiet de andere kant er weer uit. Boven op het matras proberen je armen uit te rekken tot de breedte van je bed.
Met een rood hoofd lukt het eindelijk alle vier de punten netjes om de hoeken van het matras te krijgen.
Slopen om de kussens, een eitje.
Dan volgt het grootste genot, je dekbed in het overtrek stoppen.
Binnenste buiten, achterste voren, onderste boven klim je met dekbed en al  in je overtrek tot je eindelijk twee punten beet hebt. Kreunend en steunend schud je het geheel van onderen naar boven of andersom tot ook de zijkanten enigszins op de juiste plek zijn.
Na nog een paar keer flink schudden en trekken zit dat ding eindelijk in zijn overtrek. Met een rood en schraal hoofd nog even de laatste rimpeltjes gladstrijken en je bed is weer schoon en fris.
Welk kind doet nu nog de was?

En na al deze huishoudelijke bezigheden haal ik een eerder gekookte maaltijd uit de diepvries, zet deze in de magnetron en mijmer nog een beetje over hoe simpel Het Huishouden vroeger was ...... :-D