Dat heb ik elke keer nog steeds als ik groentesoep maak.
Als klein kruimeltje had ik al een grote belangstelling voor eten en koken.
In gedachten zie ik mezelf nog staan bij mijn oma in de keuken.
Op een krukje, anders kon ik niet eens in de pannen kijken.
Roerend en vreselijk ernstig meehelpend.
Op een stoel staand om de koffie te malen met zo'n ding dat aan de muur hing.
Precies zoveel keer aan het hendeltje zwaaiend als oma aangaf, dan was het precies goed.
Slagroom kloppend in een weckfles met een klopmechanisme, ik draaide me een ongeluk tot het bijna boter was.
Maar het maken van groentesoep was toch wel het hoogtepunt van mijn culinaire opvoeding bij oma.
Oma's zijn heel speciaal, daar mag en kan altijd nèt een beetje meer.
Oma kon de lekkerste groentesoep van de hele wereld maken, en dat wilde ik natuurlijk ook leren.
Geen probleem, oma had veel geduld, aandacht en liefde en ik stond overal met mijn neus bovenop, op mijn krukje.
Ik mocht roeren, de soepgroente erin doen, de gehaktballetjes draaien.
Die gehaktballetjes werden bij mij toen nog wat vreemd gevormde knoedeltje, maar de smaak was er niet minder om.
En dan volgde het grote geluk, ik mocht de vermicelli erin doen.
Lekkere ouderwetse krulvermicelli, die ik eerst met mijn minihandjes moest breken voordat ze in de soep terecht kwam.
Als laatste werd de soep op smaak gebracht met echte Maggi bouillonblokjes, je weet wel, van die piepkleine, vierkante blokjes, stevig ingepakt in een dubbel papiertje.
Dat dubbele papiertje had ik als mini kookkabouter absoluut niet door.
Het zilverpapiertje eraf halen was al een hele klus.
Dat er ( vroeger dan)ook nog zo'n vetvrij, donkerrood papiertje om het bouillonblokje zat had ik als kookturfje op krukje helemaal niet in de gaten.
Ik was vreselijk trots dat ik de bouillonblokjes had ontpeuterd van zilverpapier en gooide de door oma aangegeven hoeveelheid bouillonblokjes dappertjes in de soep.
Het duurde een poosje voordat, al roerend, er allerlei donkerrode papiertjes boven kwamen drijven in de soep.
Oma, met haar eindeloze wijsheid en geduld viste elk papiertje eruit tot de soep papierloos opgediend kon worden.
Nog steeds als ik groentesoep maak en er een paar bouillonblokjes in doe voor de smaak en papiertjes van de blokjes af sta te peuteren komt deze herinnering bij me boven.
Met een glimlach, een grijns, maar vooral een zeer fijne herinnering aan mijn lieve, geduldige en wijze oma.
( Dit verhaaltje heb ik ooit al eens ergens anders geplaatst, maar weet niet meer waar).
Met andere woorden: vanavond groentesoep zonder papiertjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten