Nina

In de loop der tijd heb ik her en der verhaaltjes geschreven en geplaatst. Op smulweb, hyves en een blog die ik kwijt ben. Gelukkig heb ik het één en ander opgeslagen en ben nu alles aan het verzamelen op één blog.
Voor sommigen zullen het dus bekende verhaaltjes zijn....

Hier het verhaal van Nina:

Eigenlijk is dit een anti-culinair verhaal. Oftewel hoe een schaap niet eindigt als broodje shoarma.

Wat doe je als je als stadjer op het platteland terecht komt?
Juist, je wordt ook een beetje plattelands.
En neemt een schaap.

Fris uit de stad, daar geboren en getogen, kocht ik een huisje op het platteland.
Heerlijk, rust, ruimte en een enorme tuin.
Achter het huis bevond zich een, in mijn stadse ogen, enorm weiland van wel 10 are groot.
Wat moet je daar nou mee als je uit een omgeving komt van tuintjes met de afmeting van een postzegel.
Zo’n enorm stuk land was geschikt voor minstens een hele kudde koeien.
Daar durfde ik nou niet direct aan te beginnen als nieuwbakken boerin, een schaap, of lammetje, dat leek me een beter begin.
In het dorp was een lammetje gauw gevonden, ik was direct verkocht, het lammetje ook.

Gaas werd gehaald, palen geleverd, hekken geplaatst, zelfs een hokje voor barre weersomstandigheden om in te schuilen kwam er.
En Nina’s nieuwe onderkomen was klaar.
Pakken hooi, stro en zakken brokken, niets stond een gelukkig samenzijn meer in de weg.

Nina werd gebracht en in haar enorme weiland gehuisvest.
Wat ontzettend leuk zo’n lammetje, ik zat dag en nacht in de wei.
Het leven op het platteland was toch wel heel erg leuk!

Nina groeide op tot een voorbeeldig groot schaap met een enorme eetlust.
Letterlijk zo mak als een lammetje, en later als schaap.
Soms wandelde ze mee naar de keuken, schooide ze om een suikerklontje.
In de zomer mocht ze los lopen als ik ook buiten was.
Dan jatte ze chips en dronk stiekem ranja met ijsblokjes.

Achteraf bleek het enorme weiland qua afmetingen en grasproductie toch wat tegen te vallen.
Tja, je kunt als stadjer ook niet overal verstand van hebben toch?
Een schaap eet dus veel, heel veel gras, en mijn enorme weiland bleek voor plattelandse begrippen toch niet zo enorm te zijn.

Niet getreurd, een oplossing was relatief simpel gevonden.
Ze ging uit logeren.
Als een soort mobiele grasmaaier maakte ze zo nu en dan een uitstapje bij vrienden.
Daar graasde ze dan het gazon kaal, trapte met haar hoefjes alles even stevig aan en zorgde ook nog even en passant voor een zeer natuurlijke bemesting van het geheel.
Wat wil je nog meer.

Het vervoer van Nina naar haar logeeradres zorgde regelmatig voor wat hilariteit in het dorp.
Hoofdschuddend om mijn stadse fratsen keken de plattelandse buurmannen toe als ik Nina naar haar logeeradres bracht.
Als het niet te ver was bracht ik haar lopend, jawel, aan een hondenriem, naar haar logeeradres.
Was het wat verder weg ging ze mee in de auto.
Ik had een piepklein Renaultje 5, ideaal voor schapenvervoer.
Ik hoefde de achterklep maar open te doen of Nina sprong zelf naar binnen.
De buurmannen zijn er aan gewend geraakt, het hoofdschudden ging over in een goedkeurend glimlachen en op den duur hielpen ze de stadse fratser zowaar.
Ze regelden zelfs een schapenscheerder voor me, zodat Nina ook elk jaar haar warme woljasje uitkreeg. Kostte me niets, de wol voor het scheren.

Talloze malen heb ik Nina kunnen verkopen, maar het idee dat ze zou eindigen als broodje shoarma vond ik maar niets.
Helemaal plattelands ben ik nooit geworden, bij mij mocht ze gewoon bejaard worden.

En dat is dan ook gebeurd.
Jaren lang heeft Nina bij me gewoond, als stads schaap op het platteland.
Suikerklontjes schooiend, ranja drinkend en chips jattend.
Uit logeren gaand, uitgelaten worden aan de hondenriem, ritjes makend achter in de auto.

Van ouderdom is ze gestorven, heel rustig in haar enorme weiland, na een zeer prettig leven op het platteland bij haar stadse eigenaresse.


Vanavond eten we shoarma, van varkensvlees uiteraard..........