Het Dorp

Nee, dit gaat niet over  het onvergetelijke lied van Wim Sonneveld.

Na het Opzetten van de Kunstkerstboom is Het Dorp aan de beurt.
Elk jaar maak ik een dorpje op het dressoir.
En net zoals bij de boom ben ik daarin een ontzettend Pietje Precies.

Allereerst moet het dressoir, zonder plastic rozen, ontruimd worden. Ik pak de hele boel in een doos en hoop dat ik over een paar weken nog weet waar ik alles gelaten heb.

Eerst de ondergrond, een wit fleece kleed.
Dan de compositie.
Welk huisje komt waar?
Waar laat ik de lampjes, de snoertjes, de bomen?
Bij mij mag er geen snoertje zichtbaar zijn.
Ik frommel en frutsel net zo lang tot alles naar mijn zin staat.
Peter is dan meestal het huis al uitgevlucht.....

En dan volgt de afwerking, de finishing touch.
Met eindeloos geduld ben ik in de weer met plukjes kunstsneeuw.
Werk hier een snoertje weg, daar een batterijdingetje, net zolang tot het geheel op een winters sneeuwlandschap lijkt zonder zichtbare snoeren of batterijkastjes.
Die zitten netjes verstopt onder de sneeuw.

Het enige "probleem" is dat ik alleen weet waar alle aan- en uitknopjes onder de sneeuw verstopt zitten.
Met als resultaat dat ik dan ook degene ben die elke dag alles aan en uit doe. :-D

Maar ........ ik doe het gewoon elk jaar weer, op mijn dressoir, zonder plastic rozen.

De Kunstkerstboom.

Als je denkt dat het opzetten van een kunstkerstboom een eenvoudige klus is, heb je het helemaal mis.
Tenminste hier, in huize Pietje Precies.
Ik heb al eens eerder geschreven dat ik elk jaar mopper dat ik dit nooit meer doe, maar toch, elk jaar halverwege november de Kerstkriebels weer toeslaan.
Heel voorzichtig begin ik dan echtgenoot erop voor te bereiden dat de kerstspullen binnenkort weer van zolder afgehaald moeten worden.
Na het gebruikelijke gemopper, gezucht en gekreun wordt de trap gehaald en komt doos, na doos, na doos van zolder.
Het lijkt wel of het elk jaar meer wordt, en dat is natuurlijk ook zo aangezien ik het niet kan laten elk jaar iets te kopen wat ik opeens nog vreselijk dringend nodig heb. :-D

En dan begint het Grote Kerstprutsen!
Deel voor deel sleep ik als eerste de kerstboom naar beneden.
Na bijna een jaar opgesloten in een doos op zolder te zijn geweest, zijn alle takken wat stram en stijf.
Niks geen simpel openklappen en hij staat, nee, elke tak wordt gerangschikt, gebogen en op de juiste plaats gezet totdat er geen draadje van de lampjes of de stam meer te zien is.
Uren later zijn de ballen aan de beurt.
Elke bal wordt met een rood strikje zorgvuldig aan de, inmiddels soepele takken, bevestigd.
Als laatste, ik zit inmiddels onder de schrammen en glitters, volgt het bedekken met engelenhaar.
Dat is gewoon een tik van mij, ik vind het mooi als de kerstboom er een beetje diffuus uitziet.
Geen felle lampjes, maar een wat verborgen schijnsel.

Ook al zeg ik het zelf, na uren prutsen, mag het eindresultaat er zijn.

En nu staan er slecht een doosje of tien met huisjes, lampjes, dorpjes ........... maar dat is voor morgen.

Ik denk dat we maar een patatje gaan eten, hahaha!

Groeisoep.

Er zijn van die gerechten waarvan het me maar niet lukt een kleine hoeveelheid te maken.
Soep is er één van.
Vooral maaltijdsoep.
Elke keer neem ik me voor deze keer niet meer dan 1, hooguit 1 1/2 liter soep te fabriceren.
En elke keer eindig ik met een pan soep genoeg om de hele straat te voorzien en ook nog eens de halve diepvries.
Zo ook vandaag.
Witte bonensoep stond er op het programma.
Netjes gisteravond de witte bonen volgens aangegeven hoeveelheid in de week gezet.
Mmmmm, leek toch wat weinig, hopla, nog een handje bonen erbij.
Vanmorgen had ik tot mijn grote schrik een enorme pan met geweekte bonen.
Zonde om weg te gooien, dan maar wat water erbij.
Inmiddels had ik minstens 2 liter....
Schouderkarbonade erin, koken en toen de boel gaar was karbonades eruit gevist.
Maar toen moesten de soepgroenten er nog in.
Help! Stamppot soep was ook niet helemaal de bedoeling, dus maar weer wat water erbij.
Inmiddels was het niveau gestegen tot 3 liter soep.
En dan moet de worst er ook nog bij......

Groeisoep noem ik het. Het is geëindigd in een flinke pan van minstens 3 liter soep.
De diepvriesbakjes staan al klaar.
En straks ga ik de straat door met mijn pan soep. :-P

 

Kastje kijken.

Soms vinden we het leuk om in plaats van op de bank te hangen en kastje te kijken een stukje te gaan rijden.
Hier in de omgeving zijn nog zoveel mooie plekjes en leuke weggetjes te vinden.
Prachtige natuurgebieden, spannende laantjes en boerenweggetjes.
Mijn voorkeur gaat altijd uit naar ritjes door de rimboe.
Gelukkig kent Peter de omgeving hier als zijn broekzak en weet hij altijd weer nieuwe paden te vinden.
Dat ik daar iets minder goed in ben is zo langzamerhand wel bekend.

Een tijdje geleden hadden we weer zo'n ritje. Geen zin in kastje kijken dus de paden op, de lanen in.
Ik wilde iets avontuurlijks, zei ik.

En inderdaad, een poosje later reden we ergens langs een kanaal, dwars door bossen en maïsvelden over een zeer avontuurlijk zandpad.
Dit was toch veel leuker dan kastje kijken?
En het werd nog veel avontuurlijker toen het zandpad langzamerhand veranderde in een modderpad.
Ik kreeg het wel eventjes benauwd toen ik die modderpoelen zag maar als ervaren chauffeur stuurde Peter ons terreinwagentje er probleemloos door.
Rustig doortokkelen zei hij. Jaja!
Maar na het laatste stukje over het fietspad kwamen we toch weer heelhuids op een verharde weg.
Zucht....
Ik met mijn avontuurlijk.....

Zoals gewoonlijk vraagt Peter dan, wil je gewoon terug of toeristisch?
En zoals gewoonlijk antwoord ik dan: toeristisch!

We zijn door plaatsjes gekomen waar ik nog van had gehoord.
Eigenlijk waren het meer nederzettingen, aan rustige landweggetjes( dit keer wel verhard).

En zomaar opeens, ergens aan de kant van de weg, zagen we een huis met een verlicht kastje ervoor.
Nieuwsgierig en avontuurlijk als ik ben wilde ik natuurlijk erg graag weten wat er in dat kastje stond.
Wij stoppen en naar dat kastje kijken. Er stonden allerlei potten in.
Dan maar uitstappen en van dichtbij naar dat kastje kijken.
Geweldig!
Het hele kastje stond vol met potten en flessen zelfgemaakte jam, gelei, vruchtensaus, chutney en ook nog dozen met scharreleieren.
Op elk potje zat een handgeschreven etiket met opgave van inhoud en de prijs.
Onderin het kastje stond een geldkistje.

Ik vind zoiets zo ontzettend leuk dat ik het niet kon laten jam, chutney en eieren te kopen. Mijn geld in het geldkistje gedaan en het was nog eens fantastisch lekker ook.

Twee weken geleden vroeg Peter: zullen we kastje kijken of kastje kijken?
Toen ik antwoordde: kastje kijken wist hij meteen wat ik bedoelde.

Drie potten chutney en 10 scharreleieren rijker, voor nog geen €10,00, kwamen we zeer voldaan thuis.
Ik heb een leeg eierdoosje en een briefje achtergelaten. ( En het geld uiteraard in het geldkistje gedaan).

A trip down memory lane...

Om het maar even in goed Duits te zeggen ...

Vanaf mijn vroegste jeugd gingen wij op vakantie naar de Harz.
Tussen Braunlage en Bad Lauterberg bevond zich de Oderstausee en de camping : Erikabrücke.
Die Stausee is er altijd nog, de camping helaas niet meer.
Prachtige herinneringen heb ik aan deze vakanties.
Wij vertrokken 's morgen heel vroeg en moesten soms nog voor de grens wachten. Toen had je dat nog; douane, paspoorten laten zien, slagbomen.
Mijn ouders hielden me dan rustig door me te vertellen dat ik goed op smokkelaars moest letten.
En dat deed ik dan ook. Ogen op steeltjes en maar speuren naar smokkelaars.
Ik heb er nooit een gezien .....
En dan verder naar de eindbestemming, de Harz. In die tijd was er natuurlijk alleen nog maar de west kant.
De oost kant was hermetisch afgesloten met grote hekwerken en waarschuwingsborden: Halt! Zonengrenze!

Wat was er nou spannender dan even heel stiekem met een voetje over die grens te stappen!
Ons zomerverblijf werd elk jaar een beetje luxer. Van eenvoudige punttent, bungalowtent, travelsleeper tot caravan. De camping veranderde niets. Een oud toiletgebouw, geen voorzieningen, een simpel restaurantje, een loket  waar je broodjes en een krant kon halen en verder helemaal niets, behalve water en andere kinderen.
Eigenlijk gewoon fantastisch!
Elektriciteit was er uiteraard ook niet. Wij gingen in het donker met een zaklantaren naar de sanitaire voorzieningen. En aldaar liet ik mijn zaklantaren in de w.c. vallen. Die w.c. bestond dus uit een plankje  met een gat................Elke dag ging ik kijken of mijn zaklantaren nog in die stinkende diepte scheen. Hahahaha. Een dag of drie heeft de zaklantaren het volgehouden.
En je wilt niet weten hoeveel buitenlandse talen ik sprak. Ik sprak vloeiend Duits en Deens!
Elke avond was het hoogtepunt : de Wildfütterung.
Recht tegenover de camping was een soort weiland, aan de rand van het bos. En elke avond, zo tegen de schemering verzamelde zich de ganse bevolking van de camping om te wachten en te genieten van de herten en everzwijnen die op het geroep van de voederaar langzaam het bos uit kwamen schrijden.
Ik hoor het nog: Komm! Komm!
En als je maar genoeg geduld had kwamen er soms wel 7 herten statig stap voor stap richting voederbak stappen. Om daarna uit de hand van de voedermeneer te eten.
Ik had een keertje Deense  campingvriendjes en ik riep toen in vloeiend Deens: "Most es kieken, sèven hèrten!
Tja, een talennatuurtalent was ik!
Afgelopen augustus ben ik met met mijn moeder een weekje naar de Harz geweest.
We hebben samen alle oude plaatsjes van vroeger bezocht.
Ook de Erikabrücke.
En samen, net als vroeger, over het hek geleund tegenover de Wildfütterung.
De herten zagen we in herinnering met een brede grijns en glimlach.
Ook al was de camping er niet meer, het terrein was er nog wel. We zijn nog even op zoek gegaan naar het toiletgebouw. Afgebroken en geen spoor meer natuurlijk van mijn zaklantaren. :-D
Naast oude herinneringen hebben we samen ook nieuwe herinneringen gemaakt.
De Oost - Harz!
Wernigerode en omstreken verkend.
Verdwaald met Tomtom ( hoe kan het ook anders...)
Maar vooral, genoten!

To hoax or not to hoax ...

Nou ben ik zeer beslist niet roomser dan de Paus.
Ook ben ik geen betweter die alles beter weet en is niets menselijks mij vreemd.
En ik moet eerlijk bekennen dat ik, toen ik ruim 15 jaar geleden mijn eerste voorzichtige schreden op de digitale snelweg zette, ik werkelijk alles geloofde wat ik mijn mailbox belandde.
MSN heette dat geloof ik.
En ik deelde braaf alles wat ik binnenkreeg.
Stel je voor, hele rampen kon ik voorkomen door mensen te waarschuwen en berichtjes te delen.
Ik kon de hele wereld redden!
Inmiddels ben ik een heel stuk wijzer en minder naïef geworden.
Mede dankzij mijn zoon die mij wat meer wegwijs maakte op het gebied van hoaxes.
Hoaxes?
Ja, je weet wel, van die nepberichten die alleen maar tot doel hebben om paniek te zaaien en de boel te ontregelen.
Van hem heb ik geleerd nooit zomaar klakkeloos te delen en juist alert te zijn als er staat: zoveel mogelijk delen met het liefst zoveel mogelijk  uitroeptekens!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Wat mij dan verbaast is dat de laatste tijd de ene na de andere hoax massaal gedeeld wordt zonder even te verifiëren of dit nou echt of nep is.

En dat is toch zo simpel. Virus alert, hoaxwijzer, er zijn legio mogelijkheden.

 Nogmaals, dit blogje is absoluut niet belerend bedoeld. Ik ben zelf echt door schade en schande "wijs" geworden.

Maar ik wilde dit toch even delen, zonder hoofdletters en uitroeptekens.

En ga nu verder tot de orde van de dag : chili con carne !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Klierige neefjes.

Ook al lijkt het weer nog niet helemaal mee te werken, vandaag is het toch echt zomer.
Gisteren had ik de kachel nog aan, vandaag is het wat warmer maar miezert het gestaag.
De klierige neefjes lijken zich van het weer niets aan te trekken. Ze zijn gewoon irritant aanwezig.
En nee, ik heb het niet over mijn geliefde familieleden maar over mijn iets minder geliefde gevleugelde "vriendjes".
Je (her)kent het vast wel.
Gewapend met een vliegenmepper betreed je vastberaden des 's avonds je slaapkamer.
Je inspecteert elk hoekje en gaatje, met de vliegenmepper in de aanslag, van het slaapvertrek.
Nergens, maar dan ook nergens een gevleugeld "vriendje" te vinden.
Opgelucht kruip je onder je dekbed.
Nog even lezen, t.v. kijken en dan letterlijk en figuurlijk het lampje uit.
Argwanend lig je de eerste minuten te wachten maar nee, (opgeluchte zucht ) het blijft stil.
Ontspannen nestel je je in je bedje, klaar om te gaan slapen.
En dan, net als je bijna slaapt, hoor je opeens een oorverdovend gezoem en gebrom in je oor.
Een Kamikazepiloot!
Recht overeind, lamp aan, vliegenmepper in de hand.
Wederom een complete inspectie van het slaapvertrek en natuurlijk in geen velden of wegen ook maar iets met vleugeltjes te bekennen.
Zucht......weer onder dat dekbed. Nu maar met de lakens tot over de oren omhoog getrokken.
Maar na een paar minuten begint dat toch wel wat benauwd te worden.
Dekens maar weer onder de oren.
Bijna in slaap en .... ja hoor, daar heb je die straaljager weer.
Hopla, voor de tweede keer lamp aan, terwijl die eigenlijk al compleet uit was, vliegenmepper paraat maar wederom niks.
Ondertussen klaar wakker, maar even plassen, weer naar boven, weer inspectie ronde en weer een poging doen om te slapen.
Laat die straaljagers maar de rambam krijgen.
Uitgeput val je toch uiteindelijk in slaap om de volgende morgen wakker te worden met talloze jeukbulten.

Ik denk dat het nu tijd wordt voor een nieuwe hobby: vleesetende planten!